Column Mandy Heidstra: IK BEN EEN BEEST, VOLGENS JOU NOOIT EEN MENS GEWEEST*

Mandy Heidstra (35) werkt als ZZP’er in het theater, aan de organisatiekant. Haar partner Joep werkt ook in het theater, aan de technische kant. Mandy werkte onder meer mee aan Disney’s The Little Mermaid, Cirque Stiletto 2 & 3 en Holiday on Ice’s jubileumvoorstelling SHOWTIME. Ze werkt ook voor een impresariaat. Volgens Mandy is theater een microkosmos, waar alles uit de gewone wereld op kleine schaal plaatsvindt. Ze schrijft tweewekelijks voor ons over wat zij haar gewone leven in een ongewone sector noemt.

De koningin veegt ook gewoon haar billen af. Een gevleugelde uitspraak bij ons thuis vroeger, als mijn moeder maar weer eens probeerde aan te geven dat alle mensen, rijk, arm, zwart, wit, man, vrouw, maar gewoon mensen zijn. Een waardevolle les als je nu kijkt naar de vluchtelingenproblematiek, want in het discours wordt ‘de vluchteling’ afgeschilderd als bijna onmenselijk; een amorele misdadiger. Er wordt totaal voorbij gegaan aan het feit dat het allemaal mensen van vlees en bloed zijn, met hun eigen wensen, dromen, vaardigheden, positieve én negatieve kanten. Net als wij allemaal.

De hemel verhoede dat wij ooit aan de andere kant van het debat staan, maar het zou de publieke gesprek wel bevorderen als er eens wat vaker benadrukt wordt dat het zomaar zou kunnen. En dat jij en ik dan in een vreemd land, zonder spullen, zonder je bekende omgeving, je geliefden, zelfs zonder de toekomstdromen die je altijd had, ineens om hulp vragen. En in plaats van hulp krijg je hoon. En een levensgevaarlijk grasveldje vóór het AZC. Of een stel verwende rijkelui die de locatie opkopen waar je misschien wel weer een keer binnen had kunnen slapen. Veilig.

Het vervelende feit in het leven is dat alle mensen wel gewoon mensen zijn, maar dat we ze nog steeds niet allemaal gelijk behandelen. In het geval van vluchtelingen, maar ook in alledaags racisme en seksisme zien we dit terug. Vrouwen minder betalen dan mannen voor dezelfde baan? Wel mensen, niet gelijk. Ismaél niet uitnodigen voor een sollicitatiegesprek, maar Jaap wel? Wel mensen, niet gelijk. Johannes Hans noemen, maar Martin niet Mary als ze daarom vraagt. Wel mensen, niet gelijk.

Andersom kan het ook. Dat we sommigen juist als meer en beter beschouwen. En toegegeven, Annemiek van Vleuten kan veel beter fietsen dan ik, maar maakt haar dat ook een beter mens? Eén die meer waard is dan ik? In mijn eigen culturele sector kom je dit natuurlijk nog vaker tegen, met bekende Nederlanders (en bekende wereldburgers) die bijna letterlijk aanbeden worden om hun zangkunsten, knappe koppie, muzikale kwaliteiten of onduidelijke vaardigheden die ze toch ineens heel beroemd maakten.

Ik stond in de overvolle trein terug naar huis. Naast mij twee jonge knullen. Korpsballen met de fiets op weg naar een kamp in de buurt van Nijmegen. Of Arnhem. Dat wisten ze eigenlijk niet. Misschien konden ze via Snap nog wel ontdekken waar ze precies naar toe moesten. Floris was er toch al?! Misschien zouden ze aan zijn foto’s iets zien. Ik moest van binnen gniffelen. Zo groot en volwassen en toch nog net niet helemaal.

Eén van de jongens kwam net terug van een ander kamp op Terschelling. Ze waren naar een strandtent geweest. Was onwerkelijk. Daar zaten gewoon Mark Rutte en Jort Kelder aan tafel naast ze! Zonder beveiliging of iets. Als beach buddies. Jort had een foto van ze gemaakt met Mark. Alle twee hadden ze in het kampboek geschreven. Het kampboek dat nu weg was. Gestolen misschien wel. Hij had er nog wel een foto van. Nonchalant liet hij de foto’s zien, maar stuiterde ondertussen van enthousiasme. Hij had zomaar twee bekende Nederlanders ontmoet. ‘De sociale druk’ op het terras was wel hoog geweest daardoor. ‘Maar Jort is toch van jouw soort?’ ‘Ja, dat is waar. Ik had inderdaad mijn overhemd helemaal dichtgeknoopt, ingestopt, de blazer van het corps aan. Alsof ik het wist. Maar wel deze ….’ Enigszins beschaamd laat hij de afgetrapte regenboogslippers zien die hij aan heeft. ‘Oh nee, heeft Jort ze gezien?’ ‘Ja, hij vond ze wel geinig, denk ik.’

Als het tienermeisjes waren geweest had ik de neiging gehad ze bakvissen te noemen. Nu zullen we het op een bromance houden. Maar wel ‘van zijn soort’. Allemaal mensen, niet allemaal gelijk.

* Fresku – Donkere gedachtes