Ovationeel applaus voor de bezielde Alvin Ailey dansers

Een schot in de roos van het Holland Dance Festival om de Alvin Ailey American Dance Theatre naar Nederland te halen. Vorig jaar vierden ze hun 60-jarig bestaan en dat is een mijlpaal te noemen. Alvin Ailey formeerde de groep in 1958 om kansen te geven aan zwarte dansers. Nog steeds vormen zij de basis voor dit inmiddels wereldberoemde dansgezelschap. Dat het ook nu nog steeds een gezelschap is dat uniek is in zijn soort zegt wel iets over het politieke klimaat heden ten dage. Wat is het genieten van deze groep die werkelijk het Rotterdamse publiek een onvergetelijke avond bezorgde. We worden getrakteerd op vier losse korte balletten van drie verschillende choreografen.



Het eerste ballet 'Ounce of Fate" , pasgeleden op 12 juni in première gegaan, is van choreograaf Darrel Grand Moultrie. Een kleurrijk vrolijk ballet op voornamelijk jazz muziek waar de 12 dansers hun bezieling en kunnen gelijk ten toon spreiden. De ritmiek van hun lijven. Een aards gebruik zo gegrond en bevlogen. Daardoor zie en voel je gelijk wat een prachtdansers dit zijn. De Amerikaanse dansstijl van Jose Limon, Martha Graham en Paul Taylor herken ik hier in. Hun bewegend bekken en het makkelijk schudden van de heupen geven een extra gevoel van vrijheid. Dat gecombineerd met een heerlijke ballettechniek waar vooral de hoge sprongen en de mooie pirouetten op hun blote voeten opvallen. Een pretentieloos ballet vol passie waar dansers kunnen stralen.

Het tweede ballet "Juba' uit 2003 is van artistiek directeur Robert Battle en was de eerste creatie die hij voor de groep creëerde. Juba is de titel van een dans die Afrikaanse slaven meebrachten naar Amerika. We zien drie dansers en een danseres die in een rij een soort van Griekse sirtaki uitvoerend. Dat gaat over in een intense samen dans waarbij de dansers met hun handen ritmisch slaan op delen van hun lijf. Ik vond de belichting en kostuums lelijk en het gebruik van de ruimte kon mij niet bekoren. Ook de muziek van John Mackey vond ik irritant. Ik kwam er daardoor niet in hoe goed de dansers ook waren.



Het derde ballet 'In/Side ook van Robert Battle stamt uit 2008 Het is een solo gemaakt op het lied Wild is the Wind in een weemoedige door het hart snijdende interpretatie van Nina Simone. Het was het hoogtepunt van de avond voor mij. Zelden zo iets moois gezien . De danser Burke Wilmore gaf zich over aan emoties die zo krachtig en diep uit zijn ziel kwamen. De ene keer gebroken om vervolgens zo trots en weerbaar zichzelf weer te herpakken. Ik zou ieder mens gunnen om dit te mogen zien.  Wat is ballet voor mannen toch in een geweldige stroomversnelling gekomen. Battle weet hier met zoveel zeggingskracht in beweging de pijn en trots van generaties in deze solo neer te zetten. Het ruwe en het zachte. Eén van de ontroerendste mannensolo's die ik ooit gezien heb.

Het vierde ballet is 'Revelations" van Alvin Ailey uit 1960. Eindelijk heb ik dit meesterwerk nu live gezien. Wat een belevenis. Het ballet is uitgegroeid tot "cultural Icon". Dit is de geschiedenis van de Afro Amerikaanse mens verbeeld in dans. Op muziek van Negro spirituals zie je de kracht van een trots volk in al zijn schoonheid. Je waant je in een kerk of op het platte land of op een feest .De beelden zijn soms zo droomachtig mooi dat het soms wel lijkt of je in een hemel bent aanbeland waar alles goed is.

Onvergetelijk deze avond . Een groep dansers met allure en zeggingskracht. Krachtig , trots en sensueel tegelijk.

Nog te zien op vrijdag 20, zaterdag 21 en zondag 22 september, exclusief in Het Nieuwe Luxor theater in Rotterdam.

Gezien 19 september 2019 in Het Nieuwe Luxor Theater te Rotterdam