Mandy Heidstra (34) werkt als ZZP’er in het theater, aan de organisatiekant. Haar partner Joep werkt ook in het theater, aan de technische kant. Mandy werkte onder meer mee aan Disney’s The Little Mermaid, Cirque Stiletto 2 & 3 en Holiday on Ice’s jubileumvoorstelling SHOWTIME. Volgens Mandy is theater een microkosmos, waar alles uit de gewone wereld op kleine schaal plaatsvindt. Ze schrijft tweewekelijks voor ons over wat zij haar gewone leven in een ongewone sector noemt.
‘Wanneer je in de garage beneden komt rijd je naar links, dan bij het pad rechts, vervolgens direct weer links en dan de zwarte Ford Fiesta op de achterste rij. Daar kun je de spullen omruilen en wanneer je de garage uitkomt sta ik op de linker straathoek weer op jullie te wachten’.
‘Om half één ’s nachts kan ik bij de carpool staan. Is dat op jouw route?’ ‘Jawel, maar ik red half één niet na de breek. Kan je wachten tot één?’ Om vervolgens dus midden in de nacht op een verlaten carpoolplaats spullen van de ene kofferbak in de andere te laden en alle twee een andere kant op te rijden.
Het klinkt als schimmige drugsdeals en voor de ongeoefende kijker zag het er misschien ook zo uit, maar in theaterland zijn dit soort instructies best wel gangbaar. Er is namelijk niet altijd geld voor alle spullen die nodig zijn, voor het vervoer of voor de reparaties. Dus lossen we veel op met spullen die iemand nog ergens heeft liggen, met een stukje Gaffa-tape of met een vriendendienst. En dan krijg je dat je rondom de lange tourdagen elkaar moet treffen voor een wissel van materiaal of het omladen van een wagentje.
Vreemde verzoeken horen sowieso bij het vak. Ooit vroeg en artiest me uit zijn kleedkamer een flesje met gele vloeistof te halen. Hij hield bij hoog en bij laag vol dat het een drankje was, maar zo zag het er écht niet uit!
Of wat te denken van de keer dat ik midden in de nacht wakker werd gebeld door een artiest of ik misschien even naar een blaar wilde kijken… Een blaar!
Toen ik net begon in het theatervak zag ik het als een soort ‘verwend gedrag’, dat constant vragen om hulp bij de kleinste en gekste dingen. Diva’s die aandacht nodig hebben en daarom niet zelf hun late check-out bij het hotel willen regelen, dat idee. Maar na verloop van tijd realiseerde ik me dat het daar helemaal niets mee te maken heeft, niet eens met het comfort van iemand anders die even iets voor je oppakt.
Rare verzoeken komen negen van de tien keer voort uit het ‘vol’ zitten. Het werk vraagt gewoon zo veel, van artiest tot technicus, dat er een capaciteitsprobleem optreedt. Wanneer je je privéleven in goede banen moet leiden rondom 90 uur per week monteren, wanneer je dan al die nieuwe dingen moet onthouden, wanneer je artistiek of logistiek moet puzzelen om alles kloppend te krijgen, dan is het op een gegeven moment klaar. Je krijgt een spreekwoordelijk blauw scherm en weet het even niet meer.
Gelukkig zijn er veel producenten die zorgen voor een tourmanager, productieleider of ander titel die verzorgend kan optreden. Die om drie uur ’s nachts iemand kan geruststellen dat een blaar niet het einde van je carrière is. Die een vies ogend flesje kan ophalen. Die een clandestien ogende afspraak op een carpoolplaats kan maken. Zodat de vastloper opgelost wordt, er gedefragmenteerd kan worden en er weer ruimte is voor artisticiteit, voor creativiteit, voor vernuftigheid.