Disappearance, het ballet uit 2019 van Emio Greco en Pieter Scholten, kreeg eindelijk zijn Nederlandse première gisteren in het ITA te Amsterdam. Het ICK ensemble en de junior Company gaven hun ziel en zaligheid bloot in een stroom van bewegingen. Hypnotiserende schoonheid is de danstaal die we hier te zien krijgen.
Op golven van een geluidscollage op herkenbare songs van grootheden als Bowie, Bjork, Sting en Radiohead, verschijnen en verdwijnen ze in momenten van lichtbundels. Aftastend en belevend heeft iedere kleur van licht een andere betekenis net als hun bewegingen. In het begin zijn de frases nog kort en volgen solo's, duetten en groepsdansen elkaar snel op. De basispas is een soort van ontspannen shuffle waarmee ze het hele podium over denderen. Hun lichamen kronkelen alle kanten op om uiteindelijk te eindigen in een overstrekte ballet pose. Noem het ballet Vogue. Het is de taal van de dansers die hier uitdagend en vanzelfsprekend hun kunnen tonen. Zowel de mannen als de vrouwen hebben dezelfde danstaal zonder onderscheid. Het mannelijke en vrouwelijke bezitten ze als geen ander. Samen met een dierlijk instinct zijn dit de basis ingrediënten van Greco's dansidioom.
Het is daarom verbluffend om soms de dansers als antilopen in groepen te zien springen. Het ene moment zijn het kinderen die over de grond rollen om het volgende moment salamanders te zien of inktvissen. De sprongen en draaien met prachtige lijnen zijn onuitputtelijk. Een van de dansers trekt op een gegeven moment zijn al kleine vleeskleurige korte broek uit om vervolgens naakt als een David van Michelangelo ons vrijpostig en trots zijn mooie gebeeldhouwde lijf te laten zien. In deze tijd waar naakt weer als vreemd wordt gezien is het een verademing om de vrijheid van het lichaam te vieren. Prachtig de vleeskleurige broekjes en balletpakjes die het dansers lijf zo mooi laten zien. De doorzichtige blauwe jurkjes. Blauw de kleur van onbehagen.
Naarmate het ballet naar de finale getild wordt zijn de groep stukken uitdagender. Ze putten elkaar uit in dans die als een soort van rite wordt beleefd. De Junioren die vaak achteraan kort meedansen gaan nu de strijd aan en doen net zo hard mee. Het dansers leven is een kort bestaan. Door corona is er al bijna 2 jaar van hun afgenomen. Hier dansen ze of hun leven ervan af hangt. De jonge dansers verschijnen in het wit. Wit staat voor een nieuw begin. For ever Young schalt er uit de speakers. For ever Young als ode aan een veel te kort dansers bestaan.
Gezien 7 maart 2022 in het ITA te Amsterdam.