Britt van Schie, 23 jarige zangeres en actrice. Houdt van zingen, dansen, acteren, lezen, schrijven, series, slapen, eten, slapen, eten, slapen, eten. Gemeen met een glimlach. Altijd aan het zeuren.Droomt over New York, Berlijn en Robert Pattinson. Britt gaat komend seizoen in de musical Urinetown spelen en zal met jullie regelmatig haar ontwikkelingen delen.
Ergens vorige week, half 9 's ochtends. Met Bon Iver (of James Blake of Myths and Hymns, ik weet het niet meer precies) in mijn oren sjok ik naar de metro. Ik had niet meer de kracht om boodschappen te doen deze week, dus ik heb ontbeten met kale magere yoghurt. En hoewel mijn Nespresso apparaat (dat ik van de beste vrienden in de hele wereld gekregen heb) echt mijn redding is deze dagen, wil mijn koffie vandaag nog niet echt indalen. Met een make-uploos hoofd, een grote pluisbol op mijn hoofd dat haar voor moet stellen en in mijn legging stap ik de metro in. Ja, ik weet het, ik riep het altijd het hardste van allemaal: LEGGINGS ZIJN GEEN BROEKEN! Toch loop ik al de hele week, zonder schaamte, in mijn legging in het openbaar. Zit ik als een soort fitgirl in de trein (naast dat ik totaal geen fitgirl ben op dit moment en gewoon lekker Burger King naar binnen zit te kanen). En hoewel het sportleggings zijn en ik echt uitgebreid gestretcht heb in het pashokje om zeker te weten dat ze niet doorschijnen, zijn leggings nog steeds leggings en geen broeken. Ik verafschuw mezelf als ik de trein uit stap, maar aan de andere kant ben ik te moe om me er echt druk om te maken.
Anderhalf uur later, aangekomen in de repetitiestudio, probeer ik me, na weer een extra sterke koffie, van de bank af te slepen om de opwarming mee te doen. 'Gnoom, ik wil echt niet vandaag.' (We zijn inmiddels al op nickname-base. Gnoomie, Chefke, Kleefje) stamel ik tegen de danscaptain. Ik vind mijn lichaam opwarmen super belangrijk, maar ik kan het gewoon even niet meer aan op te squaten en mijn buikspieren te trainen. Ik wil alleen maar slapen.
Een minuut later sta ik juichend en springend tussen de steigers in onze repetitieruimte. Omdat we allemaal eigenlijk te moe waren, hebben we onszelf er nu toe gezet om nog iets harder te gaan. We doen extra veel buikspieren, gaan springend door de zaal en genieten ervan.
We zitten inmiddels in week vier. Ik ben kapot, heb meestal om een uur of drie een mega-dip en heb elke dag iets meer moeite met opstaan. Mijn lichaam doet pijn en ik zweet bijna non-stop, omdat we in een zaal repeteren die omringd is met ramen en waar dus de hele dag vol de zon op staat. Oprecht, ik vind het een heftige periode. Misschien wel de heftigste periode ooit. Met de grootste energie-dips, maar ook met de grootste euforische uitspattingen. Ik verspil veel te veel energie aan lachbuien in de Ikea of waar dan ook. En hoewel ik iedere dag iets meer moeite heb mezelf uit bed te slepen, sta ik wel weer iedere dag met zoveel plezier op de vloer. Het is een heftig proces, maar door de vermoeidheid kan ik nog makkelijk los laten. Het kost namelijk echt veel te veel energie om je druk te maken.
Afgelopen week heb ik voor het eerst mijn understudy rol gespeeld. Dat vond ik even heel spannend, (want wat als ze het eigenlijk allemaal helemaal niet goed vinden?), maar ook dat daalt nu in. Ik durfde vandaag met zoveel overgave te spelen dat mijn tekst totaal onverstaanbaar werd door de mate van noodzaak die ik eroverheen gooide.
Zwetend in mijn legging en met nog meer pluishaar dan de ochtend, sleep ik mezelf 's avonds weer naar de metro. Kleefje, die naast me loopt, spreekt de magische woorden: 'Ik denk dat ik nog nooit zo gelukkig ben geweest als nu'. Ik grijns. Ik heb wallen van hier tot Tokio, pluishaar, een kop vol puisten en ik loop over straat in een legging en toch straal ik. Glunderend in de repetitie, iedere dag opnieuw, geef ik alle energie die ik in me heb.
Inmiddels is het stuk "af" en kunnen we ons op de details gaan storten. Donderdag hebben we de perspresentatie (spannend!) en volgende week vrijdag gaan we het theater in. En hoewel ik een beetje ben gaan houden van onze speciale repetitiestudio's in de steigers, kan ik niet wachten.
Dus ik sleep mezelf iedere ochtend uit bed en hijs me in mijn legging. Ik dans tot het zweet in mijn bilnaad druipt, zing tot het bloed op mijn stembanden staat en speel de noodzaak uit mijn tenen. In dezelfde legging verlaat ik, iedere dag, glunderend de repetitiestudio. Morgen mag ik weer.
Lees hier meer blogs van Britt
Tickets en meer info over Urinetown klik hier.