Mandy Heidstra (35) werkt als ZZP’er in het theater, aan de organisatiekant. Haar partner Joep werkt ook in het theater, aan de technische kant. Mandy werkte onder meer mee aan Disney’s The Little Mermaid, Cirque Stiletto 2 & 3 en Holiday on Ice’s jubileumvoorstelling SHOWTIME. Ze werkt ook voor een impresariaat en streamingplatform. Volgens Mandy is theater een microkosmos, waar alles uit de gewone wereld op kleine schaal plaatsvindt. Ze schrijft tweewekelijks voor ons over wat zij haar gewone leven in een ongewone sector noemt.
Eén van mijn docenten op de universiteit had een hele grote… Een enorme… Laten we het beest maar gewoon bij de naam noemen: de man had een uitzonderlijk formaat penis. Nee, dit is geen column over mijn avonturen in studententijd. Daar was ik veel te groen en veel te bleu voor. Er nu aan terugdenken zorgt nog bijna voor het schaamrood op mijn kaken.
Hoe ik dan wel weet van het formaat? Het was simpelweg niet te missen. In de strakke corduroy broeken waren alle contouren te zien en als je dan op de eerste rij van de collegezaal zat werd je bijna letterlijk met je neus op alle feiten gedrukt. Het was uiteindelijk één van mijn klasgenoten die buiten de collegezaal de slurf in de kamer benoemde. Het was door niemand gemist.
Niet lang daarna kreeg ik een stageplaats bij Stage Entertainment en de eerste voorstelling waar ik aan mee mocht werken was een voorstelling met veel dansers. Wederom stond het schaamrood mij op de kaken. Dit keer niet vanwege wat je zag, maar juist van wat je allemaal níet zag. Dansers dragen namelijk vaak dance belts. Zeg maar corrigerende strings voor heren, om ervoor te zorgen dat alles strak, glad en naadloos is.
Logischerwijs lopen dansers zo nu en dan in hun onderbroek – of dance belt – over de bühne of door de gangen van het theater. Snelverkleding, scènewisseling, verzin maar een reden, maar die mannen zijn gewoon hun werk aan het doen en hun kostuum, inclusief wat daaronder zit, is daar een normaal onderdeel van.
Maar zo groen als ik was, zo rood werden mijn wangen iedere keer als ik een collega in een dance belt tegen kwam. Hoewel je aan blozen niets kunt doen, begreep ik wel dat dit geen gepaste reactie was in een veilige werkomgeving. Dus keek ik naar de neuzen van mijn schoenen wanneer ik door de gang liep. Ik wilde niemand ongemakkelijk maken door mijn eigen reactie; ik begreep donders goed dat het onderdeel van het werk is en vond dat ook niet meer dan normaal, dus als ik mijn wangen niet onder controle kon houden, moest ik me maar aanpassen.
Alleen is constant naar de neuzen van je schoenen staren ook niet bepaald een gezonde reactie. Het is gênant en opzichtig en het creëert helemaal geen veilig gevoel of veilige werkomgeving als iemand zo ongemakkelijk doet. Bovendien leerde ik zo mijn nieuwe collega’s natuurlijk helemaal niet kennen. Na een paar weken was ik er klaar mee. Ik besloot mijn hoofd omhoog te houden en mijn collega’s gewoon aan te kijken. Zij deden hun werk, ik moest het mijne doen door in een veilige en vertrouwde omgeving te voorzien. Het duurde twee dagen, maar daarna heb ik niet meer gebloosd. Zelfs niet toen mijn docent wijdbeens zat tijdens een boekbespreking.