Reportage Andy Doornhein
Wat bezielt een mens om op maandagavond met kou en regen naar het Bostheater in Amsterdam te gaan? Daar heb ik een simpel antwoord op: de concertserie 'Live At Amsterdamse Bos'. Niet dat ieder concert in de regen plaatsvond, maar vanavond is de zomer ver te zoeken.
Om vijf uur zijn de poorten van het Bostheater al opengegaan. Om kwart over zeven, als de eerste act zich laat aankondigen, zitten er maar een handjevol mensen op de, nu nog, droge houten bankjes. Zanger NOAH mag een poging wagen om de muzikale sfeer er bij het aanwezige in te brengen. Of het nu komt door de playlist van deze singer- songwriter, maar de regen komt met bakken uit de hemel. Misschien is het ook een beetje vragen om moeilijkheden als in bijna ieder liedje 'rain' het onderwerp is?
Gelukkig houdt de regen me alert, want de muziek en het optreden van NOAH hadden me bij prachtig zonnig weer vast en zeker in slaap laten sukkelen. De nummers kabbelen als een traag stromende rivier rustig voort. Ik zag mezelf al liggen langs de oeverkant, luisterend naar het kabbelende water en dan heerlijk wegdommelend met de zon op je gezicht.
Maarten Vos
Deze maandag worden we getrakteerd op nog een act voor aanvang van het hoofdprogramma. En wàt voor een verrassing was dit. Maarten Vos, een klassiek geschoolde cellospeler. Vos combineert het vertrouwde geluid van de cello met digitale samples. Zo creëert hij, live on stage, fantasievolle, betoverende omgevingen. Telkens is het weer een verrassing welke route en melodielijn hij gaat nemen. Voor het eerst irriteren de landende vliegtuigen met bestemming Schiphol, mij enorm. Het optreden van Maarten Vos vormt een veelbelovende opmaat voor de hoofdact. Er is een duidelijke link tussen de muziek van Maarten Vos en Ólafur Arnalds en hierdoor is een prachtige sfeervolle overgang ontstaan.
Luister hier naar de muziek van Maarten Vos op Soundcloud.
Ólafur Arnalds.
Het voordeel van een openluchtconcert dat wat later in de zomer plaatsvindt, is dat het al vroeger donker gaat worden. Het Bostheater krijgt dan een betoverende sfeer, iets magisch. En dit is nu precies de juiste atmosfeer voor de muziek van Ólafur Arnalds.
Ólafur Arnalds is een componist-muzikant uit IJsland. Zijn muziekstijl is klassiek met strijkers en zo nu en dan wat blaasinstrumenten, gecombineerd met digitale technieken uit de popmuziek. Als je de man op het podium ziet staan, is het moeilijk voor te stellen dat hij ooit de drummer was van de hardcore metal band 'Fighting Shit'. Inmiddels is het Bostheater helemaal gevuld. Het concert begint met een stukje samenzang. Op verzoek van Arnalds zingen we met z’n allen Aaaaaaaaaaaaaaaa. Heel lang. Deze, tot in perfectie uitgevoerde muzikale medewerking van het publiek wordt opgenomen, meteen bewerkt, teruggeluisterd en opgeslagen. En met een beetje geluk, zijn wij ooit te horen in één van zijn nummers. De muziek van Ólafur Arnalds komt, wat mij betreft, helemaal tot zijn recht in deze omgeving. De muziek is intens en neemt onmiddellijk bezit van je. Je wordt warm van binnen, alsof je wordt bedekt met een warme wollen deken van muzikale perfectie. Alhoewel de rillingen over mijn rug lopen als Lavinia Meijer, als support act, tijdens een aantal nummers op haar harp meespeelt. Wat een bijzonder mooie combinatie van klanken.
Ólafur Arnolds toont zich tijdens het concert een zeer innemende, bescheiden man. Tussen de nummers door vertelt hij op een timide, maar humorvolle manier over het leven en over de muziek.
Met dit concert sluit 'Live At Amsterdamse Bos' haar tweede concertenreeks af, prachtig symbolisch weergegeven door Arnalds toegift 'Lag fyrir ömmu' (Liedje voor Oma), waarbij de strijkers in een rouwstoet het bos verlaten en daarmee op indrukwekkende wijze dit laatste concert in het Amsterdamse Bos van dit seizoen afsluiten. Een seizoen dat zich liet kenmerken door een kleurrijk palet aan artiesten die er stuk voor stuk zorg voor droegen dat het aanwezige publiek een keur aan mooie muziek te ervaren kreeg.
{besps}Olafur_Arnalds{/besps}
Lees ook Bo Saris en Milow