Mandy Heidstra (32) werkt als ZZP’er in het theater, aan de organisatiekant. Haar partner Joep werkt ook in het theater, aan de technische kant. Mandy werkte onder meer mee aan Disney’s The Little Mermaid, Cirque Stiletto 2 & 3 en Holiday on Ice’s jubileumvoorstelling SHOWTIME. Volgens Mandy is theater een microkosmos, waar alles uit de gewone wereld op kleine schaal plaatsvindt. Ze schrijft tweewekelijks voor ons over wat zij haar gewone leven in een ongewone sector noemt.
HET LEVEN
Hoe vertel je een moeder dat haar kind misschien nooit meer dezelfde wordt? Of zelfs kan sterven? Een vraag waarvan ik had gedacht dat ik er nooit meer over na zou hoeven te denken. Nadat ik besloten had geen medicijnen maar algemene cultuurwetenschappen te gaan studeren, ging ik ervan uit dat mijn leven voortaan over de mooie dingen zou gaan: kunst, cultuur, waarde. Voor het grootste gedeelte klopt dit ook. Ik werk dagelijks met kunstenaars, creatievelingen en mensen met uitzonderlijke vaardigheden. Met wat wij maken, maken we anderen blij, gelukkig en geven we ze een waardevolle vrijetijdsbesteding. Mijn leven bestaat uit mooi.
Maar ook in mooie levens gaan dingen mis. Zoals dat hele jonge meisje waar ineens geen zinnig woord meer uit kwam. Niet in staat haar gewone werk uit te oefenen. Iets wat ze al tientallen keren gedaan had was ineens weg en zij was totaal in de war. Bleek, verdwaasd, vertraagd. Rode Kruis. Ambulance. Ziekenhuis.
En toen dat telefoontje. Een moeder vertellen dat haar dochter in levensgevaar verkeert. Dat we niet weten of ze het gaat redden en áls ze het redt we niet weten of ze helemaal zal herstellen. De dokters waren er op tijd bij. Ze is in goede handen. Lege zinnen die ik nooit wilde gebruiken en nu buitelen ze stuk voor stuk uit mijn mond. Ik wil haar de waarheid vertellen, zodat ze weet waar ze aan toe is. Tegelijk wil ik haar sparen voor de boodschap die ik moet brengen. Ik hang op en barst in huilen uit. Soms is zelfs een mooi leven heel lelijk.
De dagen die volgen zijn een wirwar van emoties. Je moet sterk zijn voor haar ouders en voor haar collega’s, maar ook duidelijk over de risico’s. Inspireren tot hoop, maar niet uit het oog verliezen dat er ook gewoon gewerkt moet worden. Dag en nacht sta ik voor iedereen klaar. Zelf doe ik geen oog dicht, balanceer tussen hoop en vrees, tussen spelen dat alles goed is en instorten. Maar zij kan niet opgeven, dus ik ook niet.
Ik spoel vooruit naar drie weken later. Op de dag dat onze tournee afgelopen is en iedereen zich klaar maakt om naar huis te gaan krijg ik het verlossende berichtje: ze is thuis uit het ziekenhuis! De komende paar maanden moet ze medicijnen slikken en rustig aan doen, maar de dokters verwachten een volledig herstel. Nooit eerder sloot ik met zo’n overweldigend voldaan gevoel een tournee af. Nog 24 uur en een paar vluchten en al mijn schaapjes zijn weer veilig thuis. Ze zijn een ervaring rijker, hebben veel meegemaakt, verhalen te vertellen, nieuwe dingen geleerd, prachtige dingen gezien en ze zijn klaar voor de volgende stap in hun leven. Allemaal.
Mijn leven is mooi.