Door Andy Doornhein - foto's Bart Grietens
Breakdance collectief 155 en Maas theater en dans! hebben de handen in een geslagen met de productie van Stuntkont. Zondagmiddag 18 februari is deze voorstelling in première gegaan.
De zaal zit stampend vol. Met vrije placering is het dan fantastisch om te zien hoe eensgezind het publiek met kinderen toch zo snel mogelijk allemaal een mooi plekje willen bemachtigen.
Ik kijk tegen een zeer bijzonder decor aan. Ik ben gewend, bij voorstellingen ook voor kinderen, dat er veel met primaire kleuren wordt gewerkt vanavond is de hoofdkleur bruin. Bruin in diverse schakeringen. In een interview met Erik Bos (één van de leden van 155) zegt hij: “Als volwassenen iets maken voor kinderen is het vaak met felle kleuren. Dat vonden we een interessant gegeven, ook omdat we het gevoel hebben dat dat opgelegd is. Wij wilden daarom het tegenovergestelde doen. En dan kom je bijvoorbeeld automatisch uit bij bruin, wat niet alleen de kleur is van poep, diarree en scheten, maar ook, als je alle kleuren bij elkaar mengt, krijg je altijd bruin.” Een interessante insteek, en ook nog eens helemaal waar.
Zodra het licht gedoofd is komt er uit een groot gat in het decor een enorme dosis witte rook de zaal in. Uit dat gat komt al snel een grote pluizige harige bruine bol gevallen. Al stuiterend knalt deze bol op de muziek in een dolle vaart over het podium. Ondertussen ook even een microfoonstandaard omkukelend. Deze opening is hilarisch en zo vol energie. Een gevoel wat de rest van de voorstelling niet meer weggaat. Erik Bos, Thomas Bos, Thomas van Kalmthout en Rein Luuring zijn de performers van 155 die zichzelf en de zaal uit hun dak laat gaan. Alle zintuigen worden geprikkeld. Aan het volume van de muziek wordt weinig concessies gedaan en het lichtplan van Yuri Schreuders is intens en vooral snel. Zoals het hoort, staat er voor aanvang wel keurig een waarschuwing hiervoor in de foyer.
De energie in de choreografieën is ongekend hoog. Hier wordt topsport bedreven. De verschillende dansmoves vliegen in een sneltreinvaart het toneel over en zijn soms zo spectaculair dat het in het circus niet zou misstaan. Natuurlijk krijg je iedereen vreselijk aan het lachen als het wat ondeugender gaat worden. Het nummer met Thomas van Kalmthout in de hoofdrol is zo vreselijk grappig. In deze scène is hij ontroostbaar aan het huilen. Telkens als je denkt dat hij klaar is komt er weer een nieuwe intense huilbui aan. Dan eindelijk stopt het huilen maar horen we ineens een ander geluid. Het “subtiele” geluid van een scheetje. Wat hierna komt is zo’n grappig duet dat ik werkelijk tranen in mijn ogen krijg van het lachen. Zo zit de voorstelling vol met zeer grappige componenten die op meerdere manieren uit te leggen zijn. Ik verveel mij, net zoals de kinderen om mij heen, dan ook geen moment.
Zo zit de voorstelling vol met verrassingen. Heavy metal muziek gecombineerd met blokfluiten, billen in strakke latex broekjes waarbij de interpretatie van deze beelden bij de ouderen en de kinderen hoorbaar verschillend is. Eén component wat mij ontzettend aanspreekt is de kinderlijke energie van 155. Alles mag, alles kan. Ze maken herrie, ze slopen alles en vliegen en knallen soms schijnbaar ongecontroleerd over het podium heen. Het is één gecontroleerde puinhoop. De kostuums van Esmée Thomassen lijken mij een aanslag op de conditie van de dansers, maar zijn fantastisch om naar te kijken. Het is heerlijk om dit allemaal te mogen meemaken, want het haalt, denk ik, bij iedereen een goed gevoel naar boven. Wie zou dit nu niet willen doen? Als aan het einde een immens bruin luchtkasteel wordt opgeblazen is de pret compleet. Deze laatste act laat zien hoe bedreven deze artiesten zijn en hoe goed ze de bedoelingen van deze voorstelling hebben weten over te brengen. Geniet van het leven en doe zo nu en dan eens belachelijk kinderachtig gek, dan hou je het allemaal veel langer vol.
Klik hier voor de speellijst
Gezien op 18-2-2024 Maaspodium Rotterdam
