Door Peter Rombouts - foto's Altin Kaftira
Dit jaar bestaat de Junior Company van het Nationale Ballet tien jaar en dat wordt gevierd met een overtuigende en diverse voorstelling.
Het succes van deze formule tekent zich af want de doorstroming van de jonge dansers naar de grote groep is een feit. In tien jaar tijd zijn ruim veertig dansers bij het Nationale Ballet terecht gekomen.
Dat succes is mede te danken aan de oprichter en artistiek coördinator Ernst Meisner die tevens ook de artistiek directeur is van De Nationale Balletacademie. Met hulp van balletmeester en coach Caroline Sayo Iura stomen ze de jonge dansers klaar voor hun artistieke loopbaan.
De avond opent met het klassieke werk Valse Fantasie van meesterchoreograaf George Balanchine op muziek van Mikhail Glinka.
Vier danseressen die als een soort Corps de Ballet een solistenkoppel bijstaan. Mooi spitzenwerk met veel hoge benen en wisselende formaties. Het koppel voert tussen die formaties door zowel partnerwerk uit als wel solistische variaties. Mooi studiemateriaal waarbij ik wel vond dat het netjes en gedegen werd gedanst. Een beetje meer durf, flair en genieten zal vast wel komen tijdens de voorstellingsreeks.
Het tweede ballet is een wereldpremière. Tu Me Manques van de Canadese choreografe Kirsten Wicklund. Op muziek van Caccini arie Amoroso 'Amarilli mia Bella' live gezongen door countertenor Jake Ingbar en Jeroen den Helder op Cello. Een wonderschoon duet evenzo wonderschoon gedanst door Robin Park en Bo-Ann Zehl. Die twee laten zo mooi zien dat liefde niet vanzelf komt. Het is hard werken, zowel met zijn tweeën als afzonderlijk. In soms vloeiende dan weer krampachtige bewegingen banen ze zich een weg die een koppel anno 2023 eer aandoet. Totaal gelijkwaardig met een eigen individu als uitgangspunt. Met in mooi zacht paarse unisex balletpakjes om dat nog is te benadrukken. 
Het derde ballet Echoes of memories van de Brits-Kameroense choreograaf Joseph Toonga op muziek Monochrome by Orin "oriyo" van Norbert & Joshua Benjamin is voor de hele groep gemaakt. Met deze gezamenlijke beleving gaan de dansers hollend en rennend terug naar hun verleden om vervolgens ook de toekomst in te duiken. Door vaak schokkende bewegingen vanuit hun onderbuik komen er bewegingen uit voort die ritmisch en emotioneel zijn. Regelmatig breken er dansers los uit de groep die dan weer in lifts of omringende dansers worden teruggehaald. Deze samenhang, vooral als de groep tegelijk uitbreekt, heeft een aanstekelijke en frisse energie.
Na de pauze Ephemeral van de Nederlandse choreografe Wubkje Kuindersma. Op een speciaal voor dit jubileum gemaakte compositie, met dezelfde titel, door componiste Amelia Clarkson en live uitgevoerd door musici van Het Balletorkest.
Met haar eigen stijl weet Kuindersma een sfeer neer te zetten van aanlokkende breekbaarheid. Lange ledematen waarbij vooral de benen hoog in de lucht cirkelen. Standbeen vaak diep in plie. De armen uitstrekkend reikend naar de grond of juist in het luchtledige. De dansers lijken zich een weg te banen door mist of nevel. Met de vleeskleurige acacademics waarop hier en daar grijze vegen zitten wordt dit nog eens versterkt. De herhalingen van frases zowel in de muziek als in de bewegingen geven het een bijna mystieke beleving. 
Dan als afsluiting krijgen we een staaltje virtuositeit te zien van jewelste. Toccata van choreograaf Krysztof Pastor op muziek van Wojciech Kilar, het Toccata uit pianoconcert nr1.
In strakblauwe kostuums dansen de 5 dansers met zoveel overtuiging en energie. Ik werd omvergeblazen door hun bravoure. De twee danseressen op spitzen en de drie dansers laten hier even zien wat ze ballet technisch in huis hebben. Voorzichtigheid lappen ze aan hun laars. Met honderdvijftig procent ervoor gaan en dan nog de controle houden daar kom je voor naar het theater.
Met de vijf balletten zo eigen is dit jubileumprogramma met recht een viering van de dans.
Ze treden nog door heel Nederland op. Zie voor data op de website van Het Nationale Ballet Junior Company
Gezien 3 februari 2024 in de Meervaart in Amsterdam
