Van 1995 tot 2000 danste Dawson bij het Nationale Ballet. Van 2004 tot 2006 was hij huischoreograaf. Sinds 2015 is hij Associate Artist bij Het Nationale Ballet.
Inmiddels is Dawson een gevierd internationaal choreograaf. Over heel de wereld worden zijn balletten gedanst.
Met het programma Dawson van het Nationale Ballet brengt David Dawson met zijn speciaal voor Het Nationale Ballet gecreëerde ballet Legacy Variations een ontroerende liefdesode aan dit gezelschap. 
Een openingsbeeld van drie dansers op het voortoneel in een pose waarbij het hoofd omhoog gericht is. Een arm achter hun rug en de andere arm de elleboog omhoog terwijl de hand op de borst rust. Als het gaasdoek omhoog gaat zien we een decor van Hollandse luchten terwijl de zijkanten van het toneel volledige spiegels zijn. Een imponerend beeld van decorontwerper John Otto. Op de melancholische devote muziek, speciaal voor dit ballet gecomponeerd door componist Alex Baranowski, dansen James Stout, Edo Wijnen en Joseph Massarelli al even toegewijd. Met zijn drieen vullen ze het toneel met virtuositeit. Drie bewegingen in een tel is hun niet vreemd. Als ze pirouetten draaien dan eindigen ze deze op relève onderwijl hun blik omhoog eindigend bewegen ze door. Dit is zo spectaculair en technisch vernuft. Hun armen blijven ook constant doorbewegen. Ze wijzen elkaar de weg of bevriezen even in een pose wat ook weer typisch Dawson eigen is. Ik noem het maar ballet vogue. De ballettechniek is zo uitermate geschikt om is lekker te voquen. Dawson weet de ballettechniek nieuw leven in te blazen. De drie mannen doen mij denken aan de drie gratiën van Apollo. Dit zijn zeker de drie gratiën van David Dawson. Ik was vooral ontroerd door de gevoelens die de drie mannen uiten. Een dansersloopbaan is kort en je danst met dansers uit alle windstreken van de wereld. De taal is bewegen en die kan je alleen verstaan als je de ander vertrouwt. Zo worden je collega's eigenlijk een tweede familie. Dat is wat ik zag in hoe de mannen elkaar vertrouwen. Het ondersteunen en elkaar inspireren. Het verzorgende en de liefde voor de dans. Wat een parel dit ballet. 
Na de pauze krijgen we The Four Seasons. Op muziek van Max Richter die een hercompositie gemaakt heeft van Antonio Vivaldi's De Vier Jaargetijden. Violiste Isabelle van Keulen speelt hier de sterren van de hemel. Trouwens het hele balletorkest o.l.v. Koen Kessels speelt zo geweldig goed.
Na de berusting van Legacy Variations gaan de remmen los. We zien drie solisten koppels en vijf ensemble koppels. In een wervelwind van seizoenen, waarbij de dansers bij ieder seizoen een andere kleur académique dragen, laten de dansers zien wat ze in huis hebben.
Dawson laat de dansers rennen als atleten. Als de mannen de vrouwen liften dan bewegen de vrouwen hoog boven nog door. Door vaak het daarbij nog ronddraaien van de mannen geeft dit een effect als bij het kunstschaatsen. Het doet allemaal zo licht en vanzelfsprekend aan. Een van de beginselen van de klassieke ballettechnieken is het bijna zwevende bewegen. De danseres op pointe schoenen en de danser op relève. Ik vind dat Dawson daar een nieuwe invulling aan geeft. De armen die maar door blijven bewegen. de benen zo hoog en uitgestrekt. Soms lijken de dansers wel vlinders zoals ze vliegen over het toneel. De composities van groepsdansen afgewisseld met de duetten zijn allemaal zo vloeiend.Met een verstild duet door Floor Eimers en Constantine Allen luid de cast een berustend einde in. Ieder paar komt na elkaar op en doet eenzelfde stroom bewegingen waarbij de mannen aan het eind in een cirkel het toneel afrennen. Door het in kanon opkomen van ieder paar en de herhalende bewegingen werkt het hypnotiserend. Als de vrouwen dan overblijven in constante reikende bewegingen sluit het doek. Het Nationale Ballet laat met deze avond zien wat een geweldige dansers de groep toch heeft. Speciaal wil ik Joseph Massarelli nog noemen die in alle twee de balletten danst. Zo virtuoos en verstild tegelijkertijd.
Na deze avond is hij terecht bevorderd tot tweede solist. Prachtig kostuumontwerp door Yumiko Takeshima die vroeger hier nog als soliste werkzaam was. Een mooi toneel ontwerp van Eno Henze.
Samen met de live muziek is dit een avond uit duizenden.
Deze voorstelling is nog te zien tot en met 16 december.
Klik hier voor tickets.
gezien 8 december 2022 in het Nationale Opera en Ballet te Amsterdam