Ilse and Mabel, oftewel ‘I aM’. Twee meiden die elkaar gevonden hebben toen zij allebei hun eerste stappen zetten in de wereld van zingen, dansen en acteren. Ploeteren en soms hard onderuitgaan is hen niet vreemd, maar als je weet dat dit vak je passie is, sta je aan het einde van de rit altijd weer op. Keer op keer. Want naast dat Mabel en Ilse voor hun eigen plezier optreden, doen ze dat stiekem misschien nog wel meer voor dat van hun publiek. Hun stemmen bleken prachtig samen te klinken en hierdoor mensen diep te kunnen raken. Toen zij ook nog een pianist vonden die zich helemaal kon vinden in hun ideeën was het trio compleet en kon ‘I aM’ het podium op. Wat begon met een intiem optreden voor familie en vrienden en (huiskamer)concerten in verzorgingshuizen, ontwikkelt zich langzaam maar zeker verder tot meer….
We vertelden eerder al dat we heel graag meer ouderen willen bereiken. In deze column omschrijven we situaties die we meemaken en die dit werk zo speciaal en uniek maken. We beginnen daar waar het begon: Middenin de kerstperiode. (Aangezien Sinterklaas zijn eerste lading kruidnoten alweer in de schappen heeft gelegd, kunnen wij er ook wel vast een vleugje Kerst in gooien, ja toch?) Wij verplaatsten ons die dag als ware technici van de ene huiskamer naar de andere. Beter nog: als de Kerstman die cadeautjes uit zijn arrenslee toverde. Alleen toverden wij liedjes tevoorschijn uit de piano en onze keeltjes. Eén dame had het goed bekeken. Zij droeg bij binnenkomst een stapeltje opgerolde tijdschriften onder haar arm. Tja, wij waren hier nog niet eerder geweest, dus wat kon ze verwachten? Voor hetzelfde geld brachten we een enorme dosis verveling. Dan kun je beter uit voorzorg alvast een alternatief bij je hebben, toch? Haar aanblik veroorzaakte bij ons dan ook een vertederende glimlach van oor tot oor.
In één van de huiskamers troffen we een mevrouw die, zo kwam ze ons achteraf vertellen, directrice was geweest op een basisschool. En daar waar wij speciaal voor deze gelegenheid een heel scala aan kerstkinderliedjes zongen, was dit voor haar een feest der herkenning en zong ze alle liedjes woord voor woord mee. We maken ook ontroerende dingen mee. Zo was er een stel dat altijd recht tegenover ons kwam zitten. Zij had dementie, hij niet. Ze hielden elkaars hand onophoudelijk vast. Af en toe zongen ze mee, zwaaiden hun ineengevlochten handen zo goed en zo kwaad als het ging heen en weer, maar pinkten ook soms een traantje weg. Herinneringen kunnen nu eenmaal veel losmaken. Toen we hier enige tijd later opnieuw waren, zat de vrouw van het echtpaar weer tegenover ons. Alleen. Haar man was overleden. Wij moesten wel even slikken door dat nieuws en de aanblik van haar, zonder hem aan haar zijde. Al wilde hij het zo. Haar, na zijn dood, met een gerust hart achterlaten op een fijne plek. Op zulke momenten hopen we te kunnen helpen om herinneringen levendig te houden en troost te vinden. Dat is wat muziek doet en waarom wij dit werk zo waardevol vinden.
Nog even iets heel anders:
'Voor de heb' krijgen jullie nog een kiekje van achter de schermen tijdens een fotosessie. Je schijnt namelijk creatief te moeten denken voor het maken van foto’s en het kiezen van de locatie. Nou, dat hebben we dus geprobeerd. Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar met een stevig zetje kun je zomaar tot grote hoogten stijgen.
Stuur jullie eigen resultaten van 'bijzondere-locatie-fotografie' naar ons via onze social media. Vinden we leuk! (Facebook & Instagram)
Liefs,
Ilse & Mabel a.k.a. ‘I aM’