Ilse and Mabel, oftewel ‘I aM’. Twee meiden die elkaar gevonden hebben toen zij allebei hun eerste stappen zetten in de wereld van zingen, dansen en acteren. Ploeteren en soms hard onderuitgaan is hen niet vreemd, maar als je weet dat dit vak je passie is, sta je aan het einde van de rit altijd weer op. Keer op keer. Want naast dat Mabel en Ilse voor hun eigen plezier optreden, doen ze dat stiekem misschien nog wel meer voor dat van hun publiek. Hun stemmen bleken prachtig samen te klinken en hierdoor mensen diep te kunnen raken. Toen zij ook nog een pianist vonden die zich helemaal kon vinden in hun ideeën was het trio compleet en kon ‘I aM’ het podium op. Wat begon met een intiem optreden voor familie en vrienden en (huiskamer)concerten in verzorgingshuizen, ontwikkelt zich langzaam maar zeker verder tot meer….
Deze maand een column door de ‘aM’ van ‘I aM’. Wij krijgen zo veel indrukken tijdens onze huiskamerconcerten, dat we graag allebei een keer willen delen wat er zoal met ons gebeurt of in ons omgaat. Het woord is aan Mabel.
Ik weet nog goed dat we voor de eerste keer op gingen treden in een verzorgingstehuis. Gezonde spanning had ik, want ik had geen idee wat ik kon verwachten als we eenmaal binnen zouden zijn. De afdeling was een gesloten afdeling, zodat de dementerende ouderen niet stiekem weg konden komen en dan ineens buiten zouden staan. Mijn vader werkt als verpleegkundige in een verpleeghuis, en dan vooral met dementerende ouderen. Dus soms deelde hij al wel verhalen en ook wat er in de dementerende mens zelf gebeurt. Goed, wij kwamen binnen en werden ontvangen door de verpleging en een aantal bewoners. Eén mevrouw had haar jas al aan en wilde erg graag mee naar buiten. De dame bleef maar vragen wanneer we weg zouden gaan naar haar man. Aan de ene kant kun je dan denken; mevrouw komt u maar mee en haar dan proberen af te leiden. Maar iets raakte mij. Voor deze dame was dit de waarheid; ze had geen besef meer van tijd en ze wist niet wie ze was, waar ze was en waarom ze daar was. In haar beleving moest ze haar kinderen op gaan halen van het schoolplein en daarna eten gaan koken voor het gezin.
Eenmaal geïnstalleerd met elkaar kwam het echtpaar waar we in een eerdere column over verteld hebben recht voor ons zitten. Zo veel liefde richting elkaar. Meneer nog helder en mevrouw al verder weg met haar bewustzijn. Ze was graag bij haar man in de buurt en riep ook steeds zijn koosnaampje. Maar ook de vragen als; waar zijn we? Waar zijn de kinderen? Wat gaan we doen? bleven maar achter elkaar komen. Verdwaald in tijd, geest en lichaam. Pijnlijk. Eenmaal begonnen met het concert, merkten wij allemaal, inclusief verpleging, dat er vrij veel los kwam bij de bewoners. Een dame begon te roepen dat het te hard was en wilde graag weg. Dat had niets met ons te maken, maar met de prikkels die op deze dame afkwamen. Bij een meneer rolden de tranen over zijn wangen en je zag de herinneringen in zijn ogen staan. Een dame die alle woorden en zinnen perfect meezong. Later hoorden wij van de verpleging dat deze dame al weken niet meer gesproken had en al heel lang niet meer zo helder van geest was geweest. En een dame die begon te lachen, opstond, mij bij de hand pakte en midden in de kamer is gaan dansen, zingen en swingen. Dat doet de muziek. De muziek die deze mensen als ‘jonge dames en heren’ hebben gezongen, geluisterd en erop hebben gedanst.
Ik vond het zo ontzettend interessant, want hoe kan iemand die eigenlijk alle besef van tijd en ruimte kwijt is, ineens weer meezingen met liedjes van zo’n 50 jaar geleden..? Alsof mijn interesse gehoord was keek ik naar een aflevering van Max Masterclass waarin Professor Erik Scherder, Hoogleraar Klinische Neuropsychologie dingen over muziek en het brein uitlegde. Alle puzzelstukjes vielen in elkaar. Het gebied in de hersenen dat verantwoordelijk is voor de motoriek, doorstaat de ziekte van Alzheimer. Omdat motoriek in een hele vroege fase van het leven ontstaat. De onderzoekers hebben ontdekt dat in precies datzelfde gebied de opslag van muziek van vroeger zit. En dat het dus zelfs zo sterk is, dat als iemand de muziek van vroeger te horen krijgt, het mogelijk is dat iemand verhalen uit die tijd vertelt.
En dat is precies wat er gebeurt tijdens concerten van ons. Hele verhalen, anekdotes en ervaringen worden gedeeld. En het raakt mij dat wij dat voor deze mensen kunnen doen.
September is de maand van dementie en door een mooi initiatief is de actie ‘Held op sokken voor Alzheimer’ opgezet. Als je deze sokken draagt, laat je hiermee zien dat je Alzheimer bespreekbaar wilt maken. Het bedrag dat je betaalt voor de sokken, gaat naar verder onderzoek tegen de ziekte Alzheimer. Deze sokken ga ik meteen bestellen en ik hoop dat een ieder die dit leest hetzelfde zou willen doen…
Volgende maand zal Ilse jullie verder meenemen in onze ervaringen. Deze keer komen ook optredens aan bod die niet binnen een verzorgingstehuis plaatsvonden, maar wél minstens zo bijzonder waren. Tot in november!
Liefs,
Mabel van ‘I aM’
Bij deze column worden de website van Held op sokken, Max Masterclass muziek en het onderzoek van Jacobsen toegevoegd.