Gelukkig mogen ze weer, de geweldige dansers van Het Nationale Ballet.
Na een lockdown van een half jaar zien we de hele Company inclusief de Junior Company weer stralen op het toneel.
Een emotionele opening is gegeven aan soliste Anna Ol. Met haar bevlogen uitvoering van de Stervende Zwaan Van Mikhail Fokine uit 1905 belichaamt ze het afsterven van deze moeilijke periode.
Maar liefst twaalf balletten krijgen we te zien. Zonder pauze is dat een overvloed.
Begrijpelijk dat er gekozen wordt om alle dansers weer te laten dansen. Echter is dat ook de valkuil van deze voorstelling.
De nieuwe choreografieën zijn vooral een zoektocht in de tijden van Black Lives Matter, Me Too, het tonen van je gevoeligheden als man, hoe te handelen in deze onzekere tijd.
Wat me opvalt is dat de drie al bestaande stukken veruit de blikvangers van de avond zijn. De eerder genoemde opening natuurlijk. Daarna de uit 2007 gemaakte pas de deux van David Dawson "On The Nature of Daylight" vol vuur en passie gedanst door Anna Tssygankova en Constantine Allen. Dawson laat in deze liefdesdans het meesterschap zien van vloeiende doorgaande lijnen. Nooit lijkt het samen dansen te stoppen. De geweldig moeilijke lifts gaan moeiteloos over in een samenvloeiing van harmonie tussen deze twee mensen.. Het werkelijke hoogtepunt van de avond is Solo uit 1997 van Hans van Manen.
Drie topdansers die op de Vioolpartita nr.1 van J.S.Bach hun virtuositeit laten gelden. v Manen speelt met de muzikaliteit. In de vlugge passages gebruikt hij de ruimte ten volste. Hij weet perfect de rust in de hectiek te vinden. Vooral Edo Wijnen heeft die magie van zachtheid en rust tegenover de draaien en sprongen waar het vuur werkelijk van af spat. Dit ballet is waarvoor je naar het theater komt.
Ook werd ik gegrepen door de pas de deux Kaddish van Ted Brandsen. Hierin lag voor mij de geschiedenis zoals ik Het Nationale Ballet ken. Het mysterieuze van Toer van Schayk, de nuchterheid van Hans van Manen en de zoektocht van Rudi van Dantzig. Zo subtiel en mooi breekbaar. Hier ligt de kern voor de zoektocht naar het nieuwe bewustzijn. Het oude gebruiken om het nieuwe uit te vinden. Wat een aanwinst is Jacob Fayferlik als danser en partner van de serene Qian Liu.
Ik heb natuurlijk genoten van de groep. Toch had ik liever een wat meer op elkaar afgestemd programma gezien. Hiervan noem ik als voorbeeld Wende's Kaleidoscoop speciaal voor de opening van de Uitmarkt samengesteld. Die met zoveel verscheidenheid een programma samenstelde die als een handschoen in elkaar paste.
Het laatste ballet Slot van Brandsen had ik graag meer en langer uitgewerkt gezien. Zo mooi hoe Tsygankova daar begint met het tonen van klassieke ballet oefeningen. Hoe daar de hele groep langzaam bijkomt. Daar kwam bij mij de ontroering. Het had een moderne versie van Etudes van Harold Lander wat mij betreft mogen worden . Hier kwam zoveel emotie vrij dat dit nou juist veel te kort duurde.
Gezien 17 september 2020 in Het Nationale Opera en Ballet te Amsterdam