Hoe ga je een recensie beginnen als je na twee dagen nog steeds aan het bij komen bent van het lachen? Je probeert uit een enorme diepe put, die gevuld is met grappen, nog een paar herinneringen naar boven te halen. Waar zijn toch al die woorden gebleven? Vaag komen er flarden in mijn geheugen terug. Maar iets van enige tastbare vorm blijft voor altijd en eeuwig verborgen in de donkere spelonken van mijn hersenen.
Ik heb de voorstelling “Groot succes 2“ mogen bekijken van Ronald Snijders. “Groot succes 2 “ is het logische vervolg op “Groot succes 1“, een voorstelling die nooit iemand heeft gezien. Met een perspresentatie over incident op Station Duivendrecht, waarbij de driehoek in het hoofd van Snijders aanwezig is begint de voorstelling. In Duivendrecht is niets aan de hand en op het station is alles rustig. Tijdens deze perspresentatie wordt exclusief bekend gemaakt dat Snijders de nieuwe voorstelling “Groot succes 2“ mag gaan maken. Begrijp jij het nu nog?
De rode draad is dan ook het creatieve proces in het maken van deze nieuwe voorstelling. Want ja nummer één, die niemand gezien heeft, was al zo’n fantastisch succes. De lat voor het succes van nummer twee ligt dan ook vreselijk hoog. In een stortvloed aan woordgrappen wordt ik meegetrokken in een compleet absurdistisch verhaal. Sommige woordspelingen zijn zo subtiel dat ik die pas na meerdere andere grappen bij mij binnen komt. “Een vlinderstruik zonder U is een vlinderstrik” Je kan mij wegdragen.
God zij dank zitten er ook een aantal ontzettend flauwe momenten in de voorstellingen waarbij er even de tijd gegund wordt om bij te komen. Ook wordt de voorstelling een aantal keer onderbroken om verbinding te maken met een tv studio in Hilversum. Daar doet Ronald Snijders met verschillende gasten, zoals Cornald Maas en Koningin Maxima, die allen weer verdacht veel lijken op Ronald Snijders zelf, live verslag van de voorstelling in Amsterdam. Deze “live schakelingen” zitten technisch ontzettend goed in elkaar. Voor mij niet de hoogte punten van de voorstelling maar voor het verhaal perfect bedacht.
Met het terugkerende openingsliedje, meer liedjes heeft Snijders voor deze voorstelling nog niet kunnen maken, loop je het risico op een oorwurm. Vooral het deel uit het refrein “Wat een staaf” ontplooit zich vanzelf in mijn hoofd bij het zien van een wattenstaaf. Wat het nog erger maakt is dat ik niet Snijders zie zingen maar Herman van Veen wat dit liedje nog vreemder maakt. Snijders bedankt. Niet getreurd voor de mensen die genieten van de zangkwaliteiten van Snijders er zitten nog twee extra liedjes in de voorstelling.
Het kapsel van Snijders is krankzinnig, de woordgrappen zijn krankzinnig, het verhaal is krankzinnig, de voorstelling is krankzinnig.
Na de voorstelling hoor ik zoveel verschillende reacties waaronder “ik heb zo moeten lachen maar was dit nu leuk?” Ik loop met dat zelfde gevoel rond want als je met andere ogen kijkt heeft de voorstelling ook wel iets tragisch. Is dat wat ik gezien hebt wel echt of ben ik getuige geweest van een briljante fantasie van een krankzinnige? Ik denk juist dat deze bewust of onbewuste laag deze voorstelling zo bijzonder maakt. En aan de spierpijn in mijn buik en kaken weet ik één ding zeker, ik heb mij kapot gelachen. Ik kijk nu al uit naar “Groot succes 1” want dat zou vast ook zo succesvol zijn geweest... als het ooit gemaakt zou zijn.
Kijk hier voor de speellijst.
Gezien op 10 januari 2019 in de Kleine Komedie