Mandy Heidstra (35) werkt als ZZP’er in het theater, aan de organisatiekant. Haar partner Joep werkt ook in het theater, aan de technische kant. Mandy werkte onder meer mee aan Disney’s The Little Mermaid, Cirque Stiletto 2 & 3 en Holiday on Ice’s jubileumvoorstelling SHOWTIME. Ze werkt ook voor een impresariaat. Volgens Mandy is theater een microkosmos, waar alles uit de gewone wereld op kleine schaal plaatsvindt. Ze schrijft tweewekelijks voor ons over wat zij haar gewone leven in een ongewone sector noemt.
Deadline-vreten, uitstelgedrag, een zes is ook voldoende. Veel scholieren hebben deze week gelukkig weer te horen gekregen dat ze geslaagd zijn. Voor een kleiner groepje sloeg de weegschaal net verkeerd uit en die moeten nog een poging doen. Een heel klein groepje heeft het helaas helemaal niet gehaald en moet nog een jaartje over doen. Toentertijd had ik dat het einde van de wereld gevonden, want ik was een overijverige scholier en als student zo mogelijk nog erger. Een zeven zag ik als belabberd, een acht was nauwelijks voldoende. Minstens een 8,5, anders was ik niet tevreden.
De meeste eigenschappen die mensen hebben zijn zowel positief als negatief. Je sterkste punt is ook je grootste valkuil. Perfectionisme is zeker zo’n eigenschap. Natuurlijk: wanneer je mooie cijfers haalt heb je dus ook veel geleerd. Maar het beperkt je ook. Want nooit een fout mogen maken is niet menselijk. Sterker nog, juist van fouten maken leer je het meest!
Er is een uitspraak die aan uitvinder Thomas Edison toegeschreven wordt: ‘ik heb niet gefaald ik heb [x-aantal keer] geleerd hoe het niet moet’. Leren is een proces dat nooit stopt. Hoe gaaf die vlag met schooltas ook is, je bent niet ineens klaar. Ik leer nog elke dag en geniet daar ten volste van. Eén van de grootste dingen die ik daarbij nog altijd moet leren is dat goed ook goed genoeg is.
Ik werk alleen niet in de beste sector voor die les. Want als er ergens een plaats is waar alleen het beste telt, dan is het wel in sport en entertainment. In sport objectief meetbaar, in entertainment subjectief maar net zo aanwezig. Want alleen de besten, de meest aansprekenden, de meest talentvollen en de meest stabielen redden het. Je koopt tenslotte geen kaartje om naar iemand te kijken en luisteren die vals zingt, de stage presence van een natte krant heeft of de ene avond de sterren van de hemel speelt en er de volgende avond niets van bakt.
Bovendien gaat dit niet alleen op voor de artiesten, maar ook voor het hele (support-)team erachter. Elke dag moet op hetzelfde moment dezelfde hoge kwaliteit behaald worden voor alle disciplines. Ongeacht de omstandigheden. Stond je gisteren binnen in een goed uitgerust theater en heb je vandaag een optreden op een buitenfestival met beroerd weer en dito spullen? Geen excuus. Heb je slecht geslapen door zorgen, een huilende baby, feestende buren of een mug in de kamer? Jammer dan. Dankzij corona was ziekmelden een tijdje mogelijk, maar inmiddels hoor ik toch weer veel geluiden van opdrachtgevers die vinden dat je maar een paracetamolletje moet nemen en aan het werk moet. The show must go on én hij moet perfect.
Ik heb vroeg in mijn carrière het genoegen gehad met één van neerlands diva’s te mogen werken. Ik was gewaarschuwd voor haar temperament. En ja, ze stond met enige regelmaat stampvoetend in mijn kantoor. Maar het ging altijd over kwaliteit én de werkbaarheid, voor zichzelf en ook voor haar collega’s. Goed, het werd met flair en een onsje (of twee) drama gebracht, maar de boodschap was altijd inhoudelijk, waardoor ik met veel plezier pogingen ondernam haar te helpen.
Maar ik was een stagiaire. Een stageplaats zou een plek moeten zijn om veilig te kunnen leren, om mee te kijken, om fouten te maken zonder gevolgen. In onze sector zijn stagiaires echter niet boventallig. Ze runnen hele afdelingen en hebben grote verantwoordelijkheden. Groot, want elke dag moet perfect.
Dealine-vreten is er soms bij door de omstandigheden, maar uitstelgedrag en ‘een zesje is ook voldoende’ werken niet. Perfectie daarentegen is een illusie, aangezien we allemaal elke dag bijleren. En gelukkig mogen we een leven lang leren, want dat is een les waar ik nog wel een jaartje (of wat) over ga doen…!
