Mandy Heidstra (35) werkt als ZZP’er in het theater, aan de organisatiekant. Haar partner Joep werkt ook in het theater, aan de technische kant. Mandy werkte onder meer mee aan Disney’s The Little Mermaid, Cirque Stiletto 2 & 3 en Holiday on Ice’s jubileumvoorstelling SHOWTIME. Ze werkt ook voor een impresariaat en streamingplatform. Volgens Mandy is theater een microkosmos, waar alles uit de gewone wereld op kleine schaal plaatsvindt. Ze schrijft tweewekelijks voor ons over wat zij haar gewone leven in een ongewone sector noemt.

Ik zou dokter worden. Mensen helpen door ze beter te maken. Door er voor mensen te zijn op hun zwartste dag. Maar het nadeel van dokter zijn is dat je mensen niet meer ziet op hun beste dag. Behalve misschien als gynaecoloog of verloskundige, maar als het daar dan toch eens mis gaat, is de dag zwarter dan zwart.

Dan is er ook nog de categorie waarbij je mensen misschien wel in leven houdt, maar beter maken er niet in zit. Je kunt levens rekken, verlengen, harten laten kloppen, maar dat zegt niets over de kwaliteit van leven, de inhoud, de voldoening, het geluk.

Hoe nobel het beroep arts ook is, hoe interessant ook, hoe goed betaald dan ook, het was toch een stap te ver voor mij. Ik wilde levens beter maken, niet langer. Ik wilde mensen gelukkig zien, niet zien vertrekken voor dat moment.

En dus besloot ik iets heel anders te gaan doen. Dit is een verhaal wat ik vaak aanhaal, ook in mijn columns, omdat het me steeds weer helpt te herinneren wat er voor mij toe doet in het leven. En in een week waarin een theater gebombardeerd is, terwijl er kinderen in schuilden tegen een luchtaanval, heb ik ieder beetje vertrouwen in alles wat goed en mooi is nodig.

Als kind was ik hoopvol. Zure regen zag ik opgelost worden, het gat in de ozonlaag werd kleiner, de Amerikaanse en Russische president maakten samen muziek. Ik zag hoe panda’s geen bedreigde diersoort meer waren. Hoe het journaal grappige filmpjes van pinguïns kon tonen. Ik hoorde over schone energie, zodat kernwapens én kerncentrales de wereld niet meer zouden bedreigen.

Ik dacht oprecht dat de wereld goed was en dat wanneer we samen willen, we alles aankunnen. Zo ging het tenslotte ook met de race naar de maan, met vaccinaties en medicijnen tegen ziektes als polio en tbc.

Ik geloof oprecht dat we nog steeds alle problemen die we als mensheid tegenkomen samen op kunnen lossen. Zelfs zulke grote als klimaatverandering, hongersnood en pandemieën. Alleen heb ik momenteel moeite met het geloof in samen. Want hoe kan het, in onze verlichte tijden, dat mensen zo slecht geïnformeerd zijn? Dat hoogopgeleide, intelligente mensen gaan geloven in wereldwijde complotten tegen de democratie (serieus - iedereen die wel eens een surprise party heeft moeten organiseren weet dat geheimen bewaren met een paar goede bekenden al niet te doen is, laat staan op globale schaal met duizenden betrokkenen en enorme belangen…)? Hoe kan het met al onze educatie dat er nog steeds mensen zijn die denken dat de wereld plat is? Hoe is het mogelijk dat met alle lessen uit de geschiedenis slavernij nog altijd niet is opgelost én er nog steeds mensen zijn die zichzelf waardevoller vinden dan een ander, simpelweg door huidskleur, geloof of plaats van hun wieg? En bovenal: hoe kan het dat er mensen zijn die denken dat het een goed idee is een ander volk aan te vallen, te decimeren, hun grond over te nemen, hun vrouwen te verkrachten, hun mannen te breken?

Afgelopen week zat er een 10-jarige vluchteling bij mij op de bank en ik kon níets doen om haar leven beter te maken, want haar pappa zit in Oekraïne en de oorlog in haar hoofd. Door even te knuffelen met onze kat en onze baby, dankzij een lekkere lunch met pannenkoeken en een ijsje toe en een wandeling langs de paarden in ons dorp konden we haar wél heel even uit haar hoofd halen.

Nog altijd geloof ik dat we ooit samen de wereld mooier zullen maken. Tot die tijd vlucht ik naar het theater, waar de verbeelding tot leven komt en een wereld vol vrijheid, liefde, gelijkwaardigheid, vrede en voorspoed al bestaat. Wanneer genoeg mensen mij vergezellen, kunnen we wellicht collectief dromen om vervolgens samen een nieuwe wereld te realiseren. Kom je ook naar het theater?

Column Mandy Heidstra: HOOP IS EEN LICHTJE IN JE HART