Ilse and Mabel, oftewel ‘I aM’. Twee meiden die elkaar gevonden hebben toen zij allebei hun eerste stappen zetten in de wereld van zingen, dansen en acteren. Ploeteren en soms hard onderuitgaan is hen niet vreemd, maar als je weet dat dit vak je passie is, sta je aan het einde van de rit altijd weer op. Keer op keer. Want naast dat Mabel en Ilse voor hun eigen plezier optreden, doen ze dat stiekem misschien nog wel meer voor dat van hun publiek. Hun stemmen bleken prachtig samen te klinken en hierdoor mensen diep te kunnen raken. Toen zij ook nog een pianist vonden die zich helemaal kon vinden in hun ideeën was het trio compleet en kon ‘I aM’ het podium op. Wat begon met een intiem optreden voor familie en vrienden en (huiskamer)concerten in verzorgingshuizen, ontwikkelt zich langzaam maar zeker verder tot meer….
Verzorgingshuizen zijn bekend terrein voor ons (om op te treden dan hè ;-)), maar onlangs was er één met een speciaal tintje.
Er was een Amerikaanse Dag georganiseerd. Op deze dag werd er in stijl teruggedacht aan de bevrijding in 1945. Voor veel bewoners een tijd die zij bewust hebben meegemaakt en die veel losmaakt.
Het doel van deze dag was: er een mooie, vrolijke dag van maken waarin de bevrijding centraal staat. En niet de oorlog zelf. Nou, dat is gelukt!
Er was iemand die door middel van beeldmateriaal en voorwerpen de bewoners meenam terug in de tijd, er was Rats, kuch en bonen (het soldatendiner), er waren jeeps en dodges uit het leger waar de bewoners de ritje in mochten maken èn er was muziek uit deze tijd. En daar kwam I aM om de hoek kijken! 
Voorafgaand aan het optreden zijn we langsgegaan om kleding uit te zoeken in het winkeltje daar. Wat droegen vrouwen in die tijd? Daarop geïnspireerd werden onze outfits samengesteld. Typisch gevalletje voorpret!
Bij aankomst op de dag zelf stonden de legervoertuigen inclusief mannen in bijbehorende uniformen al klaar en overal hingen Amerikaanse en Canadese vlaggen. De toon was gezet!
Wij startten de dag door We'll Meet Again van Vera Lynn te zingen. De bewoners om ons heen zongen mee en sommigen raakten direct geëmotioneerd. We hoorden dingen als: “Allemaal herinneringen!” Veel fijne herinneringen, gelukkig.
Hierna vertrokken we richting het restaurant om bij mensen aan tafel aan te sluiten en voor hen Nederlandstalige liedjes uit de oude doos te zingen. De ene bewoner luisterde in stilte, de andere rechtte haar rug, stak haar kin in de lucht en zong uit volle borst mee (“Want ik ben dol op zingen!”) en weer een ander klapte gezellig mee. We zongen steeds een paar liedjes en gingen dan door naar een andere tafel.
Zoals gezegd werd er deze dag Rats, kuch en bonen geserveerd en voor de kenners: er bestaat ook een liedje van! En jullie raden het al: deze hebben we met zijn allen uit volle borst gezongen voordat er op de gong werd geslagen als teken dat de maaltijd geopend was.
Voor ons was er ’s middags de mogelijkheid om mee te gaan voor een ritje in de legervoertuigen. Die hebben we natuurlijk niet geweigerd!
Toen was het tijd om af te sluiten. We zongen nogmaals We'll Meet Again en als allerlaatste Het Dorp. Een bewoonster die we gedurende de dag een aantal keren gesproken hadden, zat in haar rolstoel naast ons met tranen in haar ogen te luisteren terwijl ze onze hand vasthield. “Dank jullie wel, lieverds.”, zei ze na afloop terwijl ze ons een dikke kus gaf. Ons hart was weer gesmolten.
Liefs,
Ilse & Mabel a.k.a. ‘I aM’