Mandy Heidstra (34) werkt als ZZP’er in het theater, aan de organisatiekant. Haar partner Joep werkt ook in het theater, aan de technische kant. Mandy werkte onder meer mee aan Disney’s The Little Mermaid, Cirque Stiletto 2 & 3 en Holiday on Ice’s jubileumvoorstelling SHOWTIME. Volgens Mandy is theater een microkosmos, waar alles uit de gewone wereld op kleine schaal plaatsvindt. Ze schrijft tweewekelijks voor ons over wat zij haar gewone leven in een ongewone sector noemt.
Op Nederlandse universiteiten is de autoriteit van docenten heus een gegeven. Er wordt weleens gedaan alsof er volledige anarchie heerst, doordat studenten docenten met hun voornaam aanspreken en tegen durven te spreken. Hoewel dat zeker bij veel opleidingen en docenten het geval is, is het nog niet zo dat daardoor hun autoriteit im frage is. Het is eerder de leergierigheid en drang naar slagen van studenten die achter dit gedrag schuilt dan een gebrek aan respect.
Toch werden de docenten die daar niet zo voor openstonden wel met enige vrees en omslachtigheid benaderd in mijn jaren aan de universiteit van Rotterdam. Zo ook docent H. Misschien dat hij door zijn Duitse accent strenger overkwam dan hij daadwerkelijk was, maar hij had ook een bepaald soort stugheid over zich. Een flair van ‘als ik het zeg, dan is het zo’.
Daarbij behandelde hij ook een onderwerp dat niet bovenaan mijn lijstje van leuke of handige vakken stond. Op zich vond ik mijn hele opleiding fantastisch, maar ik had wel een focus op economie en podiumkunsten. In mijn masterjaar liep ik bovendien stage en werkte ik al in de sector, dus ik moest mijn aandacht verdelen. Eerlijk toegegeven trokken sommige vakken daarbij aan het kortste eind van mijn aandacht. Desalniettemin heb ik zijn vak succesvol afgerond en wat leuke dingen opgestoken, dus eind goed al goed.
Tot ik hoorde wie de tweede lezer van mijn thesis zou zijn. Jawel, onbuigzame H. met ogenschijnlijk geen enkele interesse voor het vakgebied waar ik naartoe wilde. Kak! En samen met mijn thesisbegeleider had ik ook nog eens bedacht mijn thesis in een framework te pakken waar H. ongeveer alles van wist.
De dag dat ik mijn thesis moest presenteren moest ik ook gewoon werken. Het was bloedheet, dus met angst- en gewoon zweet op mijn rug stapte ik dat lokaal in.
Mijn thesis ging over de economische voor- en nadelen van poppenspel en om het verschil tussen een pop in het theater en een pop in de rest van de wereld aan te geven had ik mijn knuffel bij me. Gouden greep, want zo kon ik als volwassen vrouw met de zenuwen gewoon mijn knuffel vasthouden tijdens deze presentatie. En hoewel mijn thesisbegeleider positief reageerde en liet merken dat hij de grap wel kon waarderen, las ik helemaal niets af aan H. Stoïcijns zat hij de hele presentatie en tijdens de vragenronde te luisteren.
Na afloop moet je dan even op de gang wachten, zodat de twee beoordelaars kunnen overleggen. Vervolgens word je nog wel naar binnen geroepen voor je resultaat. Geslaagd! De zon scheen voor mijn gevoel nog een stukje feller. En toen vroegen ze wat ik nu aan het doen was en wat mijn toekomstplannen waren. Ik vertelde dat ik nu weer aan het werk moest, omdat we over een paar weken in première zouden gaan. Ik vertelde hoe leuk ik mijn werk vond. Het faciliteren, ontdekken, mogelijk maken. De verhalen die verteld worden. Het vreemde wereldje dat theater heet. De bijzondere karakters.
H. vertelde me dat hij recent afdelingshoofd was geworden en vroeg hoe ik in vredesnaam omging met artiesten die stampvoetend in mijn kantoor stonden. Hij vond boze docenten al lastig.
De docent waar wij allen met zo veel schrik naar hadden gekeken, die mij het angstzweet op mijn rug had doen staan, vroeg advies aan mij! Heel even duizelde het me; de wereld stond op zijn kop. En uiteindelijk was dat misschien wel de belangrijkste les van de universiteit: iedereen heeft zijn eigen verhaal en we kunnen altijd van elkaar leren.
Column Mandy Heidstra: HET LEERMOMENT
