Mandy Heidstra (34) werkt als ZZP’er in het theater, aan de organisatiekant. Haar partner Joep werkt ook in het theater, aan de technische kant. Mandy werkte onder meer mee aan Disney’s The Little Mermaid, Cirque Stiletto 2 & 3 en Holiday on Ice’s jubileumvoorstelling SHOWTIME. Volgens Mandy is theater een microkosmos, waar alles uit de gewone wereld op kleine schaal plaatsvindt. Ze schrijft tweewekelijks voor ons over wat zij haar gewone leven in een ongewone sector noemt.
Transcriberen. De kunst van het uitschrijven van interviews, geluidsbanden, opnamen, etc. Oftewel, iedere zin, ieder woord, iedere klank op papier zetten. Op school gebruikte ik dat nogal eens, want interviews zijn een veelvoudig gebruikt middel in de sociale wetenschappen. Op zich vind ik het niet heel erg vervelend om te doen. Mensen praten in interviews in de regel vrij duidelijk en rustig, dus wanneer je een programma hebt dat de audio een beetje kan vertragen, kan je vaak lekker meetikken. In twee, soms drie keer de tijd van een opname heb je het transcript wel af.
Op mijn stage was op een gegeven moment een transcript van een voorstelling nodig. Ze gebruiken dat soort documenten voor draaiboeken van DVD-opnames en ondertiteling voor tv-uitzendingen. Ik had het redelijk rustig, dus bood aan het te doen. Ik had er tenslotte ervaring in. Maar een voorstelling is geen interview. En een voorstelling van Tineke Schouten al helemaal niet!
Niets ten nadele van Tineke, maar alles wat haar een fantastische cabaretière maakt, maakt haar een hel om te transcriberen. Zelfs op de meest vertraagde audiostand gaat ze nog te snel voor mij om mee te kunnen tikken, dus iedere zin moet je meerdere keren herhalen. Daarnaast praat ze heerlijk chaotisch, maakt haar zinnen niet af en slaakt de meest bijzondere geluiden uit. Hilarisch in de zaal, nog grappiger in super slowmo, wanneer je probeert er iets van op papier te zetten.
Hilarisch, maar ook vermoeiend. Na anderhalve dag was ik eindelijk klaar met de eerste akte. En toen moest deel twee nog. Deze was lastiger, of ik moeier, en ging nog trager. Ergens gedurende dag drie besloot ik toch echt even iets anders te doen. Ik had nog een stapeltje kopieerwerk liggen; het voorrecht van de stagiaire. Op dit moment een klusje waar ik zelfs naar uitkeek.
De grote kopieermachine stond in de kelder. Met al het materiaal om het netjes in mapjes te stoppen, in te binden en er leuk uit te laten zien. Een loopje, veel gevloek op de kopieermachine en het inbindmateriaal en ongeveer een uurtje later was ik klaar met kopiëren. Blij met de pauze van Tineke Schouten en hard aan het bedenken wat ik nog meer kon doen om deze heerlijke pauze te verlengen. Er moeten nog wat mailtjes de deur uit, de tekst voor volgende weeks brief kon vast opgesteld worden, ik kon vast nog wel wat mensen bedenken om te bellen…
Ik stap in de lift naar boven en iemand wil bij me in de lift stappen. Nog net op tijd druk ik op het open-knopje van de lift en stapt er een vrouw de lift binnen. Ze zegt me vriendelijk gedag en moet naar dezelfde etage als ik. Ze ziet me wat ongemakkelijk een stofje van mijn mappen afvegen en maakt me een complimentje over hoe netjes het eruit ziet. ‘Dank u’ zeg ik en denk erachteraan: wacht maar tot u mijn transcript van uw show ziet!
Column Mandy Heidstra: TIEN MET EEN GNIFFEL
