Stiekem wist ik het al, de voorstelling “Le Temps Perdu” van Isabelle Beernaert is de derde dansvoorstelling in Koninklijk Theater Carré welke in de piste gedanst wordt. De eerste was ‘TING!” van Scapino, de tweede Sacré van Sergei Polunin. De dansvloer en lichtinstallatie van deze laatste voorstelling is gewoon blijven liggen. De circusopstelling van Carré zorgt er bij mij altijd al voor dat mijn verwachtingen iets hoger liggen dan normaal. Tenslotte is dit de opstelling waar het theater voor gemaakt is.
Bij binnenkomst wordt die verwachting extra aangewakkerd. Op een immense witte dansvloer is de eerste choreografie al te zien. Op het geroezemoes van het binnenstromende publiek danst en beweegt Isabelle Beernaert sierlijk en gracieus over de vloer. Mijn ogen blijven gefocust op dit sierlijk bewegende lichaam terwijl ik bijna blindelings mijn stoel voor deze avond vindt. Mijn gezelschap van deze avond fluistert: “ohhhh dit begint al goed”.
Op het zwarte gaas wat is neergelaten op het podium wordt het beeldmerk van de voorstelling geprojecteerd. De zaal is tot de nok toe gevuld en als het licht dooft staat de tijd even stil. Op het podium verschijnt achter het zwarte gaas het symphony orkest “La Passione” onder leiding van Kevin Houben. Een zee van geluid stroomt de zaal in. Een tweeënveertig koppig orkest met twee solisten, Anna Nage en Patrick Riguelle gaan er voor zorgen dat de haartjes op mijn rug deze avond niet meer in de ruststand terug keren.
“Le Temps Perdu” gaat over opnieuw kijken. Over de essentie van de mens, over liefde, over balans tussen het manlijke en het vrouwelijke. Prachtig samengevat door Beernaert. Voor Beernaert kwam dit moment na zeven verschillende voorstellingen te hebben gemaakt. Maar ik denk dat ieder mens regelmatig op een punt in zijn of haar leven komt dat je weer terug bent bij de kern van je leven. Die herkenbaarheid van de elementen van dit verhaal maken “Le Temps Perdu” een voorstelling die langzaam iedere vezel van je lichaam inkruipt. We beleven vier seizoenen, vier liefdes en mogen de emoties absorberen van het vijfde danskoppel dat in deze choreografie alle fases beleeft.
Ondanks de verschillende muziekstukken en dansstijlen, van “Prelude in G minor” van Johans Sebastian Bach tot het moderne “Clouds Pull” van John Beltram, is het gelukt om er één volledig geheel van te kneden. Alles past als een op maat gemaakt kostuum, geen draadje zit er los geen vezeltje ontbreekt. Als het verhaal met haar verschillende liefdes en emoties zich ontwikkelt, worden mijn persoonlijke emotie steesds sterker aangewakkerd. De muziek en de choreografie raken mij diep in mijn ziel. Iedere noot, iedere beweging versterkt elkaar.
Het orkest speelt tijdens de hele voorstelling in de schemer achter het zwarte gaas. Op dit gaas worden, volgens de traditie, diverse foto’s geprojecteerd. Schitterende beelden die lijken te zweven in het oneindige. Ondanks de schoonheid van de foto’s had ik dit onderdeel niet gemist als het er niet was geweest. Een mooie visueel extraatje.
Het voert te ver om iedere danser afzonderlijk de bekende veer te geven. Maar twee enorme veren wil ik toch wel extra uitdelen. Deze zijn voor Mike den Ottolander en Jasper Verhaert. Verantwoordelijk voor het lichtontwerp. Regelmatig komt er een oprechte "WOW" uit mijn mond als er weer met een nieuwe lichtstand een extra ondersteuning aan de choreografie wordt gegeven. Een ballet op zichzelf. Geen lampje te veel, geen standje te weinig. Dansers verdwijnen magisch in de duisternis, imaginaire landschappen worden gecreëerd door dit wonderschone lichtontwerp.
“Le Temps Perdu” laat je voor even de tijd vergeten en haalt vergeten tijden weer omhoog. Een dansvoorstelling die voor iedereen toegankelijk is. En dankzij Koninklijk Theater Carré uitgevoerd in de mooist denkbare setting.
"Le Temps Perdu" is vanaf 15 november weer te zien in de Nederlandse theaters. Klik hier voor de speellijst
Gezien op 20 oktober in Koninklijk theater Carré.