Ilse and Mabel, oftewel ‘I aM’. Twee meiden die elkaar gevonden hebben toen zij allebei hun eerste stappen zetten in de wereld van zingen, dansen en acteren. Ploeteren en soms hard onderuitgaan is hen niet vreemd, maar als je weet dat dit vak je passie is, sta je aan het einde van de rit altijd weer op. Keer op keer. Want naast dat Mabel en Ilse voor hun eigen plezier optreden, doen ze dat stiekem misschien nog wel meer voor dat van hun publiek. Hun stemmen bleken prachtig samen te klinken en hierdoor mensen diep te kunnen raken. Toen zij ook nog een pianist vonden die zich helemaal kon vinden in hun ideeën was het trio compleet en kon ‘I aM’ het podium op. Wat begon met een intiem optreden voor familie en vrienden en (huiskamer)concerten in verzorgingshuizen, ontwikkelt zich langzaam maar zeker verder tot meer….
Ons eerste huiskamerconcert was dus een feit. Een intiem optreden in kerstsfeer, waarbij een heel scala aan emoties voorbijkwam, maar dat ons een enorm voldaan gevoel gaf. Het voelde alsof we echt iets hadden betekend voor de mensen in het verzorgingshuis. Dat gevoel bleek wederzijds toen we uitgenodigd werden om na oud&nieuw een tweede concert te geven. Ons antwoord daarop was een volmondige ‘ja’!
Met zijn drieën kwamen we weer bij elkaar om ons repertoire uit te breiden. (En ja, als we het nieuwe jaar komen inluiden, mag de klassieker ‘Happy New Year’ van ABBA natuurlijk niet ontbreken!)
Eenmaal daar werden we opnieuw hartelijk ontvangen door de bewoners en verzorgers. De koffie stond klaar en we bespraken nog wat laatste zaken. Er waren twee huiskamers waarin we afwisselend zouden spelen. In elke huiskamer waren ouderen in min of meer dezelfde fase van Alzheimer. We begonnen met het opbouwen van onze techniek in huiskamer één. Waar je bij grotere optredens een enorme hoeveelheid licht, instrumenten, speakers, etc. nodig hebt, is dat bij deze concerten anders. Een piano, twee kleine speakers om deze te versterken en een krukje om op te zitten; that’s it. Microfoons gebruiken we niet in deze setting. Door minimaal gebruik van techniek wordt die intieme sfeer juist zo versterkt.
Het was bijzonder om te merken dat per huiskamer verschillend gereageerd werd op ons. Zo waren mensen in de ene huiskamer eigenlijk nog heel ‘helder’. Ze zongen mee, applaudisseerden en voerden gesprekjes met ons. In de andere vonden bewoners het soms lastig dat we er waren. Het geluid kwam bijvoorbeeld hard binnen en daar moesten ze aan wennen. Als dat niet lukte, was dat ook oké. De bewoner werd dan begeleid naar een rustiger plek. Enerzijds voor ons best even wennen. Als mens ben je toch geneigd je wat beledigd te voelen als iemand wegloopt tijdens je optreden. Tegelijkertijd was er zoveel begrip voor de ouderen, dat het hier niet uitmaakte. Alles draaide om hun welzijn en als zij het niet prettig vonden om bij het concert aanwezig te zijn, dan hoefde dat niet.
Het tegenovergestelde hebben we ook meegemaakt. Eén bewoonster was zo enthousiast, dat zij ons naar elke huiskamer volgde en alle twee de concerten vol overgave meezong.
Al met al een prachtige herinnering en begin van een reeks huiskamerconcerten die nog altijd voortduurt.
En er was ook nog ons eigen concert ‘I aM’! Het repertoire van de huiskamerconcerten vormde een basis en deze vulden wij aan met nieuwe liedjes. Maar een setlist is niet het enige dat geregeld moet worden bij het organiseren van een eigen concert. Wat nog meer? Dat lezen jullie in april!
Liefs,
Mabel & Ilse a.k.a. ‘I aM’