Vanavond heb ik twee premières. Niet dat dit nu zo ontzettend interessant is om te melden maar het geeft wel een bepaalde sfeer voor mij. Vanavond ga ik de nieuwe, en al weer de derde avond vullende, voorstelling van Aron Elstak bekijken. Ik mag dit doen in Podium Islemunda in Rotterdam Zuid, waar ik vanavond ook voor de eerste keer kom. Voor de voorstelling even gegeten in het restaurant van dit theater en al tijdens het eten werden de kaartjes even gescand zodat we na het nuttigen van de maaltijd meteen ongestoord de zaal in konden lopen. Hoe gastvrij is dat!
Aron Elstak is niet meteen een heel bekende naam en eigenlijk is dat wel vreemd. Ondanks zijn jonge leeftijd, hij is tijdens dit schrijven net dertig jaar oud geworden, heeft hij heel wat meters in het theater gemaakt. Ik ken hem ook hoofdzakelijk van TG De Klassieken in Rotterdam, maar tegenwoordig schuift hij iedere zaterdag aan bij het radioprogramma Kopspijkers op Radio2. Hier maakt hij iedere week het spijkerslied.
Als we de grote zaal in lopen zie ik heel fel gekleurde blokken, waarvan ik sterk vermoed dat deze in de middag nog een extra laklaag gekregen hebben want ze glimmen alsof ze net de autospuiterij zijn uitgekomen en een zweem van verflucht beroeren de zintuigen in mijn neus. Hier is hard gewerkt om alles er perfect uit te laten zien.
Elstak komt op in een sensationele jas volledig gemaakt van kunststof boodschappentassen en staat op witte schoenen met hoge hakken. Dit is al een kunststuk om naar te kijken. Ik vergeet bijna om me te focussen op de openingsact.
Met zijn voorstelrondje stelt Elstak zich zonder enige vorm van gêne behoorlijk open op. Hierdoor krijg ik een voorgevoel dat deze voorstelling er anders uit kan gaan zien dan ik mij heb voorgesteld.
Ik heb het idee dat Elstak nog even warm moet lopen. De grappen komen niet meteen bij mij binnen en even ben ik zelfs wat afgeleid. Maar als de premièrespanning de zaal verlaten heeft, is Elstak op volle kracht gekomen.
Hij neemt mij mee in een wereld die zeker ook de mijne is. Stelt zich kritisch op tegenover de woke wereld waarin we leven. Spreekt zich daarover ook uit zonder een blad voor zijn mond te nemen.
Zijn scènes zijn scherp humoristisch maar zonder dat ik krom van het lachen in mijn stoel zit. Hierdoor blijf ik gefocust op wat Elstak mij verteld. Sommige sketches laten mij echt wel schateren. De inbreng van het typetje vind ik werkelijk briljant gevonden, zeker als dit typetje als hobby types na doen heeft. Een kip in de oven doen heeft denk ik, voor de rest van mijn leven, een extra beeld meegekregen.
Er zit bij Elstak flink de vaart in. Gelukkig zonder dat mijn aandacht verslapt. Ik ga in zijn snelheid met gemak mee en schakel zonder enig probleem mee zonder de verhaallijnen los te laten. Want er komt wat voorbij.
Elstak houdt de wereld waarin we leven met zeer beeldend taalgebruik een enorme spiegel voor. Niet alleen vanuit één visie belicht, maar goed gefundeerd op meerdere argumenten. Hierdoor is de onderliggende boodschap goed verstopt in de geboden humor.
De stem van Elstak is mooi en warm. De liedjes zijn prachtig van tekst en muziek. Kleinkunst op het hoogste niveau. Liedjes die je eigenlijk een paar keer opnieuw zou moeten horen, om de schoonheid ervan in te kunnen zien.
Een cabaret voorstelling met een pauze er in, blijft voor mij toch wel een dingetje. Vaak moet ik echt opnieuw in de voorstelling komen, maar dit heeft Elstak perfect aangepakt en binnen een paar seconden was de, voor mij, onnodige onderbreking snel vergeten.
“Toetje” is een cabaret voorstelling waar veel onderwerpen voorbij komen. Luchtige maar ook zware onderwerpen, die met een prachtig gedoseerde laag humor verteld worden. De verborgen boodschappen worden pas later allemaal duidelijk.
Klik hier voor de speellijst
Recensie Aron Elstak met “Toetje” scherp, snel en vooral erg grappig
