Ilse and Mabel, oftewel ‘I aM’. Twee meiden die elkaar gevonden hebben toen zij allebei hun eerste stappen zetten in de wereld van zingen, dansen en acteren. Ploeteren en soms hard onderuitgaan is hen niet vreemd, maar als je weet dat dit vak je passie is, sta je aan het einde van de rit altijd weer op. Keer op keer. Want naast dat Mabel en Ilse voor hun eigen plezier optreden, doen ze dat stiekem misschien nog wel meer voor dat van hun publiek. Hun stemmen bleken prachtig samen te klinken en hierdoor mensen diep te kunnen raken. Toen zij ook nog een pianist vonden die zich helemaal kon vinden in hun ideeën was het trio compleet en kon ‘I aM’ het podium op. Wat begon met een intiem optreden voor familie en vrienden en (huiskamer)concerten in verzorgingshuizen, ontwikkelt zich langzaam maar zeker verder tot meer….
Zo onwerkelijk.. In onze vorige column vertelden we nog over de opkomende concerten op festival Reurpop en diezelfde optredens vonden inmiddels alweer twee weken geleden plaats.‘Het zwarte gat’ is een welbekend fenomeen. Zolang toegeleefd hebben naar iets wat vervolgens in een oogwenk voorbij is. Zo ook deze optredens. Wat overigens niet wil zeggen dat we de optredens hebben doorstaan zonder deze ècht te beleven. Want beleefd hebben we het. Ab-so-luut! Reurpop vond plaats in Ruurlo, waar Ilse is opgegroeid. Mabel niet. Tot dit weekend was zij er zelfs nog nooit geweest. Daar moest verandering in komen en dus kwam de ‘M’ bij de ‘I’ van ‘I aM’ op bezoek voor een uitgebreide rondleiding.
Toen brak de avond van het eerste optreden aan. Met een speciaal polsbandje konden we het backstageterrein op. We kregen een kleedkamer toegewezen, er stond fantastische catering klaar en er waren vele vrijwilligers die klaarstonden om ons te helpen met wat dan ook.
Nadat de bingo in de Huiskamertent was afgelopen, konden wij ons podium inrichten. Microfoons, piano, waterflesjes: veel meer hadden we niet nodig. We deden een soundcheck en ondertussen kwam er al nieuwsgierig publiek de tent in. We namen nog een klein momentje in de coulissen om in onze concentratie te komen en om 22:30 uur was het showtime! Onze setlist voor deze avond bestond veelal uit voor ons nieuw repertoire. Waar we in verpleeghuizen vaak liedjes van vroeger zingen, kozen we nu voor een greep uit modernere Nederlandstalige (pop)liedjes. Van liedjes die iedereen kent -en kon meezingen!- tot minder bekende -maar met een speciale betekenis voor onszelf- liedjes.
We hebben ervaren dat het toch wel even andere koek is om op een festival te staan dan in een zaal(tje) in een verpleeghuis. De bas uit de naastgelegen tent dreunde vol overgave door onze kleine, intieme liedjes. Dan zit er niets anders op dan je daarvoor proberen af te sluiten en zo goed als mogelijk op elkaar te letten om toch samen die drie-eenheid te zijn. “Let’s do this!” was dan ook ons credo. Wat een verschil met de zondagochtend. De grootste feestgangers lagen nog lekker in bed, dus die bas was ook thuisgebleven. Daarentegen waren vele ouderen wèl hun bed uitgekomen. Dit optreden was dan ook speciaal op hen ingericht, al ontbraken ook de jongere generaties niet.
Deze keer stonden de vertrouwde liedjes ‘uit de oude doos’ op het programma. Van meezingers- en swingers tot luisterliedjes. Wat een heerlijke ochtend! Sterker nog: Wat een heerlijk weekend! Het is ons weer opnieuw duidelijk geworden waarom we dit zo graag doen. Dank je wel, Reurpop, wat was je bijzonder!
Wij genieten nog even na en komen volgende maand bij jullie terug met een nieuwe column!
Liefs,
Ilse & Mabel a.k.a. ‘I aM’
Column I aM - Festival? Check!
