‘’Ze vullen en vallen elkaar aan, troeven elkaar af met verbijsterende slides en verbale slidingen. Ze proberen ondertussen steeds wanhopiger het publiek voor zich te winnen. Drie taaltitanen op het scherpst van de zinsnede, van de bizarre start tot de spectaculaire ontknoping. De naar adem happende toehoorders zullen het na afloop volmondig beamen: dit was de meest onvergetelijke talk ooit.’’
Anders dan bovenstaande aankondiging – welke prijkt op de website van Theaterbureau De Mannen – doet geloven is de nieuwe taalkomedie van Frank van Pamelen, Jan J. Pieterse en John Schleipen een teleurstellende en bovenal warrige voorstelling zonder hoogtepunt. Zowel van de ‘’bizarre start’’, die eerder voorspelbaar dan bizar is, als van de beloofde ‘’spectaculaire ontknoping’’ is geen spoor te bekennen. En terwijl lichtelijk verveelde toehoorders wachten op een onverwachte ommezwaai en een uitblijvende climax, komt deze voorstelling steeds verder te staan van de ‘’scherpe’’ en ‘’meest onvergetelijke’’ talk die men verwacht en mag verwachten na het lezen van de enthousiasmerende voorstellingsomschrijving.
Deze talk bewijst maar weer dat niet ieder taalgenie ook een geboren artiest is. Waar de drie namelijk in de krachtige eenvoud van geschreven woord de wereld aankunnen en zij voortdurend scherp en verrassend uit de hoek komen, daar mist op toneel de vanzelfsprekendheid van dit talent. De drie taalsterren doen gedurende twee aktes danig hun best de harten van het publiek te winnen en slaan hierbij ongelukkigerwijze de plank mis. Spontaan en geïmproviseerd trachten zij het te doen overkomen. Ingeoefend oogt het desalniettemin. Zonde dat de ondanks alles buitengewoon interessante taaldeskundigen zich wagen aan deze zogenaamd geïmproviseerde voorvallen die zij met hun in gevatte woordspelingen gevangen humor hoe dan ook niet nodig hebben. Het is één van de grootste valkuilen van komedie en direct ook de factor die geboren cabaretiers van geoefende komieken scheidt.
‘’Een beetje talk is krachtig genoeg op zich.’’ Zo zegt Van Pamelen op een zeker moment tegen zijn publiek. Hij spreekt hiermee de voorstelling tegen, die van een hoop poespas en overbodige extra’s is voorzien. Hiermee bedoel ik niet de veelvuldig gebruikte PowerPointpresentatie als wel de rode draad. Deze rode draad, of beter gezegd: de drie rode draden (liefde, leren en leven, elk vertegenwoordigd door één van de drie sprekers) zijn er wel, maar je raakt ze gemakkelijk kwijt in de wirwar van kort aangestipte onderwerpen. De onsamenhangende thema’s vliegen je om de oren en verward verlaat je om die reden zowel bij aanvang van de pauze als na afloop van de voorstelling de zaal. Maak een keuze en verdiep; ‘’Less is more’’!
Om nog maar niet te spreken over de misvatting dat liederen toevoegen aan een voorstelling in ieder geval een goed idee is. Ook hiervoor geldt dat iets laten soms beter is. De benijdenswaardige overgave en het gemak waarmee met name Van Pamelen en Schleipen zich al zingend voor de leeuwen gooien, roept namelijk vragen op. Zoals we van deze mannen mogen verwachten, zijn de liedteksten rijkelijk gevuld met bijzonder creatieve wendingen en goed gevonden gein. Vooral het liedje ‘Klimaatconferentie’ blinkt hierin uit. Grootse missers wat betreft het gezongene zijn echter zonder meer de muziek en ritmiek. De muziek is te zacht in volume en bovenal buitengewoon ongepast voor een theatervoorstelling waarvoor men nota bene betaalt. Tijdens de meeste nummers klinkt op de achtergrond iets dat doet denken aan een karaokeversie van het gezongen lied. Leuk voor thuis, maar niets voor op toneel. Hoewel bovendien klaarblijkelijk getracht wordt op het ritme van een denkbeeldige metronoom te zingen, valt ook wat betreft ritmiek en timing nog een hoop winst te behalen. Statisch is het; ongemakkelijk evenzo. Pieterse waagt zich slechts eenmaal en ogenschijnlijk met weerzin aan het zingen van een aantal maten. Zich kennelijk bewust van zijn mindere bekwaamheid op dit vlak houdt hij zich verder bij ieder lied waaraan zijn kameraden zich wagen, gedeisd en op de achtergrond. Voor hem is een meer betekenisvolle taak weggelegd; zijn Pieterse puntdicht, zijn poëzie. Met deze korte en komische gedichten brengt hij continuïteit aan in de voorstelling die hij bovendien redt van ravage.
TALK is beslist niet "de meest onvergetelijke talk ooit". Spijtig!
Meer info en tickets op:
www.theaterbureaudemannen.nl
Gezien op 1 december Theaters Tilburg
