Het heeft even geduurd voordat ik in de herkansing kon gaan om de eerste solovoorstelling van Remy Evers te gaan bekijken. De première voorstelling heb ik nooit kunnen bereiken door gaten in het wegdek van de A2.
De zaal is, tot mijn verbazing, niet echt goed gevuld. Evers mag dan geen grote naam zijn binnen de cabaret wereld, maar winnaar van juryprijs Cameretten 2019 wordt je ook niet zomaar.
De placering is wel grappig, terwijl al het reguliere publiek nagenoeg in het midden van de zaal is gesitueerd, zitten wij geheel links van het toneel. Dit zal nog een leuk onderdeeltje van de voorstelling gaan worden.
Ik ben altijd al gecharmeerd van voorstellingen waar voor aanvang al iets te zien en te horen is. Op het toneel zie ik een grote kist en een enorme bladblazer, bouwmaterialen en verhuisdozen. Ook staat er een radio te spelen, die op bouwplaatsen wordt gebruikt.
Als het zaallicht dooft, kan ik wel zeggen dat de opkomst van Evers meer dan energiek is. Binnen de kortst mogelijke tijd is het toneel, een zee van piepschuim schelpjes geworden. Evers knalt een enorme dosis energie de zaal in. Kaboem!…dat is even een opkomst!
Gelukkig gaat dit niet de hele voorstelling zo door want dan had ik het niet overleeft. Evers vertelt in “Gewoon Remy” over zijn leven en vooral zijn jeugd in de Maastrichtse buurtschap Amby. Hij staat op het punt om op zichzelf te gaan wonen en waar kan dat vanavond beter dan in Gouda?
Evers betrekt op verschillende manieren zijn publiek bij deze voorstelling. Van een subtiel gesprek tot een traktatie op een stevige storm. Zo komt hij regelmatig bij ons weer terug omdat we zo apart van de rest zitten. Als we vinden dat we te weinig aandacht van hem krijgen mogen we dat gerust even zeggen.
De humor van Evers is niet onder één noemer te vangen, soms subtiel, dan weer compleet absurdistisch en alles wat daar tussen zit. Het lijkt totaal niet gedoseerd maar, het is perfect geregisseerd en getimed. Als ik net in mijn hoofd wil gaan zeggen: “ja en door” is de clou daar of gaan we al weer verder met het verhaal. Evers voelt de sfeer in de zaal perfect aan en past zich daar telkens op aan. Wat met een zaalbezetting als vanavond een knappe prestatie is.
Het script zit goed in elkaar. Ik moet soms wel weer even de draad oppakken als er een compleet idiote scène de revue gepasseerd is. Deze vorm van humor gaat er bij mij in als zoete koek.
Evers die als een ongeleid projectiel een persoon om zeep helpt kan het volgende moment ineens intens teder een verhaal over zijn vader en zijn opa vertellen. Ik kan er geen genoeg van krijgen.
Naast de verbale humor zet Evers regelmatig zijn lichaam in om het één en ander duidelijk te maken. Zijn slungelige lichaam kan, volgens mij, in alle bochten en vormen worden gegooid maar vooral zijn mimiek is fenomenaal. Zet Evers op een stoel en zonder iets te zeggen kan hij met zijn gezichtsuitdrukkingen, mij krom laten liggen van het lachen. Dat ik vind dat hij soms ook wel wat van Hans Teeuwen weg heeft is zeker een compliment aan Evers.
Het moment van het uitstrooien van de “as” van zijn vader en de ode in het dialect zijn heel mooie ontroerende momenten in deze voorstelling die vol met verassingen zit.
Evers laat zien met “Gewoon Remy”, welk talenten hij nu allemaal al heeft. De voorstelling is energiek, absurdistisch maar ook emotioneel. Evers hoeft van mij nooit volwassen te worden.
Klik hiier voor de speellijst
Gezien op 16 februari 2022 Goudse Schouwburg
Recensie Remy Evers, Gewoon Remy
