Ilse and Mabel, oftewel ‘I aM’. Twee meiden die elkaar gevonden hebben toen zij allebei hun eerste stappen zetten in de wereld van zingen, dansen en acteren. Ploeteren en soms hard onderuitgaan is hen niet vreemd, maar als je weet dat dit vak je passie is, sta je aan het einde van de rit altijd weer op. Keer op keer. Want naast dat Mabel en Ilse voor hun eigen plezier optreden, doen ze dat stiekem misschien nog wel meer voor dat van hun publiek. Hun stemmen bleken prachtig samen te klinken en hierdoor mensen diep te kunnen raken. Toen zij ook nog een pianist vonden die zich helemaal kon vinden in hun ideeën was het trio compleet en kon ‘I aM’ het podium op. Wat begon met een intiem optreden voor familie en vrienden en (huiskamer)concerten in verzorgingshuizen, ontwikkelt zich langzaam maar zeker verder tot meer….
In onze eerste column vertelden we dat ‘I aM’ staat voor Ilse and Mabel en ‘Ik ben’. Jullie hebben ons ook een beetje beter leren kennen. Toch is er een belangrijk detail dat we nog even bewaard hebben, maar nu heel graag met jullie willen delen. ‘I aM’ is niet compleet zonder onze pianist: Jan Willem Hoekstra. Hij verzorgt de prachtige muziek onder onze stemmen. Hij was er natuurlijk niet ‘ineens’, maar hoe ging het dan wel?
Allebei studeerden we aan de musicalopleiding DAPA. Hier ontdekten we onze voorliefde voor Nederlandstalige (pop)muziek. Muziek waarin een verhaal wordt vertelt, waar mensen door worden geraakt, maar ook troost of juist blijdschap in vinden.
Steeds vaker zongen we samen en klonken onze stemmen door de gangen van DAPA. ‘Gewoon omdat we het leuk vonden.’ Maar dat smaakte naar meer. Het leek ons zo bijzonder om liedjes die veel voor ons betekenen te bundelen tot een intiem concert. Hoe geweldig zou het zijn als we met een pianist konden zingen?
Toeval of niet: Jan Willem is nauw verweven met DAPA. We trokken de stoute schoenen aan en legden ons idee aan hem voor. We konden ons geluk niet op toen hij enthousiast reageerde en dit avontuur met ons aan wilde gaan. Klaar voor de start, af! De duur van het concert bepalen, repertoire kiezen, bladmuziek zoeken, bladmuziek uitschrijven en pianovoorbeelden inspelen (ook dat kan Jan Willem), teksten leren, teksten verdelen en repeteren, repeteren, repeteren..
Terwijl we middenin de voorbereidingen van het concert zaten, kregen we de vraag of we een intiem huiskamerconcert wilden geven in een particulier verzorgingshuis voor dementerenden, tijdens de kerst. Wauw, wat een mooie gelegenheid om deze mensen iets te geven waar zij misschien weer even op konden teren, waar ze blijdschap uit konden halen en herinneringen door konden herbeleven. Dat was dus een dikke ‘ja’! We studeerden (kinder)kerstliedjes in die voor hen allen bekend konden zijn.
Wat er tijdens het concert gebeurde, is bijna niet te beschrijven. Iemand die lange tijd al niet meer sprak, zong ineens mee, iemand die vroeger pianospeelde, speelde met haar vingers mee, iemand die opstond en met ons danste. Er werd luid meegezongen en in stilte geluisterd. Een stukje nostalgie en even terug in hun jongere jaren. Met een lach en soms ook met een traan. Maar (zo hoorden we achteraf) ons optreden werd nog vaak aangekaart door de ouderen en met regelmaat werd gevraagd wanneer we weer zouden komen.
Die tweede keer heeft niet lang op zich laten wachten! En ondertussen gingen de voorbereidingen voor ons eigen concert ook gewoon door. Benieuwd hoe dat allemaal ging? Lees volgende maand weer mee!
Heel veel liefs,
Mabel & Ilse a.k.a. ‘I aM’.