Voor de bewoners van Rotterdam Zuid is het Theater Zuidplein een fenomeen. Gebouwd in 1954 en ontworpen door architect Van Ravensteijn. Het gebouw stond in die tijd midden in de weilanden. Nu staat het theater midden in een wijk die bruist van de culturele en culinaire activiteiten. Dat er voor dit multiculturele theater is gekozen om hier de première voorstelling van Rayen Panday “Fenomeen“ te spelen is een juiste keuze.
Een fenomeen beschrijft de wereld zoals we die ervaren, niet per se zoals die bestaat. Een fenomeen kan ook duiden op een bijzonder begaafd persoon of opvallend verschijnsel. Rayen Panday vindt zichzelf absoluut géén fenomeen. Hij beschrijft alles zoals het is, maar dan wel op fenomenale wijze.
Ik ga beginnen met een bekentenis. En ik schaam mij hier ook nog eens vreselijk voor. Tot voor gisteren had ik nog nooit gehoord van Rayen Panday. Ja, ik hoor je al denken “onder welke steen heb jij de afgelopen jaren gelegen? “ Hoe het mogelijk is dat ik dit talent gemist heb, ik kan het je niet vertellen. Want een talent is het. Een heel groot talent.
Waarom zouden we de voorstelling langzaam opbouwen? Niks ervan. Vanaf de eerste tot en met de laatste seconde knallen de grappen mij om de oren. Ademhalen en bijkomen doe je maar na de voorstelling moet Panday gedacht hebben. De opbouw en timing van zijn grappen zijn van een ongekend hoog niveau. De wijze waarop Panday zijn visie op het leven en de wereld deelt met het publiek is van een ongekende klasse. Scherp, snel en vaak zo herkenbaar. De voorstelling zit vol met tegenstellingen die op een subtiele wijze in een nieuw perspectief worden geplaatst. “Hoe noemde Jos Brink toch altijd Sandra Reemer in zijn televisieshow?” vraagt Panday aan het publiek. “Kroepoekje” is het antwoord. Allemaal zo schattig maar dan verplaatst het verhaal zich naar de tegenwoordige tijd. Hoe zou er nu gereageerd worden op social media?
Panday is een meester in het om- en verbouwen van wereldse problemen naar briljante grappen zonder de achterliggende gedachte te laten verdwijnen. Nee, het tegenovergestelde gebeurt. De achterliggende gedachte wordt versterkt. Discriminatie, homofobie, toerisme, stalking. Er komen zoveel onderwerpen langs zonder dat het een ongrijpbare brij gaat worden. De terugkerende elementen zorgen ervoor dat de voorstelling meer dan genoeg fundament heeft om alle grappen op een menselijke manier te kunnen verdragen.
Ondanks dat er een mooie grote zwarte vleugel op het podium staat, wordt het programma slechts twee keer onderbroken door een muzikaal intermezzo. Maar ook hier heeft de humor de overhand.
Ik ben blij dat ik eindelijk onder mijn steen vandaan ben gekropen en heb mogen genieten van Rayen Panday, een fenomeen.
Klik hier voor de speellijst
Gezien op 8-12-2018 in Theater Zuidplein