Ilse and Mabel, oftewel ‘I aM’. Twee meiden die elkaar gevonden hebben toen zij allebei hun eerste stappen zetten in de wereld van zingen, dansen en acteren. Ploeteren en soms hard onderuitgaan is hen niet vreemd, maar als je weet dat dit vak je passie is, sta je aan het einde van de rit altijd weer op. Keer op keer. Want naast dat Mabel en Ilse voor hun eigen plezier optreden, doen ze dat stiekem misschien nog wel meer voor dat van hun publiek. Hun stemmen bleken prachtig samen te klinken en hierdoor mensen diep te kunnen raken. Toen zij ook nog een pianist vonden die zich helemaal kon vinden in hun ideeën was het trio compleet en kon ‘I aM’ het podium op. Wat begon met een intiem optreden voor familie en vrienden en (huiskamer)concerten in verzorgingshuizen, ontwikkelt zich langzaam maar zeker verder tot meer….
“It’s the most wonderful time of the year!” We zijn het behoorlijk eens met Andy Williams en we wilden die tijd dan ook niet zomaar voorbij laten gaan. Klein probleempje: ons beider agenda’s waren al zo vol gelopen, dat het bijna onmogelijk leek. Maar aangezien allerlei goeroes en andere wijze personen vaak beweren: ‘niets is onmogelijk', kraakten wij onze hersenpannetjes om toch iets voor elkaar te boksen.
En dus besloten we dat we sfeer wilden proeven én toevoegen in een kerstmarkt-achtige situatie. We kozen een aantal kerstliedjes, selecteerden daar stukjes uit en gingen hier los van elkaar mee aan de slag (want: geen tijd om samen te komen).
Ilse had intussen het internet afgespeurd naar kerstactiviteiten op de dag dat het hele spektakel moest plaatsvinden. Bingo! In Scheveningen zou van alles te doen zijn die dinsdag, dus we zouden ons bij dat feestgedruis voegen en de mensen (hopelijk) verblijden met onze tweestemmige kerstliedjes.
Over tweestemmig gesproken: als je apart van elkaar repeteert en het daarna probeert samen te laten komen, kan dat nog best een uitdaging zijn, hebben we ondervonden. Sommige stukken mengden direct prachtig met elkaar, om andere stukken hebben we eerst liggen gieren voordat het ergens op leek. Maar hé; voorpret is al de helft, hè?
Toen we eenmaal zover waren en we op weg gingen naar de bus die ons naar de zee moest brengen, kwam die bus iets eerder dan gepland (of wij iets later dan de bedoeling was…). Rennen! Wacht! Verkeerslicht! Alsjeblieft! Meneer de buschauffeur! Ja! Wat een held! Hij wachtte op ons.
Daar gingen we, hoor. Dik ingepakt, perfect voorbereid op een paar uurtjes in de kou.
Eenmaal daar, stapten we uit de bus en liepen in de richting van het spektakel. Ondertussen zongen we alvast samen zachtjes een paar van de liedjes.
En toen gebeurde het. Jawel mensen. We liepen en we keken en we zochten. Links en rechts en boven en onder. Maar ze waren er niet. De mensen die zouden moeten ronddwalen tussen alle activiteiten waren er niet. De activiteiten zelf waren ook stukken minder actief dan gedacht. En dus liep ons hele plan in de erwtensoep.
Maar we gingen niet bij de pakken (soep) neerzitten. We zongen de kerstliedjes; gewoon lekker samen, we maakten foto's, deden tien pogingen om een gezellig filmpje op te nemen zodat we dan tenminste nog digitaal publiek konden bereiken en we hadden een beregezellige dag! Iets met het leven, een feestje en slingers ophangen. Geniet mensen! Het leven is kort!
En we laten de kerst(liedjes) nog niet helemaal los, want op kerstavond hebben we een bijzonder project gepland staan. Daarover in het nieuwe jaar meer.
Maak er een gezellige maand van en tot in 2019!
Liefs,
Ilse & Mabel a.k.a. ‘I aM’