Het is alweer zijn derde voorstelling en net zoals bij Kees van Amstel had ik er nog geen één gezien. En met het inzicht wat ik nu heb vind ik dit buitengewoon jammer. Fuad Hassen is geboren in Eritrea en is als vijf jarige jongetje vertrokken naar Nederland. Tijdens het carnaval kwam hij aan in Den Bosch en volgens mij is hij toen al besmet met het 'humor' virus.
Wie zien op het podium een man die de rust zelve uitstraalt. Die, zodra hij gaat vertellen, meteen alle aandacht naar zich toe trekt. Zo’n leuke neef die op feestjes altijd wel weer een nieuw verhaal heeft en die niet van ophouden weet. Maar die ook niet mag ophouden omdat hij zo grappig en boeiend is. Ja, zo is Fuad Hassen, maar dan nog veel leuker.
Op het podium staat een grote zuil met het bekende aan en uit symbool. Dit is Lucie. Een combinatie van Google Home, Sirie en TomTom. Lucie weet alles van Hassen en begint, meteen bij aanvang, te vertellen dat het eigenlijk wel goed met Hassen gaat. Zijn temperatuur is oké en er is ook niks mis met zijn bloeddruk. De voorstelling wordt gestuurd door de activiteiten van Lucie. Een prachtige vondst om op zo’n manier alle verhalen aan elkaar te koppelen. Ik zeg bewust verhalen en geen sketches of scènes. Het zijn korte omschrijvingen van gebeurtenissen die telkens weer op, één of andere manier, iets met elkaar te maken hebben. Naast Lucie worden we geïntroduceerd aan nog drie belangrijke karakters in zijn verhalen. Zijn drie vrienden: Thomas, Crazy Eyes en Fuad 2.
Er komt van alles aan het bod, racisme, techniek, ego, Metoo, relaties je kan het zo gek niet bedenken of het zit in zijn voorstelling. Gelukkig is de opbouw rustig, zodat ik een beetje kan wennen aan de humor en de vertelstijl van Hassen. In alle rust vertelt hij dat zijn vriend Thomas vader is geworden. De zeer herkenbare situaties die dan volgen worden zo uitvergroot dat enige angst op lachstuipen door mijn hoofd begint te sluipen. En die angst blijkt terecht.
Quote “Ik zit hier om jullie aan het lachen te maken hoor”
Hoe verder de voorstelling vordert hoe briljanter de verhalen worden en hoe vaker ik moet snakken naar adem. En niet alleen ik. Overal in de zaal hoor je geluiden van mensen die niet meer kunnen stoppen met lachen.
Hassen gebruikt op zo’n mooie subtiele wijze de reacties uit de zaal om daar op te improviseren. Soms lijkt het wel of die mensen waar hij op reageert zijn ingehuurd. Hoe snel kan je zo scherp reageren zonder gewoon mensen af te zeiken? Hassen beheerst die techniek tot in perfectie.
Door zijn rustige manier van vertellen kan ik, de dag erna, nog zoveel details van de voorstelling herinneren. De manier waarop hij zijn vriend Crazy Eyes aan ons heeft laten zien inclusief gelaatstrekken en intonatie. Het kind van Thomas, ja zelfs de naam van dat kind weet ik nog. Als Hassen iets vertelt dan komen de beelden er gewoon automatisch bij. Je kan nog uren, nee ik denk dagen nagenieten van deze voorstelling.
Eén stukje van kritiek heb ik toch wel, waarom zit er een einde aan de voorstelling? Het had wat mij betreft nog uren door mogen gaan.
Klik hier voor de speellijst van Remmende Voorsprong.
Gezien 10-1-2020 Theater Diligentia in Den Haag
Recensie Fuad Hassen speelt Remmende Voorsprong door Andy Doornhein