Mandy Heidstra (35) werkt als ZZP’er in het theater, aan de organisatiekant. Haar partner Joep werkt ook in het theater, aan de technische kant. Mandy werkte onder meer mee aan Disney’s The Little Mermaid, Cirque Stiletto 2 & 3 en Holiday on Ice’s jubileumvoorstelling SHOWTIME. Ze werkt ook voor een impresariaat. Volgens Mandy is theater een microkosmos, waar alles uit de gewone wereld op kleine schaal plaatsvindt. Ze schrijft tweewekelijks voor ons over wat zij haar gewone leven in een ongewone sector noemt.
Niets blijft hetzelfde. Of zo mooi: de enige constante is verandering. Zo was vriend J. deze week bij ons thuis. Er was een tijd dat hij één van de beste zendertechnici van Nederland was. Inmiddels heeft hij een hele nieuwe carrière, die hem meer dan past. Maar als we dan weer eens samen zijn, worden natuurlijk wel de oude verhalen uit de kast gehaald.
Zo was daar die opstart. Ik zit op mijn kantoor. We zitten in de montageperiode van een show, dus ik werk ongeveer 24 uur per dag. De zwaarste, maar ook één van de leukste periodes van een voorstelling. Toch geniet ik ervan dat mijn kantoor op 4-hoog zit. De crew is beneden druk en de acteurs komen pas over een kleine twee uur aan.
Mijn telefoon gaat. Het is één van mijn jonge honden. Mijn telefoon staat altijd aan voor mijn mensen. Soms kan ik helpen, soms niet, maar ik wil alles weten. Na verloop van tijd begin je een spidy sense te ontwikkelen, een zesde zintuig voor wanneer mensen niet ‘horen’ te bellen.
‘Hi lieve schat, wat kan ik voor je doen?’ ‘Ik wist niet wie ik moest bellen en ik heb hulp nodig.’ Ik zit meteen rechtop en laat mijn jonge hond verder vertellen. Hij is met het OV gekomen om de stad voor de repetities een beetje te verkennen. Nu is hij geprikt door een insect, hij heeft het niet gezien en kan ook de plek niet zien, maar voelt wel dat het dikker wordt. En hij is duidelijk in paniek.
Tijdens het luisteren naar zijn verhaal heb ik ondertussen de kaart van de stad erbij gezocht. Samen zoeken we uit waar hij is en hoe hij zo snel mogelijk bij ons kan komen. Wanneer ik de route uitgelegd heb en duidelijk in mijn hoofd heb zitten, loop ik snel naar beneden. Ondertussen blijf ik praten en geruststellen. Hij wordt rustiger, maar is nog verre van gerust.
Terwijl ik doorpraat met mijn jonge hond loop ik naar J.. Wanneer ik naast hem sta, tik ik zacht zijn arm aan en zeg door de telefoon dat ik nu bij J. sta, dat J. niet alleen technicus is, maar dat hij allerlei cursussen heeft op het gebied van EHBO, dat hij een prachtige verbandkoffer heeft en dat hij met mij en die koffer onderweg naar buiten is.
J. aarzelt geen seconde. Hij laat zijn werk vallen, pakt de verbandkoffer en loopt met me mee naar buiten. Onderwijl herhaal ik het hele verhaal met mijn jonge hond nog een keer. Nu is J. ook op de hoogte. Terwijl we de verbandkoffer klaarleggen op een bankje voor het theater zien we hem in de verte aankomen. Hij hangt op en begint te rennen van blijdschap.
Na een korte inspectie kunnen J. en ik hem nu echt geruststellen. Wat is hij opgelucht! Met een paar instructies over het in de gaten houden en waarschuwen bij verandering kan hij er, na een klopje op de rug omdat hij me meteen gebeld heeft, weer tegenaan. J. krijgt nog een zoen op zijn wang. Want hoe fijn het ook is dat mijn mensen me zo vroeg in het proces al zo vertrouwen dat ze zich zelfs in paniek nog herinneren dat ze mij kunnen bellen, het is nog veel fijner te weten dat ook ik op mijn mensen kan vertrouwen.
Deze week hadden we hulp nodig met onze voortuin en ondanks al zijn drukte stond vriend J. om 08:00 uur op de stoep en konden we op hem rekenen. Sommige dingen veranderen misschien toch nooit.
Column Mandy Heidstra: GEWOON, OMDAT HET KAN
