Op 20 mei 2016 schreef ik de volgende eindzinnen over de eerste première voorstelling van Spruijt en Opperman, toen nog genaamd Zij en Ik:
Het publiek was zeer enthousiast over de voorstelling en ik hoop diep in mijn hart dat er een producent, impresariaat opstaat die zegt: "Kom op meiden, wij gaan aan de slag om een groter publiek te laten kennismaken met 'Zij en Ik', Carlie Spruijt en Eva Opperman." Want dat verdienen zij en dat verdient het Nederlandse publiek. In de zaal zat die avond ook de vorige jaar overleden Jacques Senf en hij zag dat ook!
Nu staan ze weer in hun “thuis” theater, de Naald in Naaldwijk, op het podium om de première voorstelling te spelen van hun tweede avondvullende voorstelling “Heimweeën”.
Het zou belachelijk zijn om mijn recensie van vier jaar geleden te kopiëren, maar in grote lijnen zou dat goed kunnen. Echter er is één heel belangrijk verschil, Spruijt en Opperman zijn gegroeid. Ze zijn professioneler en volwassener geworden en ik bedoel dat laatste niet in leeftijd, maar in hun timing en spel. De invloeden van regisseur Leon van der Zanden zijn hier zeker debet aan.
“Heimweeën” gaat over al die mooie momenten in je leven waar je altijd naar uit kon kijken, een dagje naar de dierentuin, de grote vakantie, de vorm van je lichaam. Deze laatste heimwee wordt, bij de opening van de voorstelling, door Opperman op weergaloze wijze ten tonele gebracht. De zaal is meteen één en al gefocust op wat komen gaat. Want waar zijn we al die kleine verlangens kwijt geraakt?
Spruijt en Opperman tarten de zintuigen van het publiek gedurende de hele voorstelling. Een keiharde komische scène kan gevolgd worden door een schitterend klein intiem liedje. Tijdens deze liedjes kan je echt in de Naald een speld horen vallen. Het publiek schakelt traploos over van een schaterlach naar intense stilte. Dit binnen een fractie van een seconde. Een aantal keren hoor ik heel zachtjes vanuit de zaal: “wat zingen ze toch mooi.” En daar is geen woord van gelogen, zeker hun samenzang klinkt als een geschenk uit de hemel.
Ondanks hun schattige uiterlijk nemen de dames geen enkel blad voor de mond. Dat maakt hun voorstelling boeiend en krachtig. Bij aanvang van een scène is de toon vaak even anders dan het verdere verloop. Hierdoor komt een grap keihard de zaal in wat een heel bijzonder effect aan de voorstelling geeft. Een quiz, waarbij de kandidaat uiteindelijk een miljoen euro kan winnen zolang de kandidaat maar nee zegt op de gestelde vraag, heeft dit effect voor honderd procent. Als de schok van de grap enigszins het einde van de zaal bereikt, zijn Spruijt en Opperman al weer met een volgende fase van de voorstelling bezig en word je meteen weer in hun verhaal meegenomen. Spruijt en Opperman zijn meesterlijk in deze kunst van het choqueren, laten verbazen, amuseren en emotioneel raken. De interactie met het publiek is vooral met “Wie is het” ontzettend leuk.
Spruijt en Opperman begeleiden zichzelf bij ieder liedje, maar het slotnummer is hier een verrassende uitzondering op. “Laat mij leiden” wordt muzikaal ondersteund door een orkest. Hierdoor krijgt dat liedje een mooie extra lading en emotie mee. Een gevoel wat nog lang blijft hangen.
Het decor, ontworpen door Anouk van Schie, is van een subtiele functionele schoonheid. Niets te weinig en zeker niets te veel. Die klok, ja hoe mooi is dat bedacht? Het lichtontwerp is van Eelke Slooten, De Theatervogels. Mooi hoe hij binnen dit eenvoudig decor met zijn ontwerp de juiste sferen weet te creëren.
Vijf jaar geleden stonden Carlie Spruijt en Eva Opperman op de stoep bij theaterdirecteur Nico Baars van de Naald met de vraag; “Is er een plekje voor ons in het Rabo Talenten Concours” Na een proefvoorstelling voor een publiek van slechts drie mensen wisten zij Baars te overtuigen van hun talenten. Nico baars is altijd in deze twee meiden blijven geloven en hij is terecht trots dat Spruijt en Opperman met deze vijf sterren voorstelling in zijn theater in première is gegaan.
Spruijt en Opperman zijn klaar voor het grote publiek.
Klik hier voor de speellijst.
Gezien op 23-01-2020 theater de Naald in Naaldwijk
Recensie Spruijt en Opperman cabaret voorstelling Heimweeën de Naald Naaldwijk Nico Baars Senf