Op 10 september is de laatste avond van de zesde Theaterroute Huizen. Een cultureel evenement dat zes jaar geleden een bizar en onmogelijk plan leek te zijn. Ontsproten uit het brein van Johan Verheij. Nu is het, zeker binnen het Gooi, een niet meer weg te denken evenement geworden. De Theaterroute Huizen heeft inmiddels een hechte vaste bezoekersgroep gekregen waar ieder jaar weer extra nieuwe mensen aan toegevoegd worden.
Voor de mensen die niet op de hoogte zijn van het concept van de Theaterroute Huizen, hier even een korte uitleg. In kleine groepjes wandel je door Huizen en, tegenwoordig ook, Blaricum. Op diverse locaties kan je dan een korte voorstelling van ongeveer 20 minuten bekijken. Hierna gaat de wandeling weer verder. De voorstellingen worden rondom een bepaald thema gemaakt en dat is dit jaar, “De Zuiderzee”. De bezoekers worden verdeeld in groepen en krijgen natuurlijk wel een gids mee.
Naar welke voorstelling en welke locatie je gaat blijft tot het eind toe geheim. Onderweg wordt er vaak druk gespeculeerd maar het is altijd verrassend waar je terecht komt. Daar Blaricum nu toegevoegd is, zijn er nu wel pendelbusjes ingezet om bezoekers naar bepaalde locaties te vervoeren. Er zijn onderweg acht voorstellingen te verdelen en per groepje ga je er drie bekijken. Aan het einde van de avond is er één grote voorstelling waar iedereen bij elkaar komt. Spelers en bezoekers.
Mijn avond start meteen met een busritje. Het leuke is dat je vaak met onbekende mensen op pad gaat. Spontane gesprekken ontstaan al zeer snel. Ik heb veel mogen praten met Loek en zijn vrouw. Hun dochter werkt ook in de culturele wereld. Leuke boeiende gesprekken voor onderweg, hierdoor zijn de wandelingen tussendoor erg aangenaam. Daarbij krijg je veel extra informatie over de streek, wat erg interessant is omdat ik hier niet vandaan kom.
De eerste locatie waar we stoppen is “De Woensberg”, deze berg is één van de 9 tafelbergen die deze streek rijk is. Hier zien we de voorstelling “Opgegraven” gespeeld door Marjolijn Touw en Marloes van den Heuvel. Twee archeologen die zich meer bezighouden met het consumeren van grote bellen Gin Tonic dan met hard werken. Dit komische stuk heeft wel een soort van educatieve ondertoon. Dan is het leuk dat mensen uit het Gooi er zelfs nog wat van leren.
Vanaf de eerste locatie, die trouwens op een erg leuk Landal vakantiepark is, lopen we door de bossen, landerijen van het Gooi naar de straatjes van Blaricum. Onderweg krijg ik van de gids uitleg over de begroeiing, die speciaal voor de bijen is aangelegd en dat hier een aspergebied is. Hier is in juni de mogelijkheid om buiten van een heerlijk asperge diner te genieten. De straatjes waar we doorheen lopen doen mij denken aan het openlucht museum, ik heb echt ogen te kort, wat in het bos ook tot een kleine val heeft geleidt omdat ik meer naar de omgeving aan het kijken ben dan waar ik mijn voeten neerzet.
Mijn tweede voorstelling is “De dochter van de smid” (gespeeld door Richard Spijker en Aukje van Ginneken). Over deze voorstelling wil ik wel iets meer kwijt. Dit waargebeurde verhaal speelt zich ook af in de oorspronkelijke smederij. Ook waren er twee mensen aanwezig die nauw betrokken waren bij dit verhaal van toentertijd, met hun respectabele leeftijden van 93 en 96 jaar zaten deze twee mannen op de voorste rij. Het verhaal speelt zich af in de tweede wereld oorlog. De smederij wordt door de Duitsers geconfisqueerd. Twee Duitse soldaten worden in de smederij aan het werk gezet om hoefijzers te maken voor de paarden van het leger. De beide soldaten zijn niet zo erg technisch en de smid boycot regelmatig hun apparatuur zodat het werk vertraagd wordt. In de avond wordt deze apparatuur weer gerepareerd en ter beschikking gesteld aan het verzet in het Gooi. De band tussen de twee soldaten en de smid en zijn dochter is bepaald niet slecht te noemen. Tussen de dochter en soldaat Herman groeit langzaam maar zeker meer dan alleen maar vriendschap. Deze te vriendschappelijke band wordt door de garnizoens commandant ontdekt en Herman wordt overgeplaatst naar het Russische front. Van hieruit ontstaat er een briefwisseling die de basis voor deze voorstelling heeft gevormd. Aan het einde loopt het met de liefde allemaal niet zo goed af. Herman sneuvelt aan het front.
Als bij de laatste scène de beide acteurs met tranen in hun ogen staan voel ik die bij mij ook opkomen. Ik kijk om mij heen en zie jong en oud met hetzelfde euvel worstelen. Echt iedereen is zo ontroerd en dat bij een kort verhaal van twintig minuten. Richard Spijkers vertelde mij dat het voor hun ook extra emotioneel is omdat er mensen in de zaal zitten die dit verhaal hebben meegemaakt. De dochter van de smid is uiteindelijk het klooster ingegaan, krijgen we nog als laatste informatie mee.
Dan gaan we, weer met een pendelbusje, naar onze laatste locatie. Een zeer speciale kerk in Huizen. De Vitus kerk is bepaald geen kerk zoals we kennen. Geen lange houten kerkbanken maar comfortabele zitjes met banken, fauteuils en tafeltjes. Gewoon een super gezellige grote woonkamer. Hier staat de voorganger niet op de kansel te prediken maar komt langs bij de tafeltjes om daar te praten over het geloof maar ook over wereldse zaken.
Op de locatie zie ik de voorstelling “Van Amsterdam naar ’t Gooi” Mijn tweede love story zonder happy end. Prachtig gespeeld door, Ine Kuhr en Jurko van Veenendaal, met ondersteuning van het koor Laballade. De prachtige zangstem van Jurko van Veenendaal komt zo mooi tot zijn recht in deze kerk. Nu ben ik altijd een beetje huiverig als een zeer bekend Nederlands liedje qua tekst wordt aangepast. Ik hoor de tonen van het iconische “Het Dorp” van Wim Zonneveld, maar de tekst gaat nu duidelijk over het dorp Huizen. Behalve dat het prachtig vertolkt is ben ik erg onder de indruk van de teksten. Regisseur Johan Verheij heeft er, zonder de oorspronkelijke intentie van het liedje te beschadigen, een prachtig aangepaste versie van gemaakt.
Het slot stuk "De slag om de Zuiderzee", over het bloedbad van Naarden (1572) is een mooie afsluiting van weer een succesvolle Theaterroute Huizen. Een evenement ,waar behalve de rijke cultuur van het Gooi op de kaart wordt gezet, maar ook de schoonheid van deze regio onder de aandacht wordt gebracht. Het is dan ook een schande dat de Gemeente Huizen voor dit evenement totaal geen subsidie meer beschikbaar stelt. Een cultureel evenement waar ontzettend veel mensen belangeloos aan meewerken om Huizen en haar regio onder de aandacht te brengen. Hier zou iedere gemeente juist super trots op moeten zijn, dat er mensen vanuit de gemeenschap hun ziel en zaligheid inbrengen om dit tot stand te brengen.
De Theaterroute Huizen zit voor velen al diep in hun hart geworteld. Acteurs, actrices, vrijwilligers en het publiek hebben dit project van Johan Verheij omarmt en we kijken uit naar seizoen zeven.
Gezien 10 september 2022 in Huizen