“We hebben vrijdagavond om 19:00 uur de generale en je bent hartstikke welkom” kreeg ik afgelopen week te horen. Met dat bericht was ik heel blij, want ik kon helaas niet bij de eerste voorstellingen zijn. En na alle berichtjes en foto’s uit de groepsapp of social media was ik toch zo verschrikkelijk benieuwd wat Tina de musical nou precies in zou houden.
Naarmate vrijdagavond dichterbij komt, begin ik zenuwachtig te worden. Ik bedoel, ik ben ruim een half jaar bezig met Tina, ik vertel daar heel enthousiast over aan familie en vrienden, ik schrijf blogs. Maar wat nou als het helemaal niks zou zijn? Sta ik dan even mooi voor lul. En dat gaat alleen nog maar over mij. Maar ik ben van alle betrokkenen evenveel gaan houden. Ik wil zo graag voor hen dat het goed gaat. Ik probeer die zenuwachtigheid te onderdrukken, want het slaat nergens op. Ik hoef niets te doen, behalve lekker achterover zitten en genieten. Hoop ik..
Dan is het zover! Vrijdagavond, oh nee.. ik wil graag op tijd komen, dus vrijdagmiddag al op naar Theater De Lampegiet in Veenendaal. Het giet ook van de regen. Het is zo troosteloos allemaal. Ik hoop dat het in het theater warm is en dat de voorstelling ‘zonnig’ en ‘blij’ is, zoals ik tijdens de audities ontelbare keren heb gehoord. Maar wat nou.. Straks is de voorstelling ook troosteloos en gaat het mis en.. Ho! Waar zijn de meditatiecd’s van Patty? In de voorstelling. Dan maar op eigen kracht die opnieuw opkomende zenuwen onderdrukken.
Wanneer ik bij het theater aan kom, is het gelukkig droog. Ik ben veel te vroeg, maar gelukkig is het warm binnen en dat geeft mij mooi de kans om te acclimatiseren. Heerlijk die dure woorden. Leuk om te zien welke voorbereidingen er al zijn getroffen voor de eerste try-outs. In de bezoekersfoyer staan de banners al klaar om de gasten te attenderen op de merchandise en backstage wordt de cast & crew welkom geheten.
Het is niet alleen de dag van de generale, maar ook van het maken van de scènefoto’s door onze eigen Andy van Theaterparadijs en het schieten van de EPK-beelden. Voor aanvang van de generale, mag ik even de zaal in om alvast te kijken. Heb ik even mazzel dat ze net één van de leukste nummers uit de voorstelling doen.
Ondertussen is het theater ook volgestroomd met een deel van de kindercast en hun ouders. Zij moeten nog heel even wachten, maar dan kan iedereen de zaal in en even later is het SHOWTIME!
Anderhalf uur later is het opeens voorbij. Afgelopen. Nou zeg, ik wil meer! Het is zó ontzettend leuk. Ik heb de hele tijd met een smile van oor tot oor gezeten. Natuurlijk, ik wist in grote lijnen heus wel waar het over zou gaan. Maar ik dacht echt dat alles op een roze en vrolijke manier gebracht zou worden. En ja, de voorstelling zit vol humor, leuk voor jong en oud. Maar het is, en dat had ik niet verwacht, ook echt ontroerend. Er zijn hele mooie scènes en liedjes die heel herkenbaar zijn voor jeugd, maar ook zeker voor volwassenen. En omdat dat zo herkenbaar is, ben ik daar heel erg onder de indruk van.
Na afloop worden er nog wat dingen herhaald voor de EPK-beelden en dan is het tijd om huiswaarts te keren. Er is plek over in de tourbus, dus ik kan mee terug rijden naar Amsterdam. Heel fijn. Na een dik half uur rijden, denk ik dat we er bijna zijn, maar we zijn dan pas net bij Utrecht. Huh, hoe dan? Gelukkig krijg ik even een lesje topografie. Want Veenendaal ligt dus niet letterlijk naast Utrecht (wat ik dacht) maar bij Amersfoort en Nieuwegein en daar kun je dus een driehoek van tekenen. Je weet toch? Ik wist dat dus niet en nu wel. Dank je wel Theun!
Het laatste stukje van Amsterdam naar huis moet met openbaar vervoer en het is buiten troosteloos en donker. Maar het doet me niets, want ik heb net Tina de musical gezien. En dat is een voorstelling die je blij maakt en zoveel energie geeft dat je er weer even tegen aan!
