Ik heb denk ik wel tien keer mijn openingszin veranderd omdat ik zoveel emotie voel bij het proberen te verwoorden van wat ik heb gezien. Het komt niet vaak voor dat ik als homoseksuele man mij gehoord en gekend voel. Dat ik me volwaardig voel en er zelfs strijdvaardige gevoelens opkruipen in mijn gedachten. Dat ik de pijn en ook de kracht en de liefde van de zoektocht van wie ik ben en wil zijn terugzie op het toneel.
Op het toneel staan standbeelden met overhangende doeken. Helden die zo onherkenbaar blijven om de gemeenschap maar niet te kwetsen. Op een van de sokkels echter zit/staat een zanger. Aan de zijkant wat stoelen waarop de acteurs soms kunnen zitten.
De opening is gelijk al magisch. Benjamin Abel Meirhaeghe zingt met zijn loepzuivere hoge countertenorstem "Small Town Boy" van Bronski Beat .
You leave in the morning with everything you own in a little blackcase.
Alone on a platform, the wind and the rain on a sad and lonely face.
Mother will never understand why you had to leave.
But answers you seek will never be found at home
The love that you need will never be found at home
Run away, turn away,run away, turn away, run away.
De Duitse schrijver en regisseur Falk Richter heeft dit nummer als vertrekpunt genomen van deze voorstelling. De verhalen van vijf jonge acteurs die weg zijn gegaan van huis om zichzelf te vinden Regisseur Marcus Azzini laat hier zijn eigen vijf acteurs hun verhaal vertellen. Het script en idee van Richter als basis met ingenieuze overgangen naar hun eigen invullingen en verhalen.
We worden als publiek meegenomen in een rollercoaster van sketches en scènes die alles te maken hebben met acceptatie. Niet alleen de acceptatie van jezelf, maar ook vooral die van de buitenwereld. Diversiteit wordt vaak gezien als provocatie. Terwijl dat eigenlijk gewoon een ontkenning is van acceptatie van het onbekende. In deze overwegend hetero maatschappij worden we als mens door de politiek en religie vaak bang gemaakt en gemanipuleerd. Zelfs in de LGBTQI gemeenschap overheerst daardoor vaak schaamte en denken we zelf teveel in hokjes. In één van de sketches zei Rick Paul van Mulligen. "Laten we niet alleen onze trots vieren, laten we ook de schaamte vieren". "De nieuwe generatie dient zich aan. Wat kan het schelen dat er nog een paar letters aan deze gemeenschap worden toegevoegd. Zet je niet af maar wees blij en strijd voor iedereen die de moed heeft om zichzelf te zijn". Alex Hendrickx ontroerde door opeens naar het publiek toe te lopen en aan een man vroeg . Kus mij. Alsjeblieft? Kus mij en als je me kust doe dan alsof je het echt meent. Zoveel mooie momenten die ik hier niet allemaal kan beschrijven, ga het zelf beleven.
Ik heb gelachen om scènes die zo herkenbaar zijn. Over het oud zijn in de Gay Community en hoe daar tegenaan gekeken wordt over betaalde sex en Shades of Grey momenten. Over biseksualiteit en relaties. Het vertrouwen in je partner en ook de eenzaamheid in de grote stad. Ook de eenzaamheid en de strijd die je moet leveren om de schaamte van je af te gooien en jezelf als volwaardig te zien.
Bijna aan het einde krijgen we een betoog van Rick Paul van Mulligen dat me kippenvel bezorgde over mijn hele lijf. Hij mag hier wat mij betreft de Louis Dór voor krijgen. Recht uit zijn hart vertellen hoe hij tegen de politiek en de wereld aankijkt. Zo treffend en eerlijk en een waarheid als een koe. Hij richtte zich ook tot onze premier Rutte . De VVD, CDA, CU, SGP, PVV en FVD hebben tegen een wet gestemd dat gezinscombinaties waarin gezamenlijk gezag voor ongehuwde en niet geregistreerde partners erkend zouden worden. Rick heeft zelf zo'n liefdevol gezin en wordt dus nu door de wet niet geaccepteerd. Hij wenst de Premier veel liefde toe.
Ik wil even de geweldige acteurs benoemen. Soumaya Ahouaoui, Leandro Ceder, Alex Hendrickx, Rick Paul van Mulligan en Florian Myjer.
Op het einde zakken de bedekte standbeelden in elkaar en verdwijnen de acteurs een voor een terwijl door de luidsprekers bijna wel meer als honderd veel betekenende LGBTQI helden worden opgenoemd. Nog zo'n memorabel moment. Dan verschijnen de acteurs weer een voor een op het toneel in prachtige outfits. In het donker zingt Benjamin nog een aangrijpend lied waarna het applaus losbarst.
Wat een meesterwerk van regisseur Marcus Azzini
Iedereen moet dit zien.
Nog tot 3 Augustus in het ITA te Amsterdam
Gezien op 25 juli 2019 in ITA