Column Mandy Heidstra: HET KASTEEL

Mandy Heidstra (34) werkt als ZZP’er in het theater, aan de organisatiekant. Haar partner Joep werkt ook in het theater, aan de technische kant. Mandy werkte onder meer mee aan Disney’s The Little Mermaid, Cirque Stiletto 2 & 3 en Holiday on Ice’s jubileumvoorstelling SHOWTIME. Volgens Mandy is theater een microkosmos, waar alles uit de gewone wereld op kleine schaal plaatsvindt. Ze schrijft tweewekelijks voor ons over wat zij haar gewone leven in een ongewone sector noemt.

Daar liggen we dan, als twee gestrande walvissen op een vieze vloer. Hij had alle aardse behoeften, inclusief de stofzuiger, reeds lange achter zich gelaten. Ik niet. “Wees één met je gedachten.” Tsja… Oké, mijn moeder zei toen ik heel klein was al dat ik ‘smetjesvrees’ heb. Niet ziekelijk, maar gewoon wat gevoelig voor viezigheid. Nou vind ik dit geen smetjesvrees meer, maar gewoon algemene hygiëne.



Terwijl ik de kruimels zo onopvallend mogelijk van mijn armen veeg en niet probeer te denken aan waar het kruimels van zijn, draai ik me weer op mijn rug. Tijdens het omdraaien vang ik een glimp op van Joep, die een stuk serener lijkt met deze yogasituatie dan ik. Nou is hij thuis ook geen fan van stofzuigen, maar het lijkt me toch dat dit ook hem niet kan zijn ontgaan. De vlekken op de Krishna’s outfit trouwens ook niet.

Welke onverlaat heeft ons deze dagje-uit-cadeaubon gegeven? Ik weet het echt niet. En kan het de gulle gever ook eigenlijk niet kwalijk nemen, want we hebben zelf het uitje gekozen. Yoga voor twee. Leek me wel lachen, aangezien Joep zo lenig is als een loden deur. Ikzelf ben nauwelijks beter, dus een goed recept voor pret.

Joep had gebeld om te reserveren. “U moet wel begrijpen dat het gewoon bij mij thuis is. Er zijn wel eens mensen weggelopen omdat het niet in een kasteel was”. Inmiddels begrijp ik dat dit niets te maken had met het kasteel, maar alles met de toestand van het huis en de man die de les verzorgt.

We moeten op onze rug onze gedachten laten dwalen. Ik probeer oogcontact te maken met Joep, maar hij gaat er helemaal in op. Ik bedenk me dat ik maar beter hetzelfde kan doen, want anders blijf ik aan die kruimel op mijn elleboog denken. Die zwarte, langwerpige… Ik hoop zo dat het hagelslag is en geen muizenkeutel.

Yoga, Yogi, Yogi Bear, Yogho Yogho, Fristi, Chocomel, hagelslag, muizen…. nee, deze gedachten gaan weer helemaal de verkeerde kant op. Yoga, yogakleding, yogamatjes... Ineens sta ik midden in Amsterdam. Als stagiaire moest ik ooit eens yogamatjes voor de hele cast ophalen: 40 stuks. Een grote sportwinkel aan de ArenA Boulevard zou ze hebben. Dus ik moest daar met het busje naar toe. Uitdaging één: parkeer maar eens een busje van zo’n 2 meter hoog in die omgeving. Goed, dan maar fout parkeren en bidden. Snel die matjes ophalen, dan komt het vast goed.



Snel zat er niet in, maar na een half uur heb ik 40 nagenoeg dezelfde matjes in een hele grote, maar niet al te sterke kartonnen doos. Uitdaging twee: het busje staat zo’n 2 kilometer verderop, de doos is verbazingwekkend zwaar en als ik mijn armen eronder houd om scheuren te voorkomen, zie ik totaal niet waar ik loop.

We moeten gaan zitten voor de volgende oefening. Het niet-denken aan de kruimels op mijn armen valt me echt zwaar. Deze yogales is niets voor mij. Nee, laat mij maar kilometers sjouwen met matjes in een scheurende doos. Bovendien, er is niets zo ontspannend als het niet hebben van een fout-parkeren-bekeuring!