Warning: file_get_contents(/home/vhosts/theaterparadijs.nl/httpdocs/templates/system/css/system.css): Failed to open stream: No such file or directory in /home/vhosts/theaterparadijs.nl/httpdocs/plugins/system/route66pagespeed/lib/css.php on line 53
Column Mandy Heidstra: LEG DE LAT ZO HOOG DAT JE NET NIET ZEKER WEET OF JE ERBIJ KUNT

Column Mandy Heidstra: LEG DE LAT ZO HOOG DAT JE NET NIET ZEKER WEET OF JE ERBIJ KUNT

Mandy Heidstra (34) werkt als ZZP’er in het theater, aan de organisatiekant. Haar partner Joep werkt ook in het theater, aan de technische kant. Mandy werkte onder meer mee aan Disney’s The Little Mermaid, Cirque Stiletto 2 & 3 en Holiday on Ice’s jubileumvoorstelling SHOWTIME. Volgens Mandy is theater een microkosmos, waar alles uit de gewone wereld op kleine schaal plaatsvindt. Ze schrijft tweewekelijks voor ons over wat zij haar gewone leven in een ongewone sector noemt.

Deze week kon Nederland zich voor het oog van heel de wereld, of op zijn minst Europa, Australië en de fans van Amerikaanse rapper Flo Rida, als cultureel epicentrum profileren. The place to be was Rotterdam, maar heel het land én onze sterren staan even in de spotlights.

Onder dat vergrootglas doen we het zeker niet slecht. Met Ahoy (letterlijk en figuurlijk) tot de nok toe gevuld met technische hoogstandjes, een bühne waar wereldsterren jaloers op zijn, pauzeacts van het hoogste niveau en postkaartjes van al het andere moois wat Nederland te bieden heeft, geven ‘we’ hier wel even een visitekaartje af. De presentatoren oogsten terecht veel lof en zelfs op de coronaperikelen zijn oplossingen gevonden die van zo’n hoog niveau zijn, dat IJsland door is naar de finale van het Songfestival zonder tijdens de halve finale te hebben opgetreden.

In al dit culturele geweld zou je bijna uit het oog verliezen dat het pas vorige week is dat minister De Jonge zijn gewraakte uitspraak over cultuur deed. Cultuur was niet essentieel, je kunt tenslotte ook een dvd’tje opzetten was de strekking. Nu snap ik, en met mij heel Nederland denk ik, dat wanneer je richting het einde van een pandemie gaat versoepelen, je dat gefaseerd doet en dus keuzes moet maken. Je kunt dat alleen ook doen zonder waardeoordeel te vellen. Want nu vraag ik me toch echt af waarom de Gall & Gall, Jamin, de sekswerkers en de snackbar dan wel essentieel zijn, maar bibliotheken (al hebben ze die fout hersteld), voortgezet onderwijs en cultuur dat niet zijn…

Gelukkig is De Jonge niet de baas van de cultuur en zijn er steeds meer initiatieven aan het voorbereiden voor de dichterbij komende versoepelingen. Ook zijn er tegelijkertijd nog een aantal testevenementen aan de gang. Er is weer reuring in de sector!

Tussen al deze geluiden viel mij deze week helaas ook een al te vertrouwd geluid op. Een geluid waarvan ik hoopte dat de pandemie hem definitief in de ban had gedaan, maar helaas bleek niets minder waar. Want daar was hij weer, de opmerking van een theatermaker die het niet zo erg vond dat de kaartverkoop nog niet was wat was bedacht en begroot, want geld kregen ze toch wel van de overheid.

Hoe kan het dat na een jaar van stil liggen, van collega’s failliet zien gaan, van mensen in andere sectoren zien eindigen, van artiesten bij de Voedselbank, van lobbyen voor extra maatregelen om de keten in stand te houden er toch nog theatermakers zijn die het euvele lef hebben te denken over staatssteun als gratis geld? A. het is zuurverdiend geld van burgers dat op verstandige wijze ingezet dient te worden voor het algemeen nut en dus is zorgvuldigheid van het grootste belang. B. er is juist het afgelopen jaar heel hard voor gestreden om dit belang voor het voetlicht te brengen, dus daar kan en mag niet lichtzinnig mee omgesprongen worden.

Je doet jezelf, je collega’s die het wel fatsoenlijk doen en je hele sector te kort wanneer je op deze manier omgaat met staatssteun. Bovendien geef je mensen zoals De Jonge slagkracht om de sector niet serieus te nemen en een live ervaring te vergelijken met een dvd’tje. Laten we nou voor eens en voor altijd collectief afspreken dat staatssteun een reden is om drie keer zo hard waar te maken wat we voor ogen hadden, in plaats van achterover te leunen omdat de inkomsten toch al binnen zijn. Als we dát ook nog even aftikken deze week, naast al het Songfestivalgeweld, dan mogen we met recht spreken van de belangrijkste culturele week in Nederland van de afgelopen decennia en een lat om de komende jaren naar te leven.