Recensie Mouna Laroussi Waanzien

Door Andy Doornhein - foto's Richard Beukelaar

Een cabaretvoorstelling over kijken, zien en gezien worden, door een bril kijken, begluren, wegkijken en in de gaten houden. Onderwerpen die in een cabaretvoorstelling tot hilarische momenten zouden kunnen leiden.
Mouna Laroussi is een performer die gedreven is om vanuit haar bi-culturele achtergrond met een open vizier maatschappelijke vraagstukken aan de kaak te stellen. Haar nieuwe voorstelling kreeg zeer lovende woorden in de pers.
De onderwerpen die Laroussi aankaart spreken mij ook zeer aan, discriminatie en diversiteit zijn onderwerpen waar ik regelmatig binnen de entertainment wereld aandacht aan heb gegeven.

 

Bij haar opening spoelt Laroussi als een bootvluchteling aan in haar voorstelling. Een aangrijpende opening die meteen gevolgd wordt door een clowneske act met een stoel. De diepe betekenis ontgaat mij niet, maar de uitvoering hiervan brengt mij in verwarring. De doodse stilte in de zaal die er volgt kan een teken van ontzag zijn maar helaas is dat het niet. Het blijft vanavond ijzig stil. Geen applaus, geen lach, niets van dit alles.
Een zeer verontrustend gevoel bekruipt mij. Wat gaat er mis vanavond?



Geen enkele act kan iets van een lach of welke andere emotie bij mij los maken. Ik zit met verbazing te kijken naar het afwerken van een lijstje onderwerpen die steeds minder en minder raakvlak met mijn aandacht begint te krijgen. De diversiteit hoogleraar, de vrouwen op het schoolplein, de aan dementie lijdende vader van Fatima (Mouna’s alter ego) zij maken allen vanavond niets bij mij los. De zaal doet nog even krampachtig mee met een kamelendans en gaat toch nog los bij Habib, de Marokkaanse Influencer. Verder is het trekken aan een dood paard.
Wat in mijn ogen, een prachtige en krachtige behandeling van het onderwerp Alzheimer binnen de Marokkaanse cultuur had moeten worden, is overgekomen als een langdradig en vooral saaie visualisering van dit onderwerp. Alleen de criticus die backstage commentaar geeft op de voorstelling slaat vanavond de spijker op z’n kop.

 

Enig cultureel genot krijg ik wel van de choreografieën en de liedjes van vanavond. Moderne dans in een prefecte uitvoering met mooie visuele duidingen. De dans met de boerka is prachtig en beklemmend uitgevoerd. De dans met het schaduwspel in de wolken was ontroerend mooi om naar te kijken.
Ook het decor (De man met de hamer) met de witte lamellen waarop beelden geprojecteerd worden, is een mooie aanvulling op hetgeen op het podium gespeeld wordt. Visueel is het allemaal mooi uitgedacht maar de lach is vanavond ver te vinden.
Geen enkele sketch lijkt aan te slaan. Geen grap komt meer binnen en verdwaalt in gekunstelde woorden die meer platvloers dan interessant zijn. De variaties op de naam Annefleur komen tenenkrommend flauw over en worden tot in den treure herhaald.

 

De karakteraturen die vanavond de onderwerpen aan het voetlicht brengen hebben mij niet één keer een lach kunnen ontlokken. Precies het omgekeerde is er gebeurd. De gedachte van, Ja hou er nu maar eens over op, kwam vaak in mijn hoofd naar boven.
Cabaret is toch één van de mooiste creatieve manieren om maatschappijkritische vraagstukken onder de aandacht te brengen. Laat je boodschap, via de lach, keihard naar binnen komen. Dat is Mouna Laroussi vanavond niet gelukt.

Klik hier voor de speellijst

Gezien op 24-2-2024 C. in Hoofddorp