Mandy Heidstra (35) werkt als ZZP’er in het theater, aan de organisatiekant. Haar partner Joep werkt ook in het theater, aan de technische kant. Mandy werkte onder meer mee aan Disney’s The Little Mermaid, Cirque Stiletto 2 & 3 en Holiday on Ice’s jubileumvoorstelling SHOWTIME. Ze werkt ook voor een impresariaat. Volgens Mandy is theater een microkosmos, waar alles uit de gewone wereld op kleine schaal plaatsvindt. Ze schrijft tweewekelijks voor ons over wat zij haar gewone leven in een ongewone sector noemt.
Ik had al jaren mijn rijbewijs en reed best veel. Naar de universiteit, uitjes, vakanties. Alles in mijn ‘gouden koets’, een goudkleurige Twingo waar ik dol op was. Ondanks dat mijn moeder de eerste periode na het behalen van mijn rijbewijs in blinde paniek naast me zat, had ik inmiddels het vertrouwen best goed te rijden. Ik was er ondertussen achter dat die blinde paniek niet kwam door mijn rijkwaliteiten, maar meer lag aan het aantal ongelukjes dat mijn moeder zelf in haar leven heeft gereden. Klop het even met mij af, maar ik heb nog geen brokken gemaakt op de weg en ben van plan dat zo te houden.
Toch stond ik ineens voor een uitdaging. Tijdens mijn stage werd mij gevraagd of ik in een busje wilde/kon rijden. Behalve in mijn gouden koets reed ik ook in de auto’s van mijn ouders, vrienden en bekenden, huurauto’s en noem maar op. Ik ben er altijd vanuit gegaan dat als je auto kunt rijden, je dat in principe in alle auto’s kunt, zolang je maar even de tijd neemt om een machine te leren kennen. Dus zei ik in al mijn jeugdige overmoed volmondig ja.
De volgende dag werd er een grote personenbus met laadruimte afgeleverd voor het kantoor, dat ook nog eens midden in Amsterdam zat. De eerste ritten op de planning gingen meteen naar hartje centrum, over de grachten en naar de wallen. Niet per se de makkelijkste plekken om te rijden, al helemaal niet als je niet uit Amsterdam komt en voor het eerst in zo’n grote variant auto zit. Bijkomende uitdaging: het was een automaat.
Ik had letterlijk nog nooit in een automaat gereden en wist niet eens waar de letters op de pook voor stonden. Oké, Google knows all, maar misschien moet je niet alles van het internet willen leren. Dus ik trok de stoute schoenen aan door bij de afdeling naast ons naar binnen te lopen en te vragen of iemand daar misschien wist hoe je in een automaat rijdt.
Uit de hoek kwam daar de welbekende, rasperige stem van Marianne van Wijnkoop. De afdeling naast mij was namelijk de castingafdeling, waar een heel team bezig was met de beste vondsten voor onze voorstellingen onder leiding van o.a. Marianne. ‘Ja meisje, pak je sleutels maar.’ Voor ik het wist zaten we samen in die monsterlijke bus en kreeg ik de beste rijles die een mens zich kan wensen.
Te beginnen met een hilarische uitleg van waar de letters op de pook voor staan. Vooral een heel aantal dingen waar ze niet voor staan en die in een keurige column ook niet te herhalen zijn. Daarna bedacht ze een route door Amsterdam voor me. Elke steeg waar de bus op de millimeter doorheen paste in Amsterdam wist ze me naar toe te navigeren en heeft ze me doorheen laten rijden, inclusief één in zijn achteruit. Ondertussen vrolijk doorkletsend, terwijl ze me steeds liet bulderen van het lachen.
Een half uurtje later nog even fileparkeren voor het kantoor. ‘Nou meisje, als je dit kon, dan kan je veilig rijden met die bus hoor. Een beetje vertrouwen in jezelf.’ En daarmee liep ze naar boven en ging ze weer aan het werk.