De debuutvoorstelling van Nanine Linning prikkelt je fantasie, al je zintuigen en je emoties, in een poëtische zoektocht naar het verlangen naar onsterfelijkheid.
Door Andy Doornhein / foto´s Jubal Battisti Recensie – Scapino Ballet Rotterdam: Anima Obscura
Niet vaak begin ik mijn recensie met een tip, maar in dit geval maakt deze écht het verschil. Op de website van Scapino Ballet Rotterdam vind je een podcast over Anima Obscura. Luister hier vooral naar vóór of ná de voorstelling. Laat de informatie vóór de voorstelling je inspireren; na afloop geeft het extra verdieping. 
Anima Obscura vertelt het verhaal van het menselijk verlangen naar onsterfelijkheid – van de alchemisten uit vervlogen tijden tot moderne biohackers. Wat betekent het als we de dood willen uitschakelen? En wat gebeurt er met het menselijk lichaam in een wereld vol kunstmatige intelligentie en zelfoptimalisatie?
Nanine Linning creëert een wereld waarin je als kijker wordt meegezogen naar een andere dimensie. Geen alledaagse realiteit, maar een poëtisch universum waarin je mag verdwalen. Geen klassieke dansavond, maar een grensverleggend kunstwerk dat raakt en uitnodigt tot reflectie op de vraag: “Wil jij onsterfelijk worden?”
(bron: website Scapino Ballet)
Vanavond ben ik extra nieuwsgierig. Jarenlang schreef ik over het Scapino Ballet onder leiding van Ed Wubbe. Nu staat Nanine Linning aan het roer. Wat wordt haar invloed op deze voorstelling – en op de toekomst van het gezelschap? Recensie – Scapino Ballet Rotterdam: Anima Obscura
De cast is indrukwekkend: meer dan 150 mensen geven acte de présence. Drieëntwintig dansers van Scapino, zevenenzestig musici van het Rotterdams Philharmonisch Orkest, achtenveertig zangers van Laurens Symfonisch. Solisten Aphrodite Patoulidou en James Atkinson én harpist Remy van Kesteren. Achter de schermen werkt bovendien een immense technische crew.
Zodra de eerste orkestklanken de zaal in stromen, verschijnen de dansers aan de rechterkant van het podium. Gehuld in zwart, slechts verlicht door het schijnsel van het dienblad dat zij dragen. Ze plaatsen de dienbladen één voor één in een kastje – het Opus Altaar –waar boven een camera hangt. Een intrigerende aanloop naar wat voelt als een goddelijke reis richting onsterfelijkheid.
Tot dit moment zijn mijn zintuigen nog kalm. Maar zodra de queeste begint, kom ik ogen en oren tekort. Het koor zingt Ein Deutsches Requiem van Johannes Brahms, gevolgd door het hedendaagse Ein Schemen van componist Yannis Kyriakides. Klassiek en modern in perfecte harmonie.
Maar Anima Obscura gaat verder dan muziek en dans. Alles vereist maximale concentratie. Linning levert als regisseur een topprestatie: audio, visueel ontwerp, dans en techniek grijpen met chirurgische precisie in elkaar. De dansers reageren op de muziek, de muziek op de dansers, de animaties sturen de bewegingen. Alles is met elkaar verbonden. Elke misstap zou onmiddellijk opvallen.
Harpist Remy van Kesteren is niet alleen muzikant, maar ook visueel onderdeel van de choreografie. Bariton James Atkinson lijkt telkens vanuit de onderwereld het toneel te betreden – zijn zware stem dreunt intens mijn hart binnen. Sopraan Aphrodite Patoulidou raakt me diep met haar hemelse klanken. Wat afzonderlijk veel lijkt, smelt in deze voorstelling samen tot één vloeiend, organisch geheel.
De visuele schoonheid is moeilijk in woorden te vatten. De kostuums van Irina Shaposhnikova zijn adembenemend, het lichtontwerp van Thomas C. Hase en Charlie Raschke is subliem. Het moment met de volgspot op een danser is pure magie. Iedereen presteert op ongekend hoog niveau.
Met Anima Obscura opent Nanine Linning een nieuw hoofdstuk voor het Scapino Ballet. Voorstellingen die al je zintuigen prikkelen, waar kunstvormen samensmelten tot één oogverblindend geheel – en waarvan de indruk nog lang blijft hangen.
Klik hier voor de speellijst
Gezien op 29-5-2025 Nieuwe Luxor Rotterdam