Mandy Heidstra (35) werkt als ZZP’er in het theater, aan de organisatiekant. Haar partner Joep werkt ook in het theater, aan de technische kant. Mandy werkte onder meer mee aan Disney’s The Little Mermaid, Cirque Stiletto 2 & 3 en Holiday on Ice’s jubileumvoorstelling SHOWTIME. Ze werkt ook voor een impresariaat. Volgens Mandy is theater een microkosmos, waar alles uit de gewone wereld op kleine schaal plaatsvindt. Ze schrijft tweewekelijks voor ons over wat zij haar gewone leven in een ongewone sector noemt.
Wij verhuizen deze week. Niet dat we zelf ergens anders gaan wonen; we helpen mijn moeder. Voor de tweede keer in een jaar tijd, helaas. Joeps ouders zijn dit jaar ook alle twee verhuisd, dus de teller staat op vier in één jaar (terwijl we samen nog maar drie ouders hebben, toch knap!).
Practice makes perfect, zullen we maar zeggen. En voor sommige dingen gaat dat zeker op. Ik weet alle bakwagens in de omgeving te vinden, ben steeds handiger in breekbare spullen inpakken en verhuisdozen in- en uitvouwen doe ik inmiddels met mijn ogen dicht.
Maar hoewel ik in het theater schema’s tot op de minuut kan maken, klopt er nog altijd niets van mijn verhuisplanningen. Alles duurt altijd langer dan gedacht, er zit consequent iets tegen en die loodzware buffetkast van mijn moeder wordt volgens mij per keer verhuizen zwaarder. Als ik denk dat het in twee dagen met drie man kan, hebben we vier dagen en minstens zes personen nodig, loopt het alsnog uit én is het eigenlijk nog niet helemaal af - maar wij wel.
Gelukkig hebben we iedere keer hulp gehad van familie én onze theaterfamilie. Ook al hebben we elkaar al een tijd niet gezien, één belletje en ze staan klaar. Mét werkschoenen, handschoenen, gereedschap, spanbanden, zonder dat je erom hoeft te vragen. Want als er mensen kunnen laden, lossen en buffelen, dan zijn het wel technici. En in tegenstelling tot verhuisbedrijven blijft alles ook nog eens heel!
Nou ja, meestal. Want ik heb ook nog wel wat verhalen van wat wij ‘oepsjes’ noemen; situaties waarbij het mis ging met laden en lossen en er iets of iemand kapot ging. In één van die gevallen was ik zelf die iemand. Wij hadden als company managers een eigen kist met onze kantoorspullen. Groot ding, zwaar en onhandig, maar ik deed altijd mijn best om hem met laden zelf naar de vrachtwagen te rijden. Daarnaast hadden we ook nog een kist voor de merchandise. Dat ding had een heel dun verticaal deksel, wat je op een heel smal randje moest zetten en dan dicht moest klemmen. Zo schrijvend is het heel duidelijk waar het risico zat, maar toentertijd was ik nog groen in het theater en me er überhaupt niet van bewust dat er risico’s waren.
Een paar weken later deed mijn collega mijn oepsje trouwens ook nog dunnetjes over. Bij haar dik en blauw, bij mij gebroken. Die kist hebben we niet lang meer gehad. En bij mij duurde het niet lang voor ik zelf werkschoenen aanschafte voor bouw- en breekdagen. Niet dat ik daar met de verhuizing van mijn moeder iets aan had, want door een gescheurde enkelband (geen oepsje, gewoon een domme misstap) hobbelde en strompelde ik met mijn brace en op mijn onveilige gympen overal achteraan.
De vierde verhuizing in één jaar, het was niet mis. Wat ben ik dankbaar dat we het niet alleen hoefden te doen. En wat ben ik dankbaar dat theaterfamilie een echte familie is, die altijd voor je klaarstaat. En als het nodig is, zal het andersom niet anders zijn, uiteraard met mijn werkschoenen.
Column Mandy Heidstra: BLOOD IS THICKER THAN WATER
