Recensie Turnachtige schoonheid en beklijvende emoties bij Generation Dance van Het Nationale Ballet

De seizoensopening van HNB beslaat vier balletten waarin diversiteit, virtuositeit en kwaliteit met een vanzelfsprekendheid getoond wordt.

 

De opening is Classical Symphony van choreograaf Ted Brandsen. Negentien mannelijke dansers in strak witte maillots met bloot bovenlijf  spreiden hier op bijna turnachtige wijze hun klassieke ballettechniek tentoon. Als een wervelwind volgen solo's, duo's en groepsformaties elkander op. Virtuositeit versmelt met muzikaliteit waardoor de Symphony nr.1 van Sergej Prokofiev geheel tot zijn recht komt. Brandsen laat zijn dansers stralen en dat beklijft.

 

Dan volgt  Persephone een wereldpremière van de jonge vrouwelijke choreografe Rena Butler. Drie dansers die een hele sterke band met elkaar hebben. Beklemming, afstoten, aantrekken en over grenzen gaan, dat wordt hier zo verschrikkelijk mooi verbeeld door Floortje Eimers, Giorgi Potskhishvili en Joseph Massarelli. Ze versmelten soms als het ware tot een persoon. En juist in dat gegeven is het moeilijk een grens te trekken om je niet te verliezen in de ander. Ieder mens heeft een donkere en een lichte kant en dat laat Butler hier  duidelijk zien. De rode tl balk als het duister haar intrede doet en het witte licht als de lichtheid zich laat gelden, dit alles draagt bij aan de intensiteit en de kracht van de aardse bewegingen. Met de prachtige kostuums in rood,roze en grijs tinten van Tatyana van Walsum en duidend lichtontwerp van KJ is dit een aanwinst voor het gezelschap. Overleven en juist leren van wat je overkomen is, haal ik uit de zeggingskracht van deze ontroerende onderliggende boodschap waarmee Rena Butler hier haar ziel toont. 

 

Het derde ballet is Four Schumann Pieces, een van de meesterwerken van Hans van Manen uit 1975. Een ballet waarin de mannelijke solist centraal staat.. De stersolist verlaat bijna nooit het toneel en wordt soms bijgestaan door vijf dansparen die rondom of achter hem meedansen. Een meesterchoreograaf onderscheidt zich voor mij als de overgangen vloeiend en soepel verlopen. Hierin floreert Van Manen. De sterdanser lijkt zelf te bepalen wanneer hij soleert of juist de bewegingen van de danseressen mee danst. Als een Apollo danst hij dan met een of met twee danseressen of hij danst een pas de deux met een van de mannen, de vloer is van hem. Alleen de allergrootsten kunnen deze rol dragen, zowel technisch als in beleving. Toendertijd gemaakt voor de Engelse sterdanser Anthony Dowell en verder gedanst door o.a. Rudolf Nureyev en Han Ebbelaar, is het vanavond de beurt aan Jacopo Tissi. Wat een elan en invulling brengt hij ten tonele. De juiste touch zoals Hans van Manen het volgens mij hebben wil. Zonder fratsen ontstaat een schoonheid waarbij hij het hele ballet inclusief de dansers aan elkaar verbindt.Het ballet is van een serene klassieke schoonheid waardoor Hans van Manen tot de grootste der aarde behoort. En zo geweldig dat de 92 jarige van Manen met een diepe buiging naar de dansers een staande ovatie in ontvangst neemt.

 

De afsluiting is voor William Forsythe met zijn Blake Works.Op muziek van zanger James Blake is dit een uitsmijter van jewelste. Vijfentwintig dansers die ook weer virtuoos in een combinatie  van vogue neoklassiek en dansmoves de vloer aanvegen. Verleidelijke heupbewegingen gaan over in uitdagende tendu poses. Hoge sprongen en wervelende draaien worden exhibitionistisch tentoongespreid.  Het plezier spat eraf want iedereen kan laten zien wat hij/zij in huis heeft. Nou wil ik toch even Edo Wijnen noemen die nog boven al deze prachtige dansers uitspringt qua muzikaliteit en ook hoe hij met zijn bewegingen moeiteloos lijkt te spelen. Blake Works rocks.

 

Ook werd op de avond de Alexandra Radius prijs uitgereikt aan Olga Smirnova.  Haar interpretaties vorig seizoen in zowel de klassieke rollen als in de moderne choreografieën van o.a. Hans van Manen en Jiri Kylian zijn van een grote schoonheid. Geheel terecht deze prijs.