Door Andy Doornhein / foto's Set Vexy
Als je op de verjaardag van Shakira je kunsten mag vertonen en je hebt op Instagram meer dan 12.000 volgers dan ben je in je vak echt geen amateur meer. Ik moet ook meteen zeggen dat de filmpjes op zijn Instagram mij ook juist heel nieuwsgierig hebben gemaakt om de theatervoorstelling “Escape“ te gaan bekijken. Met Escape wil Houtepen een nieuwe vorm binnen zijn genre introduceren, het vertellen van mooie verhalen in combinatie met verbazingwekkende illusies. Laat ik nu van beide ontzettend veel houden.
De voorstelling wordt omschreven als: “Meester beïnvloeder Niels Houtepen weet als geen ander keer op keer de gedachten van zijn publiek te beïnvloeden, terwijl hij zelf keer op keer struikelt over de uitdaging van alle dag. Wat hij succesvol met bekende Nederlanders doet op Instagram doet hij deze avond live met jou. Deze voorstelling gaat over ouder worden en voor altijd jong willen blijven, in deze voorstelling staan de dromen centraal die we waarmaken, loslaten of simpelweg niet durven najagen.Een voorstelling over de verhalen die we onszelf vertellen en de keuzes die we maken om te zijn wie we willen zijn. Een voorstelling vol met onbegrijpelijke illusies en momenten van verwondering. Een voorstelling over de rollen die we allemaal moeten en/of willen vervullen waarbij de vraag is: “van alle rollen die we spelen wie zijn we nou echt?” Escape is een eerlijke voorstelling wat best paradoxaal is voor een illusionist.”
Meteen bij de eerste seconden van de voorstelling is de publieksparticipatie al begonnen. Vanuit het donker laat Houtepen zijn publiek verbinding maken met het eigen lichaam. Eigenlijk niets ongemakkelijks aan, ik voel mij juist heel erg ontspannen worden. Mijn nieuwsgierigheid is meteen een tandje hoger gezet. De stem van Houtepen is bijna hypnotiserend te noemen. De tweede verrassing is het decor, een beetje huiskamer gevoel wordt er wel door opgewekt. Juist een voorstelling als dit, vraagt om een intieme setting.
Zodra Houtepen aan de voorstelling begint bekruipt mij al heel snel het gevoel dat de avond een totaal andere wending gaat krijgen dan ik voor ogen heb. De introductie blijft maar doorgaan en doorgaan, zonder dat er daadwerkelijk iets op het toneel gebeurt. De stem van Houtepen is aangenaam om naar te luisteren maar er zit werkelijk geen vaart in het verhaal en mijn aandacht dwaalt al snel af. Zelfs de eindwending in de eerste goocheltruc is bijna aan mijn aandacht ontsnapt.
Als Houtepen in zijn verhaal met de Tarotkaart zijn in het Engels gesproken lange tekst nog eens gaat herhalen in het Nederlands, haken mijn hersenen af. Ik weet 100% zeker dat echt niemand in de zaal het Engelse gedeelte niet verstaan heeft. De voorstelling kabbelt maar voort en voort. De uitvoering van de illusies gaat in diezelfde traagheid verder waardoor ze mij niet één keer hebben doen verbazen. Ik heb een paar keer in mijzelf gezegd, schrijf nu het antwoord maar op dan kunnen we verder.
Een illusie valt en staat bij een goede uitvoering en technisch is het allemaal dik in orde maar door de traagheid van de voorstelling wordt er niets aan verbazing opgewekt. Het was meer ja hoor, knap en hoppa weer verder. Voor de pauze is er een knappe reductie illusie waar Houtepen bij iemand uit het publiek een boodschap meegeeft voor in de pauze. Helaas komt hij daar na de pauze niet meer op terug. En dan ja, een pauze in een voorstelling als deze, is die echt nodig?
De teksten van deze voorstelling mogen ook hier en daar wel wat bijgeschaafd worden. Houtepen omschrijft zijn ontmoetingen met Ger Copper, Ger Copper is binnen de goochelwereld een fenomeen te noemen. In het verhaal wordt door Copper gezegd dat hij Houtepen als zijn zoon beschouwd. Later blijkt dat Copper overleden is en Houtepen daar totaal niet van op de hoogte was. Een hele vreemde wending in de emotie van het verhaal. Herhalingen in een tekst kunnen heel mooi zijn, kunnen aanwezige emoties versterken, kunnen het verhaal dieper en intenser maken. Maar nutteloze herhalingen gaan op de zenuwen werken.
Na de pauze heb ik even het gevoel, er heeft iemand met hem gesproken en gezegd dat het tempo omhoog moet gaan. Maar helaas na een explosieve terugkeer stort de voorstelling weer terug in zijn traagheid. Met als dieptepunt de illusie met de gekleurde ballen. Moet er echt niet aan denken dat deze in Carré zou worden uitgevoerd.
Haal een half uur van de speeltijd af, laat de pauze vervallen, schrap een hele reeks herhalende teksten weg en deze voorstelling kan echt goed worden. Alle componenten zijn er. Ik ben ervan overtuigd dat de executies van de illusies super goed kunnen zijn. Maar vanavond was het dat allemaal niet.
Klik hier voor de speellijst
Gezien op 14 oktober 2024 in Schouwburg Amstelveen