Recensie - Until We Sleep

Het Engelse Hip Hop dansgezelschap van choreograaf Botis Seva {1991} levert met zijn nieuwste choreografie Until We Sleep een origineel, duister en indringend werk af.

Zeven dansers zien we op een donker toneel met op het linker en achtertoneel een afscheiding van diagonaal geplaatste metalen buizen die tijdens bepaalde momenten bewegend licht stuwend voortbrengt. Daarachter is een ruimte die een andere dimensie voorstelt. In die ruimte verschijnt soms een Spirit in vrouwelijke vorm. Als een soort oermoeder luistert ze of wijst ze de weg aan de dansers die zoekend op weg gaan.

 

Ook tijdens de dans zien we lichtflitsen of plekken  op het toneel waar licht aangaat en waar dansers naartoe bewegen. De prachtige grijs donkere kostuums van kostuumontwerper Ryan Dawson-Light met veren dragen samen met dekor en lichtontwerp [Tom Visser] bij aan het futuristische ogend geheel. In het dansen zien we  isolerende lichaamsbewegingen die soepel verbindend of juist stilstaand afkappend  de lichaamsdelen doen bevriezen. De componist Torten Sylvest heeft in de bossen van Cuba een tropisch vogelgeluid opgenomen en dat vervormend  staccato gesampled in zijn soundscape. Omdat de choreograaf in de dans het vogel thema als vrijheidssymbool gebruikt zijn de bewegingen door de gevederde kostuums vaak af te leiden aan de paradijsvogels tijdens een paringsdans of als de Japanse Kraanvogels die rechtop de lucht in springen.  De dansers zijn stuk voor stuk uniek en bewegen wervelend acrobatisch waarbij Seva een combinatie van Crump, Hiphop en moderne dans gebruikt.

 

Ook gebruikt Seva zijn dromen als inspiratie. Die zijn vind ik wel zoekend en vaak duister. Hij wil zijn verhaal vertellen van wat hij en zijn familie hebben meegemaakt. Dat is natuurlijk een levensloop die niet over rozen gaat. Nu met deze erkenning en succes wordt het tijd voor meer gelukzalige momenten. Jammer dat ik toch vaak verdwaal in het geheel doordat ik er geen duidelijke structuur in kan vinden.  Als de groep het licht heeft gevonden op het eind dan laten ze een lantaarntje achter op het toneel en verdwijnen van het toneel om niet meer terug te keren voor het applaus. Het lijkt voor mij het lichtje te zijn voor al die mensen die nog steeds op zoek zijn naar vrijheid zonder gediscrimineerd te worden. Teveel mensen zijn op deze wereld vogelvrij verklaard en dat is niet juist. Het verhaal moet verteld worden, dat staat boven kijf. Ik ben heel benieuwd wat hij gaat maken in de toekomst en ook voor het NDT2 dit seizoen.