Mandy Heidstra (35) werkt als ZZP’er in het theater, aan de organisatiekant. Haar partner Joep werkt ook in het theater, aan de technische kant. Mandy werkte onder meer mee aan Disney’s The Little Mermaid, Cirque Stiletto 2 & 3 en Holiday on Ice’s jubileumvoorstelling SHOWTIME. Ze werkt ook voor een impresariaat. Volgens Mandy is theater een microkosmos, waar alles uit de gewone wereld op kleine schaal plaatsvindt. Ze schrijft tweewekelijks voor ons over wat zij haar gewone leven in een ongewone sector noemt.
Ik ben saai. Altijd al geweest. Tenminste, in de ogen van velen. Ik ben geen avonturier, maar voorzichtig. Moet ook wel, want zelfs door op te staan kan ik al mijn enkelbanden scheuren. Laat staan als ik daadwerkelijk iets riskants zou doen. Ik ben ook een onthouder - in twee betekenissen.
Ik onthoud vrijwel alles. En kan daarvan wakker liggen. Midden in de nacht kan ineens mijn maag verkrampen van iets stoms wat ik gezegd of gedaan heb toen ik vijftien was. Alsof je nog dezelfde persoon bent. Alsof je überhaupt voor vol genomen zou moeten worden op je vijftiende. Natuurlijk pakte je toen dingen niet altijd goed aan. Je was een puber! Nog niet uitontwikkeld, hersens nog niet af, nog aan het leren groot mens te worden. Maar dat weerhoudt me er niet van het te onthouden en keer op keer weer te voelen.
Of tijdens het autorijden, dat ik ineens hardop tegen mezelf praat over die keer dat ik struikelde. ‘Oh, en iedereen zag hoe jij niet gewoon struikelde, maar zo nodig moest proberen te blijven staan. Dat kan jij helemaal niet, dus je zag er én belachelijk uit én drie meter verder lag je alsnog met je gezicht op de straat... kan het nou nooit normaal?!’ Geen idee waar die dan ineens vandaan komt, maar blijkbaar moest ik het weer even herbeleven en mezelf kwellen. Dat leren groot mens te worden is waarschijnlijk nog steeds gaande. Maar hoe minder domme dingen ik doe, des te kleiner de kans dat ik weer iets nieuws te onthouden heb.
Ik ben ook een onthouder in de zin dat ik niet drink, niet rook, geen drugs gebruik en niet dans. Ik ga nooit naar festivals, want ik ben astmatisch en kan van een wolkje wietlucht al helemaal dichtslaan. De Amsterdamse grachten, die ik door ons werk - Amsterdam is toch een cultureel epicentrum - niet altijd kan vermijden, zijn een soort supertraining adem inhouden.
Feestjes kom ik ook niet vaak, behalve voor mijn werk. Werk-feestjes waarbij ik van alles moet regelen, zoals premières, vind ik altijd super leuk. Werk-feestjes waarbij het om het sociaal doen gaat vind ik lastiger, want ik ben saai én wil niets nieuws beschamends hebben om te onthouden.
Gelukkig zijn er kleedsterfeesten. Van oorsprong feestjes georganiseerd door de kleedsters van grote producties, waar iedereen even los kan. Verkleedfeesten, themafeesten, hoe gekker, hoe beter. En laat dat nou maar aan creatieven over; kleedsterfeesten laten carnaval verbleken! Iedereen - cast, orkest, crew, productie - doet zijn best en gaat op de meest creatieve manieren om met een thema.
Goed, de eerste keer dat ik naar een kleedsterfeest ging, als rockchick inclusief pruik en geel gekleurde lenzen, heb ik de hele weg in de auto hetzelfde nummer op repeat gehad om mezelf op te peppen en moed in te zingen, maar dat mag de pret niet drukken. Ik was heel even niet saai, maar iemand anders. En dat is het waard om te onthouden.
Column Mandy Heidstra: MAAR IK WOU JUIST DAT IK JOU WAS
