Mandy Heidstra (33) werkt als ZZP’er in het theater, aan de organisatiekant. Haar partner Joep werkt ook in het theater, aan de technische kant. Mandy werkte onder meer mee aan Disney’s The Little Mermaid, Cirque Stiletto 2 & 3 en Holiday on Ice’s jubileumvoorstelling SHOWTIME. Volgens Mandy is theater een microkosmos, waar alles uit de gewone wereld op kleine schaal plaatsvindt. Ze schrijft tweewekelijks voor ons over wat zij haar gewone leven in een ongewone sector noemt.
Joep krijgt geregeld fanmail. Niet vanwege zijn werk, ook al is hij één van de beste geluidsmannen ter wereld - het lot van degenen achter de schermen, ben ik bang. Nee, hij krijgt ze van het CJIB in de vorm van verkeersboetes. Soms gaat het een tijdje goed, maar het kan ook zomaar voorkomen dat er meerdere enveloppen per maand door de brievenbus vallen.
Volgens Joep is het een simpele statistische kwestie. Hij haalt gemakkelijk de 50.000 km per jaar, dus dan zal hij geheid meer boetes ontvangen dan mensen die minder rijden. Dat ik vaak net zo veel rijd en vrijwel nooit fanmail van het CJIB ontvang, zeggen we maar niet. Hij heeft trouwens gedeeltelijk wel gelijk, hoor. We rijden veel meer, dus we hebben statistisch gezien meer kans op boetes, schades en ongelukken. Met name de laatste categorie baart mij altijd zorgen.
Wanneer je in het theater werkt maak je in de regel lange dagen. Met het donker van huis en midden in de nacht weer thuis is voor sommigen eerder regel dan uitzondering. Dit zorgt er nogal eens voor dat deze mensen (over)vermoeid achter het stuur zitten.
Zelf heb ik mijn auto meer dan eens tussen de vrachtwagens op een nachtparkeerplaats gezet om een dutje te doen. Ik reed nogal eens in kleine busjes, maar lijd dan bij tijd en wijle aan grootheidswaanzin. Zo’n vrachtwagenplaats is namelijk veel veiliger dan een benzinestation, dus is mijn busje ineens een vrachtwagen en slaap ik als een roos!
Deze strategie heeft er tot nu toe voor gezorgd dat ik altijd veilig thuis ben gekomen (afkloppen), maar het heeft een paar keer niet veel gescheeld. Collega’s hebben helaas veel minder geluk gehad. Zo was daar de personenauto met drie collega’s die midden in de nacht in de bocht op zijn kop op de vangrail eindigde. Ze belden me over hoe dit nu verder te regelen. Na ze op weg te hebben geholpen, heb ik nog een uur na zitten trillen van schrik. En niet onterecht. Eén van de jongens had een whiplash waar hij nog maanden last van hield.
Een andere keer lag er na afloop van een voorstelling wat ijzel op de parkeerplaats. Gloednieuwe auto total loss, maar de inzittenden gelukkig in orde. Natuurlijk kan dit een kwestie van pech en onoplettendheid zijn, maar vermoeidheid beïnvloedt het reactievermogen aanzienlijk.
Dat was ook het geval bij collega J., die juist ’s ochtends zijn auto en zichzelf in de prak reed. Hij was netjes op een parkeerplaats gaan staan om me te appen dat hij later zou zijn. Met het oprijden van de snelweg maakt hij vaart, maar direct daarop was er toch weer een file. Hij reed met 80 km/u op zijn voorganger en kon zijn auto naar het kerkhof brengen. Goddank was dat het enige wat naar het kerkhof ging. Zijn voorganger was in orde, maar hijzelf heeft weken nauwelijks kunnen lopen en nog veel langer niet kunnen werken. En het had veel slechter af kunnen lopen. Nee, zolang Joep alleen fanmail krijgt, zal je mij niet (erg) horen klagen.
Column Mandy Heidstra: HET ONGELUK ZIT IN EEN KLEIN HOEKJE
