Een vlooienvariété op snabbeltour, (door)gefokte windhonden en een paaltjes-piesende-straathonden-bende snuffelend aan vuilnisbakken. Romantisch is het eerste woord wat bij je op komt, toch? Het gaat hier tenslotte om een succesvolle bewerking van misschien wel het bekendste liefdesverhaal allertijden: Romeo en Julia. In de voorstelling Woef Side Story van Theater Rotterdam, worden Toto, een straathond, en Marina, een prijswinnende, raszuivere windhond verliefd op elkaar. In 2013 won de voorstelling vijf Musical Awards. Zaterdagavond 23 december 2017 ging dit tijdloze, pittige en bovenal hilarische stuk opnieuw in première in de Rotterdamse Schouwburg.
“In de hondenhemel zijn we uiteindelijk allemaal gelijk.”
Verliefd worden op iemand waarvan je omgeving vind dat het niet mag en hoort. Het is het tijdloze verhaal van Romeo en Julia. Met een dikke knipoog naar de musical West side Story, zien we het verhaal op zijn hondjes in de come-back van Woef Side Story. Ko is de vlo (Dick van den Toorn), die ons door het verhaal heen loodst. Hij kan het niet laten om de voorstelling te beginnen met de uitleg dat het RO theater, die de versie van vier jaar geleden uitvoerde, tegenwoordig Theater Rotterdam heet. “Onder een geheel nieuw management, maar ze halen nog steeds de grootste talenten binnen”, wijzend op zichzelf en zijn mede vlooien Jo (Steyn de Leeuwe) en To (Laus Steenbeeke). En daar kan je hem geen ongelijk in geven, want de meeste acteurs spelen twee of drie verschillende rollen, waarbij de hondenrollen ook nog eens fysiek wat vragen vanwege het poppenspel dat er bij komt kijken. Pittige uitdaging, maar zeker geslaagd. Zo blinkt Laus Steenbeeke naast Vlo To en garagebewoner Bob uit in de rol van het kefferige dameshondje Swiffer, speelt Steyn de Leeuwe naast Vlo Jo de echte Haagse middenklasse viervoeter Rover en doorgefokte Hector en steelt Kim van Zeben de show met zowel haar vertolking van de drankzuchtige, lesbische teef Kora, als met haar vertolking van Burgemeester Slap. Die gedurende de tweede acte een waanzinnig stukje hilarisch acteerwerk laat zien.
Ko, To en Jo van het vlooienvariété loodsen ons dus door het verhaal heen en vullen de tijd op die nodig is voor de decorwissels. Dit doen zij bijvoorbeeld met een drankorgel, droge wij-leven-het-liefst-onder-de-staartjes-van-honden humor en een uitermate vrolijk intermezzo na de pauze met ‘alle hondjes zwemmen in het water’ en ‘who let the dogs out, woef woef woef woef’. Een geniaal gevonden afwisseling op het met name in de eerste acte langzaam opbouwende verhaal. Dankzij de vlooien is er ook sprake van interactieve time-laps, waarbij het hele plubliek letterlijk naar later moment in het verhaal springt. Bijvoorbeeld naar het moment waarop Marina hartstikke loops is.
“I blaf you”
Marina, zeer gracieus gespeeld door Desi van Doeveren, en straathond Toto (Marius Mensink) worden verliefd op elkaar. Op de ballads uit West side Story heeft Alex Klaasen andere liedteksten geschreven en in die nummers komt de fantastisch mooie stem van Van Doeveren helemaal tot zijn recht. Het tedere randje dat Mensink aan het karakter van de stoere Toto geeft, maakt dat de twee ook echt bij elkaar horen. Alle honden in de voorstelling hebben echt hun eigen karakter gekregen. Zo steelt Puppie (Martin Snip) met zijn korte pootjes en grote ogen, hoe kan het ook anders, daadwerkelijk de harten van het publiek. Het is menselijke humor in een hondenjasje. Vanuit de hond gezien niet altijd anatomisch haalbaar (wel erg grappig), maar zodanig goed dat het volledig herkenbaar is. Zeker als er een ‘mens’ in de scene zit. Je ziet precies je eigen buurvrouw, achterneef of bekende als baasje met zijn eigen hond om gaan en dat levert de benodigde humor en mooie momenten op.
Aan humor in deze voorstelling geen gebrek. Nog niet genoemd is de mimiek van Sylvia Poorta, die Godelinde Schoonbroek speelt, de eigenaresse van Beautysalon voor Hond en Haar en de Afgaanse windhonden Marina, Willemijn (Charlene Sancho), Anne-Fleur (Daisy Hagendoorn) en Terriër Swiffer. De bekakte dame weet wel hoe ze de hilarische chaos naar zich toe trekt. Verder wordt af en toe de magie van het theater doorbroken, wat de hele zaal doet lachen. Wat mij wel enigszins verbaasde was hoe hard volwassenen nog moeten lachen om hondendrol en kak grappen. Echter voor ieder wat wils, wat een laatste opmerking met zich meebrengt. Af en toe was er nog een kleine ondertoon in de voorstelling, waarbij de humor gemaakt voelde. Misschien doordat er zoveel verschillende humor in zit, misschien omdat het een kopie is van de eerste versie, misschien omdat het pas de 5de voorstelling met publiek was, misschien omdat het de première was, misschien dit, misschien dat. In ieder geval ligt er in die momenten nog potentie voor de cast om te groeien in deze nu al hilarische voorstelling. Zodat het nog meer in lijn komt met slogan van de Ko, To en Jo: Always Go With The Vlo!
Woef side Story (8+) is tot half april te zien in verschillende theater in Nederland. Kijk voor meer informatie op www.theaterrotterdam.nl