Wat hebben ze ons toch veel moois gegeven: Annie M.G. Schmidt en Harry Bannink.
Bij ons thuis waren er twee LP’s die ik als klein jongetje vaak wilde horen: ‘Sterrit met Conny Stuart’ en ‘Heerlijk duurt het langst’. Beiden met nummers van Annie en Harry. De éne LP waren liedjes uit een televisieshow rond Conny Stuart, de andere was natuurlijk hun eerste musical. Ik vond het gewoon leuk en wilde het keer op keer horen.
Ik wist nog niet wat een musical was. Nu wel, dus laat ik het eens uitgebreid over het musical-werk van dit tweetal hebben. ‘Heerlijk duurt het langst’ heb ik uiteraard niet gezien, ik was drie jaar bij de première. Ook hun tweede musical ‘En nu naar bed’ heb ik niet in het theater gezien. Ik zag de musical later wel op de buis, want van déze musical was er een televisieopname gemaakt. De geweldige Mary Dresselhuys deed hierin een uitstapje naar de musical en speelde met Conny Stuart hierin de sterren van de hemel, net als Jenny Arean en Frans Halsema. Wat zo geestig is, is dat Mary absoluut niet wilde dat haar liedjes op de plaat zouden verschijnen. Zij was in de eerste plaats actrice en geen zangeres. Dus op de LP van ‘En nu naar bed’ staat ze op prachtige foto’s maar geluid is er van haar niet op te horen.
De eerste Schmidt/Bannink-musical die ik wél in het theater zag was ‘Wat een planeet’ in 1973. Ik was toen elf jaar, dus best nog redelijk jong, nietwaar? En daarná zag ik ál hun musicals en ook nog op hun première: ‘Foxtrot’ (1977), ‘Madam’ (1981), ‘De dader heeft het gedaan’(1983) en ‘Ping Ping’(1984). Ik heb ze eigenlijk allemaal gezien want ‘Heerlijk duurt het langst’ zag ik in 1999 uiteindelijk als revival met afwisselend Jenny Arean en Jasperina de Jong in de rol van Marian, die Conny Stuart in 1965 speelde.
Deze musical keerde in 2015 nóg eens terug in de Nederlandse theaters met Lone van Roosendaal als Marian. En in deze laatste versie speelde ikzelf ook mede. Ik mocht zelfs als alternate van Alfred van de Heuvel wekelijks de rol van kruidenier spelen, een partij die in 1965 oorspronkelijk werd gespeeld door mijn held Leen Jongewaard. En daarmee was de cirkel rond: De LP van deze eerste musical van Annie en Harry vrat ik dus als kind en in diezelfde musical mocht ik dus vele jaren later zelf meespelen. Een cadeautje. Waarom waren de musicals van Annie en Harry nou zo goed en speciaal? Nou, ten eerste was de toon heel herkenbaar Nederlands. Hun samenwerking begon bij het maken van cabaretliedjes. Het waren dus echte cabaret-musicals met een geweldige saus showbusiness er over heen, met name door het werk van de Canadese choreograaf Paddy Stone die vanaf ‘En nu naar bed’ voor hun musicals werkte.
Natuurlijk was de ene musical beter, geliefder, dan de andere. Iedereen heeft uiteraard ook zo zijn eigen voorkeur. Conny Stuart was uiteraard de Koningin van de Schmidt/Bannink-musicals; in ‘Heerlijk’, ‘En nu naar bed’, ‘Wat een planeet’, ‘Madam’ en in ‘De dader heeft het gedaan’. Geweldige Nederlandse artiesten speelden in de originele versies van hun musicals: Mary Dresselhuys, Jenny Arean en Frans Halsema dus, maar ook Willem Nijholt, Trudy Labij, Ronnie Bierman, Hans van der Woude en Gerrie van der Klei. En sommige nummers werden, ook los van de musicals, beroemde Nederlandse liedjes. De eerste vier musicals van ons duo leverden de meeste hits op: ‘t Is over’, ‘Zeur niet’, ‘Op een mooie Pinksterdag’, ‘Vluchten kan niet meer’, ‘Ik hoef alleen maar even zó te doen’, ‘En toen’, ‘De dertiger jaren’, ‘Sorry dat ik besta’.
Annie schreef tussen alle musicals dóór ook nog eens kinderboeken, toneelstukken en televisieseries. ‘Ja zuster, nee zuster’ (20 afleveringen), ook met muziek van Harry Bannink, was natuurlijk eigenlijk een tv-musical. Het is grappig dat de hoofdrol in deze serie Hetty Blok, als zuster Klivia, nooit in een theatermusical van Annie heeft gestaan. En Conny Stuart heeft weer nooit een gastrol gehad in ‘Ja zuster, nee zuster’ of bijvoorbeeld in ‘Pleisterkade’.
Blijkbaar had Annie haar voorkeuren bij wie ze ‘gebruikte’ op televisie en wie in het theater. Trudy Labij, Leen Jongewaard en Willem Nijholt werkten echter wel in zowel Annie’s producties op tv als in het theater.
De man die ik absoluut nog moet noemen in dit musical-verhaal over Annie M.G. Schmidt en Harry Bannink is John de Crane. Zonder hem was de geschiedenis hiervan heel anders verlopen. Deze producent belde Annie bijvoorbeeld dagelijks op om te controleren of ze wel aan het schrijven was. Hij ging met Annie en Harry op reis naar Londen en New York om inspiratie op te doen. En hij nam enorme financiële risico’s om al hun musicals op de planken te brengen. Dat wil zeggen, tot en met ‘De dader heeft het gedaan’. In de tryout-periode van deze musical op 3 december 1982 overleed hij op 54-jarige leeftijd. Plotseling moest zijn toenmalige zakelijke steun en toeverlaat Marga Wagenaar zijn impresariaat overnemen en voortzetten. ‘De dader’ was de laatste musical waar John alle voorbereidingen voor had gedaan.
Het kantoor ging dus onder leiding van Marga door en de volgende musical ‘Ping Ping’, met Leen Jongewaard, Gerrie van der Klei en Hans van der Woude in de hoofdrollen, zou de laatste worden in de reeks van Annie en Harry. En daarmee werd er een geweldige periode in het Nederlandse theater afgesloten. Van de laatste twee musicals werden er geen plaatopnames gemaakt. Op cassettebandjes waren er wel opnames gemaakt tijdens het spelen van deze musicals in het theater en daarom bestaan er wel geluidsopnames van deze twee laatste musicals, maar natuurlijk niet in een studio-kwaliteit. Maar goed, ik ben altijd toch heel blij met dit soort dingen, want het is het zó hebben of helemaal niet. Dán maar zó.
Wat is het toch fijn dat Annie en Harry zich aan de musical waagden en maar liefst zeven originele Nederlandse musicals afleverden. Ze waren er in 1965 aan begonnen en vluchten kon toen niet meer, dus hun musical-avontuur eindigde in 1984. Dank jullie wel, namens zeer velen!
Column Arie Cupé: ANNIE & HARRY
