Mandy Heidstra (35) werkt als ZZP’er in het theater, aan de organisatiekant. Haar partner Joep werkt ook in het theater, aan de technische kant. Mandy werkte onder meer mee aan Disney’s The Little Mermaid, Cirque Stiletto 2 & 3 en Holiday on Ice’s jubileumvoorstelling SHOWTIME. Ze werkt ook voor een impresariaat en streamingplatform. Volgens Mandy is theater een microkosmos, waar alles uit de gewone wereld op kleine schaal plaatsvindt. Ze schrijft tweewekelijks voor ons over wat zij haar gewone leven in een ongewone sector noemt.

Joep en ik hebben elkaar tijdens het werk leren kennen. Het was een barbecue van een gezelschap ter opening van het seizoen. Joep werkte al jaren voor dat gezelschap en ik zou dat seizoen voor het eerst met ze samenwerken. Samen met mijn opdrachtgever ging ik langs om op een gezellige manier kennis te maken.

Ik vind het altijd lastig om op zo’n feestje waar ik niemand ken aansluiting te vinden. Er zijn mensen die dat met twee vingers in de neus doen, maar daar hoor ik helaas niet bij. Hoewel vriendinnen me wel eens hebben verteld dat ze het zo knap vinden dat ik dat zo makkelijk doe, dus blijkbaar ben ik goed in de ‘fake-it-‘till-you-make-it-strategie’. Bij dit gezelschap waren de mensen zo leuk en de sfeer zo gemoedelijk, dat het niet veel moeite kostte te faken.

Na de kennismaking met alle leden en hun vrouwen/vriendinnen, was het tijd om een beetje rond te kijken en te mengen onder de andere gasten. En daar stond hij. Een knappe, grote man met donker haar en donkere ogen. Weliswaar met een héél lelijk blauw vest, maar die ogen… We maakten een kort praatje, heel gemakkelijk.

Even later stelde mijn opdrachtgever ons aan elkaar voor. Joep zou de geluidsman worden tijdens onze tournee. Oh nee! Een relatie met een collega was wel het laatste wat ik wilde, dus zette ik die grote, mooie man uit mijn hoofd.

Tijdens de opstart van de voorstelling bleek al gauw dat we heel gemakkelijk met elkaar omgingen. Hij werd al snel één van de eerste die ik te rade ging bij vragen of wanneer hulp nodig was en we waren gezellige, fijne collega’s. Ook leerde ik dat hij sinds een half jaar weer single was. Maar néé, daar mocht ik me niet mee bezig houden.

Er was echter niet tegen te vechten. We werden steeds verder naar elkaar toe getrokken. Wanneer we na het werk met de metro naar de auto moesten, wachtte hij altijd op me zodat ik niet ’s nachts alleen met de metro hoefde. Steeds gemakkelijker was daar een hand op de schouder, een kus op de wang als bedankje of het handen vasthouden bij koude. En hoe harder ik me verzette, des te harder wezen collega’s me erop dat Joep zo leuk, lief, goed, aardig, etc. was. Aan zijn kant bleek dat ook het geval.

Veel eerder nog dan wij hadden onze collega’s door hoe het zat. Althans, hoe goed we bij elkaar pasten en hoe snel en hard we voor elkaar vielen. Want hoewel er maar weinig is wat je in het theater geheim kunt houden, hoeven collega’s ook niet álles te weten. Zo startte de relatiepoule over wanneer we samen zouden komen ruim een maand na dat het al zo ver was. En collega en vriend J. die dat al lang wist, heeft niet eens de poule gewonnen, maar ons nog wat clandestiene tijd gegund.

Deze week kreeg ik een appje van collega J. om ons te feliciteren met ons 8-jarig samenzijn; hij weet de datum nog steeds, misschien wel door de verloren poule. Maar was er maar één die écht won: ik. Met de man van mijn leven en de beste vriend die ons altijd bijstaat.

Column Mandy Heidstra: ELK LIEFDESVERHAAL IS MOOI, MAAR DE ONZE IS MIJN FAVORIET