Al ruim voor de première van Uniform, de danspreformance van Maas Theater en Dans, kleuren talloze posters de stad rood. De roodgeverfde vrouw op de affiche kijkt voorbijgangers indringend en met straffe blik aan. Het blijkt Nastaran Razawi Khorasani te zijn; theatermaker en tevens één van de vier dansers / preformers van het stuk. Zo sterk en veelbelovend als de poster en omschrijving van de voorstelling zijn, zo teleurstellend is het overgrote deel van het stuk zelf.
De opstart van de voorstelling is ietwat traag, maar heel komisch. Van het hele stuk is het begin het sterkste. Vier dansers die ogenschijnlijk niets met elkaar gemeen hebben druppelen binnen en worden vervolgens in opvoerend tempo verrast door iets dat hun lichamen van buitenaf aanstuurt. Het begint klein, maar voor je het weet, voeren allevier dezelfde bewegingen uit en een volksdans is ontstaan. Het is het begin van de in rap tempo wegsijpelende eigenheid van het individu.
Laagje voor laagje nemen de dansers afscheid van hun identiteit en doen zij – in ieder geval wat betreft hun kostuums – steeds meer afstand van hun persoonlijkheid. Een eenheid in kleding en danspassen ontstaat en er wordt hierin zelfs geen onderscheid meer gemaakt tussen man en vrouw. Omdat de dansers verder op ieder denkbaar vlak lijken te verschillen, blijft echte uniformiteit echter uit. Zo zijn de vier duidelijk niet allemaal even ervaren en geschoolde dansers en hebben zij allen een heel andere energie, stijl, uiterlijk en karakter. Goed gecast of juist een bij elkaar geraapt zooitje? Ik denk het eerste. Diversiteit hoeft uniformiteit en saamhorigheid namelijk niet in de weg te staan. Het is daarom niet de cast, maar de uitvoering waar het in het geval van Uniform aan scheelt. De dansers hebben zichtbaar plezier in het stuk dat zij dansen, maar lijken in hun bewegen een zekere mate van energie, precisie en vastberadenheid te missen. Zo lijken ze meermaals bij elkaar af te kijken, om te checken of ze nog goed gaan. Dit maakt dat het geheel er rommeliger uitziet dan dat het mooi zou zijn. 
Halverwege de voorstelling wordt het toneel omgebouwd en wordt het publiek letterlijk een spiegel voorgehouden. De lichtval van een grote spot in het midden van het toneel en de positionering van verrijdbare spiegels in een halve cirkel zorgen voor een beleving van oneindigheid. De dansers lijken plots met niet slechts vier, maar met vele malen meer dansers te zijn en het resultaat is een groep die iets weg heeft van een groot leger van synchroon bewegende dansers. Hun bewegingen zijn ritmisch, repetitief en bovenal ontzettend intensief en uitputtend, maar kennen weinig afwisseling en verscheidenheid in ritmes.
Het concept van dit tweede deel van de voorstelling is sterk, maar de uitvoering laat wederom te wensen over. Zo is er een bijzonder moment waarop de dansers zo dichtbij een spiegel bewegen dat zij met hun eigen spiegelbeelden lijken te dansen. Jammer genoeg is dit stuk voorbij voor je het weet. De gehele scène met spiegels is een scene met potentie; een stuk dat spannend en zelfs indrukwekkend en adembenemend zou kunnen zijn, maar dat in realiteit niet is. Het is eentonig en bevat weinig verrassende elementen. Wanneer tenslotte het licht uitgaat en slechts de glow in the dark strepen (skeletten?) op de kostuums nog zichtbaar zijn, krijgt het publiek het idee voorgeschoteld dat de dansers door middel van volksdans zijn samengesmolten tot één massa waarin geen plaats meer is voor het individu. Dit moment had een absoluut hoogtepunt kunnen zijn van het gedachtengoed van de voorstelling, maar stelt wederom teleur. Voor je het weet is het licht namelijk weer aan en lopen de dansers één voor één het toneel af. Het stuk wordt abrupt beëindigd en lijkt niet af te zijn. Geconcludeerd kan worden dat Uniform een voorstelling is die bol staat van mogelijkheden die onvoldoende benut zijn.
Uniform is nog tot en met 10 april 2020 te zien in de Nederlandse theaters. Kijk voor meer info en tickets op www.maastd.nl
Gezien op: 15/02/2020 Maaspodium, Rotterdam